Ο Ι. Βουγιουκλάκης, διετέλεσε Νομάρχης Αρκαδίας κατά την περίοδο 1941-1943, Παραιτήθηκε  το 1943 καθώς δεν μπορούσε πλέον από την θέση αυτή να προσφέρει άλλη βοήθεια, καθώς είχε στοχοποιηθεί από τις δυνάμεις κατοχής για ενέργειες του προς κάλυψη και διάσωση ελλήνων αγωνιστών και των οικογενειών τους, με χαρακτηριστική την περίπτωση του οπλαρχηγού Γρηγόριου Μαντζουράνη ο οποίος βεβαιώνει ότι ο Βουγιουκλάκης τον βοήθησε να σωθεί από το εκτελεστικό απόσπασμα των Ιταλών το 1941 και να δραπετεύσει.

Τα παρακάτω γεγονότα που θα αναφερθούν εν συντομία είναι από μαρτυρίες των επιζώντων Γιώργου Πετρίδη που ήταν τότε 14 ετών και βίωσε το μαρτύριο του Βουγιουκλάκη από κοντά, του αντιστασιακού Ανδρέα Κωτσόπουλου που ήταν αιχμάλωτος μαζί με τον Βουγιουκλάκη και γλύτωσε την εκτέλεση, του επίσης αιχμάλωτου Στέφανου Χατζόπουλου (σύνδεσμος των ανταρτών του Ε.Σ. Ταϋγέτου, από το Ανεμοδούρι Μεγαλοπόλεως), του Αναστάσιου Κανάβαρου που το 1941 υπηρετούσε ως φύλακας φυλακών Τριπόλεως και ο οποίος είναι παρόν στα όσα συνέβησαν στον Βουγιουκλάκη και στους άλλους συλληφθέντες, καθώς και από το βιβλίο «Εθνική Αντίστασις 1941-45» του Κοσμά Εμμ. Αντωνόπουλου όπου είναι καταγεγραμμένη με κάθε λεπτομέρεια η δολοφονία του Ιωάννη Βουγιουκλάκη.

Ο Βουγιουκλάκης θεωρήθηκε κόκκινο πανί για του κομμουνιστές όταν ως νομάρχης είχε καταφέρει μέσω του Ερυθρού Σταυρού και μέσω εύπορων πολιτών της περιοχής να μαζέψει υλικά για να τα διανείμει στους πολίτες της Τρίπολης. Το γεγονός αυτό μόλις το πληροφορήθηκαν οι Γερμανοί επίταξαν την αποθήκη και κατάσχεσαν τα υλικά αυτά, γεγονός που θεωρήθηκε από την «ΟΠΛΑ» και τον «ΕΛΑΣ» ως συνεργασία με τον κατακτητή, παρά το γεγονός ότι αυτό επιβεβαιώθηκε και από πολλούς πολίτες της πόλεως προς τους κομμουνιστές, ότι ο νομάρχης ουδεμία σχέση είχε με το γεγονός αυτό. Έκτοτε ο Βουγιουκλάκης αναζητούνταν από τις κομμουνιστικές οργανώσεις ως «προδότης» χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει. Στην συνέχεια το 1943 ως απλός πολίτης ο Βουγιουκλάκης επιστρέφει στην Αθήνα για να συντηρήσει την οικογένειά του, και αποφασίζει να ξανά μεταβεί στην Τρίπολη προκειμένου να ανταλλάξει ρούχα και διάφορα προσωπικά υλικά με τρόφιμα για την οικογένειά του. Όπως και έγινε. Στην περιοχή της Κορίνθου όμως συλλαμβάνεται και μεταφέρετε στο στρατόπεδο Χαράδρου Κυνουρίας μαζί με άλλους πέντε κρατούμενους. Εκεί φυλακίζονται σε ένα μπουντρούμι και εκεί αρχίζει και το μαρτύριο του Βουγιουκλάκη και των υπολοίπων κρατουμένων. Για πολλές ημέρες τους παίρνουν κάθε πρωί από το στρατόπεδο, τους μεταφέρουν σε απόσταση 100 μέτρων και τους αρχίζουν σε ανηλεή ξυλοδαρμό μέχρις αίματος. Αυτό συνεχίζεται κάθε πρωί, μέχρις όπου τους έσπασαν τα πόδια και τα χέρια. Επειδή δεν μπορούσαν να βαδίσουν πλέον, τους βασανίζουν παρουσία όλων των κρατουμένων του στρατοπέδου στην θέση «Γουρνάκι,» δημοσίως με την παρουσία χιλίων χωρικών να παρακολουθούν για παραδειγματισμό, όπου του Βουγιουκλάκη εκεί του αφαίρεσαν ένα – ένα τα χρυσά του δόντια με τανάλια, και στο τέλος του πετάλωσαν τα πόδια όπως στα άλογα. Οι ΕΛΑΣίτες πλέον κουράζονται να τους κτυπούν και να τους βασανίζουν, ο δε Βουγιουκλάκης από τους πολλούς και αφόρητους πόνους εκλιπαρούσε λέγοντας: “Άνοιξε γη να μπω μέσα!”. Την 31ην Δεκεμβρίου 1943, αποφασίζουν πλέον να τους εκτελέσουν, αλλά επειδή δεν μπορούν να βαδίσουν και να σταθούν στα πόδια τους, φέρνουν τρία μουλάρια και τους φόρτωσαν και τους πέντε σαν σακιά. Στην συνέχεια τους μετέφεραν σε απόσταση 150 μέτρων και τους έριξαν μέσα σε μια νεροφαγιά, δηλαδή σε ένα ανοιγμένο λάκκο από το νερό, και για να τους αποτελειώσουν τους έριχναν επάνω τους μεγάλα λιθάρια και τους έσπασαν τα κεφάλια. Έπειτα οι ΕΛΑΣίτες επέστρεψαν στο στρατόπεδο και διηγούνταν τα έργα τους και υπερηφανεύονταν για το κατόρθωμά τους. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 όλο το χωριό Πλάτανος βρίσκεται στο πόδι, αφού η είδηση ότι η μεγάλη πρωταγωνίστρια Αλίκη Βουγιουκλάκη έχει έρθει να πάρει τα οστά του πατέρα της είναι πρώτο θέμα παντού, τα οποία οστά βρέθηκαν σε ένα ξέφωτο μεταξύ του χωριού Χάραδρος και Πλάτανος.