Μέσα από σύντομη στρατιωτική, ιστορική, πολιτική και νομική ανάλυση.

Πρέπει να σκεφτόμαστε όχι ως απόγονοι αλλά ως πρόγονοι. Ναπολέων

Στις 8.30 το πρωϊ της 15ης Ιουλίου 1974 εντός της καθημερινής εκπομπής του ΡΙΚ «εμείς και ο κόσμος μας η ραδιοπαρουσιάστρια Μαίρη Κοντογιάννη ανακοίνωσε: «Επενέβη σήμερον η Εθνική Φρουρά για να σταματήσει τον αδελφοκτόνο πόλεμο μεταξύ των Ελλήνων» Και με επόμενες συνεχώς επικαιροποιημένες ενημερώσεις: «Πάσα αντίσταση  εις την νήσον έχει εκλείψει. Ο Μακάριος είναι ήδη νεκρός». 

Η πολεμική επιχείρηση.
Μέσα και προσωπικό.

Την στρατιωτική ενέργεια του πραξικοπήματος διενήργησαν οι δυνάμεις ασφαλείας της Κυπριακής δημοκρατίας, δηλαδή η Ε/Φ.

• Ειδικά κατά του προεδρικού και Αρχιεπισκοπής κυρίως έδρασε:
Η 23η ΕΜΑ,  με άρματα μάχης (τα καλύτερα της εποχής) τύπου Τ.34.

• Κατά του ΡΙΚ και του αρχηγείου αστυνομίας κυρίως έδρασε η 31η Μ.Κ. και η 33η Μ.Κ.(απώλεια διοικητού, υποδιοικητού) με υποστήριξη δύο τετράκαννων αντιαεροπορικών πολυβόλων εκτελέσαντων επίγειες βολές κατά του αρχηγείου από την 195ην Μ.Ε.Α/ΑΠ.

• Αεροδρόμιο Λευκωσίας :  Λόχοι πεζικού της Ελ.δυ.Κ. .

• Ισχυρά τμήματα πεζικού, πυροβολικού, ελαφρά τεθωρακισμένα οχήματα μάχης ΤΟΜΑ  τύπου Marmor Harikton της 21ης ΕΑΝ, ερπυστριοφόρα τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού τύπου TS της 21 ΕΑΝ, καθώς και ελαφρά, και σχεδόν καινούργια(του 1964) ισχυρά και ταχύτατα Σοβιετικά τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού τύπου BTR 152V1 «ιδιοκτησίας» μεν του 286ΜΤΠ, πλην ενταγμένα υπό διοίκηση στις ίλες εφόδου της 21ΕΑΝ και της 23ΕΜΑ,
διετέθησαν για δράση κατά διαφόρων άλλων ουσιώδους σημασίας στόχων/ζωτικών σημείων, όπως αρχή τηλεπικοινωνιών, αστυνομικές διευθύνσεις και τοπικοί ανά την Κύπρο αστυνομικοί σταθμοί.  Η Πάφος ούσα (για την εποχή) μακριά και με δεδομένο τα προσκόμματα προς τις δυνάμεις της Ε/Φ από τις Βρεττανικές βάσεις Επισκοπής για ρυμούλκηση πυροβόλων προς την Πάφο,  αποτέλεσε μή καταληφθέντα στόχο/εστία αντίστασης. Ετσι η επέμβαση της Ε/Φ εγένετο δια θαλάσσης –
δόθηκε διαταγή στην κανονιοφόρο του πολεμικού ναυτικού «Λεβέντης», εξοπλισμένη με πέντε μεγάλου διαμετρήματος πυροβόλα, να αποπλεύσει  από την ναυτική βάση Τρικώμου/Αμμοχώστου και να μεταβεί στην Πάφου να βομβαρδίσει με ναυτικά πυρά την Πάφο σε επιλεγμένα σημεία, με επικέντρωση της προσπάθειας των πυροβόλων την Μητρόπολη Πάφου.

Λένε ότι η ιστορία γράφεται και από τις λεπτομέρειες. Ας δούμε συνεπώς μερικές λεπτομέρειες οι οποίες κατά την κρίση μας θα οφελέσουν τον σκοπό της (προκαλούσας αφάνταστο  πόνο) παρούσης ιστορικοδικαστικής  έρευνας.
Προκαταρκτικά. Επί μέρους γεγονότα/ενέργειες κατά το πραξικόπημα:

1. Με όσα καταφέραμε να συλλέξουμε από τους πρωταγωνιστές και από τις δύο πλευρές και με καλή βοήθεια την πάροδο του χρόνου ως καταλαγιάζουσα το μίσος και ως απαλύνουσα τον πόνο(άρα μπορεί να είμαστε μεν απομακρυσμένοι χρονικά, όμως  είμαστε πιό κοντά στην αλήθεια) παρά λοιπόν τα όσα αντιπαραθετικά και εξ εκατέρωθεν των αντιμαχομένων πλευρών ελέχθησαν ευρύτατα τότε περί σκοτωμών κατά χιλιάδες «από αδελφός τον αδελφό», δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν ήταν χιλιάδες οι νεκροί, δεν έγινε κάτι τέτοιο σε τόση έκταση και σε τέτοιο τρομακτικό επίπεδο αντεκδίκησης ούτε και οι όποιες απώλειες ζωών αναγάγωνται όλες σε επίπεδο σωρευμένων εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου. Τα πλείστα όσα έγιναν συνέβησαν σε αντιπαράθεση και σύγκρουση μάχης, σε εξ αντιπαρατάξεως πολεμικό (έστω εμφύλιο) αγώνα. Και είναι στους άγραφους νόμους κανόνες της κάθε πολεμικής αναμέτρησης: ή σε σκοτώνω ή με σκοτώνεις-καμία δυσκολία στην λήψη αποφάσεως.

2. Οι αστικές μυθοπλασίες οι οποίες συντηρούνται στην πάροδο και την απόσταση του χρόνου με στήριξη μέσα από διαδώσεις, φήμες και κυρίως σε σκοπιμότητες, δεν είναι καθ’ημάς εν πλήρει εκτάσει αληθείς -τουλάχιστο δεν είναι έτσι σε τέτοιο βαθμό. Απλά εξακολουθούν να  διχάζουν τους ανθρώπους μας και να τους ωθούν αντί να βλέπουν μπροστά προ της την λευτεριά  της πατρίδας να  βλέπουν πίσω στο σκοτάδι της εθνικής οπισθοδρόμησης ένεκα της παρεμβολής του μίσους. Δεν θέλουμε – κανείς δεν θέλει κάτι τέτοιο.

3. Κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να νικήσει την αλήθεια. Το μεγάλο ψέμα για  την «ελίτ» μονάδα του πεζικού ως το μοναδικό (τότε) μηχανοκίνητο τάγμα πεζικού της Εθνικής Φρουράς: το 286 Μ.Τ.Π. παρά τα όσα εντελώς λανθασμένα και ψευδή ελέχθησαν δεν ενεπλάκη στο πραξικόπημα παραμένοντας στο Γ.Σ.Π. Δεν κτύπησε κανένα προεδρικό και καμιά Αρχιεπισκοπή.

4. Οι αξιωματικοί και αστυνομικοί του σταθμού Αγίου Αντωνίου, διετάχθησαν όντως εξευτελιστικότατα από την Εθνική Φρουρά με την κατάληψη του αστυνομικού σταθμού Αη Γιάννη να περπατήσουν με διαπόμπευση μέσα στους δρόμους της Λεμεσού με τα χέρια στην ανάταση, για να καταλήξουν στην αστυνομική διεύθυνση Λεμεσού(όπου θα ετίθεντο υπό κράτηση) Θλιβερό.

5. Την 15η Ιουλίου το πρωϊ και ενώ ευρίσκετο σε εξέλιξη το πραξικόπημα ο ευρισκόμενος μέσα στο κτίριο της τότε τετάρτης ανωτέρας τακτικής διοίκησης(σημερινό εστιατόριο  «Ανωτέρα») ο εξ Ελλάδος λοχαγός Ζερβός εκτελέστηκε επί τόπου και εν ψυχρώ-εγκληματικότατη δολοφονία – όταν σε κάποια στιγμή βγήκε έξω (μάλλον από περιέργεια) από την ανωτέρα τακτική διοίκηση και βρισκόταν στο πεζοδρόμιο.

6. Θρήνος για τα παιδιά : Στην Αρχιεπισκοπή συνέβη η τραγωδία: Η 32η Μ.Κ. Μια ομάδα καταδρομέων της 32 Μ.Κ. με τακτική μάχης όντως απαράδεκτη στρατιωτικά ήτοι λανθασμένα κινούμενη επιθετικά (εμφανώς και χωρίς την κατάλληλη τακτική προπομπών ή ανιχνευτών/ κάλυψης κ.λ.π.) προς την Αρχιεπισκοπή ευρισκόμενη μέσα σε έναν Καναδέζικο όχημα (πρώην φορέα αντιαεροπορικών πυραύλων) το οποίο ήταν μετασκευασμένο  σε τεθωρακισμένο όχημα μεταφοράς προσωπικού τύπου TS έγινε παρανάλωμα τους πυρός με αντιαρματική ρουκέττα από αντιαρματικό εκτοξευτή RPG 7, με εξαϋλωση της ομάδας των στρατιωτών. Στην πορεία ο εξ Ελλάδος αντισυνταγματάρχης τεθωρακισμένων Γρηγόριος  Λαμπρινός διοικητής της 23 ΕΜΑ επικεφαλής 7 αρμάτων μάχης τύπου Τ.34/85 της 23 ΕΜΑ επιτέθηκε και κατέλαβε την Αρχιεπισκοπή με απώλεια τρία αρμάτων. Με την κατάληψη της Αρχιεπισκοπής από την 23η  ΕΜΑ ο διοικητής Λαμπρινός τιμωρώντας τους συλληφθέντες αστυνομικούς τους διέταξε όλους (αχρείαστο) να παραταχτούν και να απαγγείλουν το Εθνικό ύμνο.

7. Ξέχασαν το απόλυτο στρατιωτικό ρητό/δόγμα «ποτέ μην υποτιμά τον εχθρό». Στο αρχηγείο αστυνομίας /εφεδρικού αστυνομίας οι καταδρομείς το «ξέχασαν» στην ορμή τους μή εφαρμόζοντες την απλούστερη τακτική μάχης κατά τον επιθετικό αγώνα επίπεδου ομάδας /λόχου πεζικού: «πυρ και κίνηση». Αποτέλεσμα όταν συνάντησαν σχετικά σφοδρή αντίσταση από την αστυνομία να δυσκολευτούν και να έχουν αδικαιολόγητες απώλειες με απώλειες και τραυματισμούς οπλιτών και αξιωματικών διοικητού και υποδιοικητού. Οι καταδρομείς ειδοποιώντας για ενισχύσεις με όγκο πυρός την εγγύτατα ευρισκόμενη 195ΜΕΑ/ΑΠ μοίρα εγγύς αντιαεροπορικής προστασίας(Αθαλάσσα) η μονάδα αυτή του πυροβολικού απέστειλε ταχύτατα δύο στοιχεία τετράκαννων αντιαεροπορικών «Brauning» εφαρμοσμένα πάνω σε φορτηγά «Μπέτφορτ». Τα τετράκαννα με τα συνολικά  8 βαρέα «πενηντάρκα» 0.50΄΄(ίντζας)  πολυβόλα τους τα οποία εξετέλεσαν επίγειες βολές εξουδετέρωσαν ισοπεδωτικά  κάθε αντίσταση της αστυνομίας αφού διέλυσαν τα πάντα καθιστώντας μάταιη κάθε περεταίρω αντίσταση της αστυνομίας με απώλειες από πλευράς αστυνομίας.  Ακολούθησε λεηλασία και εκτεταμένη λαφυραγωγία των αποθηκών της αστυνομίας με αποκόμιση πλουσιότατων υλικών πάσης φύσεως και αγαθών από τους στρατιώτες της μοίρας.

 
Όλα όμως έχουν μια αιτία και μία πηγή προέλευσης Ας πάμε λίγο πίσω:
Όλα ξεκίνησαν στις 2 Ιουλίου 1974.
Την ημέρα εκείνη ο Μακάριος απέστειλε στον πρόεδρο της Ελληνικής κυβέρνησης, στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη επιστολή η οποία υπό τις δυσκολότατες τότε μεταξύ Ελλάδος – Κύπρου σχέσεις (άρα κρίσιμες εθνικές περιστάσεις) θεωρούμε ότι δεν ήταν γραμμένη με την καλύτερη διατύπωση της διπλωματικής γλώσσας πόσο μάλλον μεταξύ δύο ομοεθνών αδελφών χωρών. Η πολυσέλιδη αυτή επιστολή με δύο λόγια καλούσε τον στρατηγό Γκιζίκη να επαναπατρίσει/αποσύρει αμέσως από την Κύπρο 600 εξ Ελλάδος αξιωματικούς οι οποίοι στελέχωναν την Ε/Φ.

Η επιστολή αυτή φρονούμε ότι δεν ήταν υπό τις τότε στιγμές η καλύτερη ενέργεια.
Από το βιβλίο του Χρίστου Σάββα  «Η Τρίτη γραμμή των Ελλήνων» σελίδα 82, διαβάζουμε ένα σχετικό απόσπασμα:
«…Θα μπορούσε να ήταν προσεκτικότερος (εννοείται ο Μακάριος) ώστε να μήν «προκαλέσει» την τρέλλα τους.(Χουντικούς) Κατά την γνώμη μας κάλλιστα θα μπορούσε με το πρώτο αεροπλάνο σε μιάμιση ώρα να βρεθεί στην Αθήνα ώστε νηφάλια να συζητήσει με το εθνικό κέντρο έστω και αν η μοίρα έδωσε, στο τιμόνι του εθνικού σκάφους, να βρίσκονται οι χουντικοί. Το παν ήταν να βρεθεί λύση στην διαφορά Ελλάδος Κύπρου για το καλό του έθνους.»

Τα προβλήματα ήταν πολλά και ο Μακάριος όφειλε να τα συνυπολογίσει όλα και οι κινήσεις του ασφαλώς θα έπρεπε ως εκ τούτου να ήταν ανάλογες, ένας λόγος περισσότερο επειδή ήταν ιερωμένος:

–   Οι συνθήκες που διήρχετο τότε το έθνος των Ελλήνων με τους «απέναντι» επίσης δεν ήταν οι καλύτερες. Στο Αιγαίο οι Τούρκοι μετά την ανεύρεση μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο και την εξόρυξη των Ελληνικών πετρελαίων του «Πρίνου» στην  Θάσο, δημιουργούσαν ένταση.
Η Ελλάς ήταν ΕΤΟΙΜΗ:   Το Ελληνικό πολεμικό ναυτικό είχε εγκαταστήσει σε ζωτικά σημεία του Αιγαίου πελάγους μόνιμες ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΟΛΙΕΣ και οι ναυτικές/αεροναυτικές ασκήσεις τέθηκαν σε ανώτατο επίπεδο απολύτου πολεμικής ετοιμότητας στις 17 Ιουλίου 1974.  Αποκορύφωμα -στις 19 Ιουλίου 1974 με το σήμα αρχηγού ναυτικού Α.Ν 191315 διετάχθη επαύξηση των ασκήσεων σε πολεμικές περιπολίες στο θαλάσσιο στενό Καρπάθου – Ρόδου, ώστε τα υποβρύχια να είναι έτοιμα αν χρειαστεί να σπεύσουν στην Κύπρο με απόλυτη κορύφωση της πολεμικής ετοιμότητας την διαταγή/σήμα Α.Ν.201518/7 του αρχηγού ΓΕΝ(Γενικού επιτελείου Ναυτικού) στις 20 Ιουλίου 1974 προς τα υποβρύχια «Γλαύκος»,  «Νηρεύς» και «Τρίτων» να σπεύσουν στην Κύπρο, τα οποία την στιγμή εκείνη διεξήγαγαν πολεμικές περιπολίες. Όλα αυτά  υλοποίηση  των «ΟΔ. ΕΠΙΧ. 68».  Ελληνες, αυτό που σήμερα ονομάζουμε δόγμα ενιαίου αμυντικού χώρου γεννήθηκε το 1968 με τις ΟΔ.ηγίες ΕΠΙΧ.ηρήσεων του 1968 με ταχύτατη αποστολή(συνεχώς τελούσα υπό στρατιωτική τακτική επικαιροποίηση) στην Κύπρο σε περίπτωση πολέμου ενός υποβρυχίου «τσέπης» (τώρα απεστάλησαν τρία όχι ένα), δύο τορπιλακάτους φέρουσες συνολικά οκτώ τορπίλλες τύπου «Νάστυ» και 18 πολεμικών αεροσκαφών διώξεως – βομβαρδισμού τύπου «Φάντομ». Να σημειωθεί ότι τότε μόνο η Αμερική και η Ελλάς διέθετε Φάντομ. 
–   Στην Κύπρο η εσωτερική διαμάχη και ο αλληλοσπαραγμός στην Κύπρο σε τρομακτικό επίπεδο χρήσης όπλων, ενόπλων συγκρούσεων μεταξύ «Μακαριακών» και «Γριβικών» ήταν στην ιστορικά χειρότερη και πλέον επικίνδυνη της έξαρση.
–  Οι ενδοεθνικές σχέσεις Ελλάδος – Κύπρου ήταν απόλυτα τεταμένες. Από το πιο πάνω βιβλίο, σελίδα 80 λαμβάνουμε ένα μικρό απόσπασμα:

«Της εισβολής του 1974 προηγήθηκε το πραξικόπημα της Χούντας στις 8.30 το πρωϊ στις 15 Ιουλίου 1974. Οι πικρές ρίζες της θανάσιμης έχθρας της Χούντας πρός την κυβέρνηση της Κύπρου είχαν ηλικία έξι ετών με προεξάρχουσα αιτία την απόπειρα δολοφονίας του αρχηγού του εν Ελλάδι στρατιωτικού καθεστώτος Γεώργιου Παπαδόπουλου όταν στις 13 Αυγούστου 1968 ο Αλέξανδρος Παναγούλης αποπειράθηκε, πυροδοτώντας δύο βόμβες, να σκοτώσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο στο 31ο χιλιόμετρο της οδού Αθηνών – Σουνίου. Ο Παναγούλης αμέσως μετά το αποτυχημένο εγχείρημα του συνελήφθη και ομολόγησε, κατά το πόρισμα της χούντας, ότι προέβη στην πράξη αυτή με την βοήθεια του τότε υπουργού εσωτερικών και αμύνης της κυβέρνησης της Κύπρου Πολύκαρπου Γιωρκάτζη, ο δε Μακάριος, κατά το ίδιο πόρισμα, μερίμνησε να δοθούν σ΄αυτόν από τις Κυπριακές αρχές ταξιδιωτικά έγγραφα. Ετσι ο υπουργός Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, ένα πολύ σημαντικό στέλεχος της Ε.Ο.Κ.Α., ένας φλογερός και μαχητικότατος αγωνιστής στον υπέροχο και τιτάνιο για την ελευθερία της Κύπρου αγώνα, κατόπιν εντονότατης πίεσης της Χούντας προς τον Μακάριο, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση.
Θανάσιμα χολωμένη λοιπόν και απίστευτα οργισμένη η Χούντα από το γεγονός αυτό «κήρυξε τον πόλεμο» κατά της Κύπρου. Ακολούθησαν οι δύο αντεκδικητικές δολοφονικές επιχειρήσεις κατά της ζωής του Μακαρίου όμως και οι δύο αποτυχημένες – (1. Κατάρριψη στην αρχιεπισκοπή του ελικοπτέρου το οποίο θα μετέφερε τον Μακάριο στην μονή Κύκκου, 2. βομβιστική επίθεση κατά του αυτοκινήτου του Μακαρίου στον Αγιο Σέργιο Αμμοχώστου). Αποκορύφωμα των εχθρικών αντεκδικητικών ενεργειών της χούντας προς τον Μακάριο ήταν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974.
Ναι – ουσιώδης επίσης αιτία της έντασης/εχθρότητας των δύο κυβερνήσεων ήταν και αυτή: οι σφοδρότατες μεταξύ τους διαφωνίες που είχαν αφορμή την ισοπεδωτική επέμβαση της Ε/Φ στην Κοφίνου τον Νιόβρη του 1967 και συντριβή του εκεί παράνομου Τουρκοκυπριακού θύλακα αλλά και τα ακριβή και αληθή αίτια της παρεπόμενης προς τα γεγονότα αυτά αποχώρησης της Ελληνικής μεραρχίας «Μενέλαος» από την Κύπρο.

Ποιό όμως το στρατιωτικό νόημα της επιστολής Μακαρίου; (στρατιωτική και ηθική διάσταση)
Στρατιωτική διάσταση.
Το αίτημα του Μακαρίου για ανάκληση 600 Ελλαδιτών αξιωματικών από την Ε/Φ, αν υλοποιείτο τότε η Ε/Φ θα «έκλειε», αφού οι αξιωματικοί που την στελέχωναν ήταν γύρω στους 650 με 700, άρα θα απέμεναν για την διοίκηση της περίπου 50 εως 100 Κύπριοι αξιωματικοί, τους οποίους τιμούμε όμως,
με βαθμούς και πείρα που συνεπώς ήταν αδύνατο να διοικηθεί η Ε/Φ δηλαδή με βαθμούς από τον ανθυπολοχαγό μέχρι τον λοχαγό, καθώς και πεντέξι ταγματάρχες, και δύο αντισυνταγματάρχες ο εις εξ αυτών ο ήρωας Χρίστος  Φώτης ο οποίος έπεσε ηρωικώς μαχόμενος στην πρώτη στα Καζιβερά ως απλός στρατιώτης καθώς και ο ηρωϊκός πεζικάριος Τάσος Μάρκου όμως χωρίς ούτε και έναν ανώτατο αξιωματικό. Αρα χωρίς καν διοικητές ταγμάτων/ μοιρών/ διοικήσεων/συγκροτημάτων/ανωτέρων τακτικών διοικήσεων/στελέχωση γενικού επιτελείου Εθνική Φρουρά τί στρατός θα ήταν; – εφιαλτικά παράλογα πράγματα.
Αναγκαία σημείωση: ασφαλώς και δεν υποτιμούμε την προσφορά των Ελλήνων Κυπρίων αξιωματικών αλλά αντιθέτως την εκτιμούμε τα μάλα, όμως «έτερον εκάτερον». Η στελέχωση των ενόπλων δυνάμεων πρέπει να είναι στελέχωση και όχι πειραματισμοί ανάγκης και τσαρλατανισμοί.

Εξ άλλου από στρατιωτικής/σχεδιασμού/διοικητικής πλευράς, είναι απαράδεκτο και εγκληματικό να ξηλωθεί και να κατεδαφιστεί ακαριαία το ολικό οικοδόμημα της πυραμίδας της ιεραρχικής διοίκησης με εξοβελισμό του ολικού δυναμικού, του διοικητικού συστήματος της οργανικής δυνάμεως ενός στρατεύματος.
Εξ άλλου υπήρχε σοβαρότατη ηθική πτυχή,
αν μερικοί αξιωματικοί, όντως είχαν κάποιες ιδέες που δεν άρεσαν, μήπως θα έπρεπε να ακυρωθεί ισοπεδωτικά η ιδέα της μητέρας πατρίδας Ελλάδος και η προσφορά των παιδιών της στον αγώνα της Κύπρου;
Ερώτημα μέσω της ιστορίας κατατίθεται στο βιβλίο του Χρίστου Σάββα  « Η Τρίτη γραμμή των Ελλήνων»:
« Ηταν και οι 600 Ελλαδίτες αξιωματικοί από τον ανώτατο/ανώτατους στην ηγεσία της Ε/Φ μέχρι τον τελευταίο νεαρό ανθυπολοχαγό, ήταν όλοι άρρωστοι και ένοχοι χουντικοί επιδιώκοντας να κάνουν κακό στην Κύπρο;»
Θεωρούμε λοιπόν ότι ασφαλώς και δεν θα έπρεπε να εξευτελιστούν με εκδίωξη (ευγενικότερες λέξεις «επαναπατρισμός», «απόσυρση») όλοι οι εξ Ελλάδος αξιωματικοί οι οποίοι δύο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους με αυτοθυσία στελέχωναν τις τάξεις της Ε/Φ και εμψύχωναν τους στρατιώτες τους.
Ηταν ασέβεια προς
– τους χιλιάδες Ελλαδίτες αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες ( οι οπλίτες επί το πλείστον στελέχωναν μονάδες πυροβολικού και τεθωρακισμένων) που υπηρετούσαν το 1974 εντός της δύναμης της Ε/Φ,
– τους χίλιους διακόσιους αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες της ΕΛ.ΔΥ.Κ. που ήλθαν στην Κύπρο το 1960 και τους οποίους όταν σε επίπεδο «ζωής και θανάτου» τους χρειαστήκαμε, ναι πολέμησαν για μας την Τουρκανταρσία τον Δεκέμβρη του 1963 αστραπιαία εξουδετερώνοντας την Τουρδύκ και σώζοντας την Λευκωσία από τους Τούρκους,
–  στις δέκα χιλιάδες άντρες της Μεραρχίας «Μ» (Μενέλαος) οι οποίοι ήλθαν στην Κύπρο, όταν τους είχαμε απόλυτη-απόλυτη ανάγκη για την επιβίωση μας το 1964, όλοι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια και μακριά από τις οικογένειες τους, πρόθυμοι όλοι να δώσουν την ζωή τους για μας, ναι ήταν οι ένοπλοι υπερασπιστές και οι ένοπλοι ιστορικοί εγγυητές της Κύπρου μέχρι τον καταραμένο Νιόβρη του 1967 που δυστυχώς για το έθνος εξεδιώχθησαν από τις ανθελληνικές δυνάμεις του κακού. Να σημειωθεί μάλιστα ότι στο πρώτο στάδιο της άφιξης τους(1964) οι στρατιώτες της μεραρχίας «Μενέλαος», πέρασαν τον τρομερά βροχερό και σκληρό χειμώνα του 1964 σε φρικτές συνθήκες οι πλείστοι μέσα στα τσαντήρια, αφού δεν είχαν ακόμη ολοκληρωθεί οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις και οι υποδομές στρατωνισμού τους.
–  η απόσυρση των Ελλήνων αξιωματικών ήταν επίσης αδικία και ασέβεια προς στις ψυχές των ηρωϊκών παιδιών της Ελλάδος,
του Ταγματάρχη Πουλίου και του λοχαγού Καποτά
οι οποίοι κατακρεουργήθηκαν από εγκληματικούς παραστρατιωτικούς Τουρκοκύπριους όταν χάνοντας τον προσανατολισμό τους μπήκαν κατά λάθος σε παράνομο Τ/Κ θύλακα.
–  ύψιστη αδικία μνήμης ήταν και για τις καθαγιασμένες ψυχές των αθάνατων θαλασσομάχων αειναυτών της λευτεριάς του πολεμικού ναυτικού της Εθνικής Φρουράς ,
του σημαιοφόρου ύπαρχου ΣΕΑ/Μ Παναγιώτη Χρυσούλη εξ Ελλάδος
του υποκελευστή Α΄ μηχανικού Ν. Πανάγου εξ Ελλάδος
του υποκελευστή Α΄ πυροβολητή Σ. Αγαθού εξ Ελλάδος
του ναύτη αρμενιστή Ν. Καπαδούκα εξ Ελλάδος
του ναύτη νοσοκόμου Μ. Νιάφα εξ Ελλάδος και
του  ναύτη μηχανικού Π. Θεοδωράτου εξ Ελλάδος.
Ολοι εξ Ελλάδος της λευτεριάς αειναύτες, νέα παιδιά που δεν χάρηκαν ακόμη την ζωή τους στο κατάστρωμα του ενός από τα οκτώ πολεμικά του Κυπριακού πολεμικού ναυτικού, όρθιοι σε στάση προσοχής κατά μέτωπο χαιρετώντας, πάνω στα πυροβόλα της θρυλικής κανονιοφόρου «Φαέθων» βρίσκονται στην νερένια αγκαλιά της θάλασσας του Ξερού από τις 8 Αυγούστου 1964. Είναι απολυτρωμένα περιχαρείς, περιχαρέστατοι αφού κατέληξαν στην αθανασία του μεγαλοπρεπέστατου πάνθεου του Ποσειδώνα διότι απλά όταν ευρίσκοντο στην βιολογική τους ζωή έκαναν αυτό που πρέπει- έκαναν το ναυτικό τους καθήκον. Περιχαρείς όμως οι αειναύτες μέχρι τις 2 Ιουλίου 1974: τώρα 37 μόνο μέρες πριν ολοκληρωθούν 10 χρόνια από την μετάβαση τους στην αθανασία ένοιωσαν το χειρότερο αίσθημα: την αχαριστία.

Απόλυτα αναγκαία Ιστορική  σημείωση:
Η απωλεσθείσα από όχι Τούρκικα αλλά από συμμαχικά πυρά κανονιοφόρος «Φαέθων» εξ   ευθύνης του κυβερνήτη Μητσάτσου μαζί με την κανονιοφόρο «Αρίων» (μετονομασθείσα «Λεβέντης») και μόνο με την παρουσία τους στα νερά της Τηλλυρίας στις 8 Αυγούστου του 1964 ανύψωσαν στα επουράνια το ηθικό των Ελλήνων μαχητών της Εθνικής Φρουράς, οι οποίοι σε μερικές μόνο ώρες(σε μια νύκτα) μαχόμενοι στα βουνά της Τηλλυρίας εξουδετέρωσαν αστραπιαία τον ευρύτερο παράνομο θύλακα Τηλλυρίας. Ο Φαέθων και Αρίων κανονιοβόλησαν από θαλάσσης τον πρόχειρο στασιαστικό λιμένα του θύλακα Κοκκίνων, βομβάρδισαν εκθεμελιωτικά τις αποθήκες των πυρομαχικών της Μασούρας και στην πορεία οι ναύτες μας σαν νέοι Κανάρηδες, νέοι Τομπάζηδες, νέοι Μιαούληδες και νέοι Πιπίνοι, ηρωϊκά υπερασπιζόμενοι την θάλασσα μας μετείχαν στην αεροναυμαχία της Τηλλυρίας. Ολοι οι ως άνω εξ Ελλάδος αειναύτες, εν πλώ έδωσαν την νεανική ζωή τους στις 8 Αυγούστου 1964 ύψιστη θυσία, υποστήριξης  στο «μέγα της θαλάσσης κράτος».  

Διοίκηση στρατεύματος 
Αρχηγός Εθνικής Φρουράς. Αντιστράτηγος Ντενίσης.
Ο αρχηγός Ε/Φ αντιστράτηγος Ντενίσης αμέσως μετά την επιστολή Μακαρίου προς Γκιζίκη, εκλήθη επειγόντως στην Αθήνα για σύσκεψη με την Χουντική ηγεσία. Οταν αρνήθηκε/δεν συμφώνησε με την διενέργεια πραξικοπήματος κρατήθηκε στην Αθήνα με αλλαγή σχεδίων: να  αναλάβει χρέη αρχηγού Ε/Φ ο επιτελάρχης ταξίαρχος Μιχαήλ Γιωργίτσης και να εκτελέσει αυτός ως διοικητής των ενόπλων δυνάμεων Κύπρου το πραξικόπημα.

Ο «σκύλλος» δίνει την διαταγή για το πραξικόπημα.
Ο αρχηγός της Χούντας ταξίαρχος (Τεθωρακισμένων) Δημήτριος Ιωαννίδης, άλλως «σκύλλος» της Ε.Σ.Α.  (έλκει την ονομασία από το ότι διετέλεσε ως πολύ σκληρός διοικητής της στρατιωτικής αστυνομίας) αντιδρώντας στην πράξη του Μακαρίου να αποστείλει στις 2 Ιουλίου 1974 στον πρόεδρο της Ελληνικής κυβέρνησης στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη επιστολή με την οποία του ζητούσε να ανακαλέσει 600 Ελλαδίτες αξιωματικούς από τις τάξεις της Ε/Φ
αφού έθεσε υπό «κράτηση» στην Αθήνα τον αρχηγό της Εθνικής Φρουράς υποστράτηγο Ντενίση και τοποθετώντας στην θέση του αρχηγού Ε/Φ τον μέχρι τότε ανώτατο  επιτελή  -καθ’ ημάς ανεπαρκή – ταξίαρχο Μιχαήλ Γιωργίτση και
μετά από σύσκεψη που είχε στην Αθήνα με
– τον αρχηγό του Α.Ε.Δ (Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων) αντιπτέραρχο  Γρηγόριο Μπονάνο
– τον υποστράτηγο Παύλο Παπαδάκη,
– τον ταξίαρχο Μιχαήλ Γιωργίτση, 
– τον συνταγματάρχη πεζικού Κωνσταντίνο Κομπόκη διοικητή καταδρομών Κύπρου
διέταξε την διενέργεια πραξικοπήματος στην Κύπρο.
Με βάση την διαταγή, ως επιχειρησιακός αρχηγός ήταν ο διοικητής καταδρομών της Εθνικής  Φρουράς συνταγματάρχης πεζικού Κωνσταντίνος Κομπόκης. Σε κατάθεση του στην εξεταστική επιτροπή της βουλής των Ελλήνων για τον φάκελλο της Κύπρου ο συνταγματάρχης Κομπόκης κατέθεσε ότι ακολούθησε πιστά τις οδηγίες του αρχηγού της Ελληνικής χούντας ταξιάρχου Ιωαννίδη, αναφέροντας ότι σκοπός της επιχείρησης αυτής ήταν να «διασωθεί η Κύπρος από την αρνητική επιρροή του Μακαρίου», όμως  «ο Μακάριος κατά την επιχείρηση έπρεπε να διασωθεί».

Κριτική ανάλυση της στρατιωτικής επιχείρησης κατά του προεδρικού.
Συνδεόμενες διαταγές.

Αντληση γνώσης από την ιστορία:  Ο αρχηγός ενόπλων δυνάμεων αντιστράτηγος Γρηγόριος Μπονάνος  στην κατάθεση του στην εξεταστική επιτροπή ήταν σχεδόν ειρωνικός: «σοβαρά, αν θέλαμε να σκοτώσουμε τον Μακάριο δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε;»

Η επίθεση κατά του προεδρικού μεγάρου κατέδειξε (εκ πρώτης όψεως) τρομακτικό/βλακώδες λάθος επιχειρησιακής εκτέλεσης. Αν και η επίθεση παρουσίασε υψηλό βαθμό ρεαλισμού η επιχειρησιακή πραγματικότητα κατέδειξε αντικειμενική αδυναμία εμφανώς χαμηλότερη ως προς την επίτευξη του σκοπού που αναμενόταν λογικά ότι επεδίωκε. Ηταν σαν μια πλημμελώς εκτελεσθείσα άσκηση άπειρων νεοσυλλέκτων στο Κ.Ε.Ν. και σε τέτοιες περιπτώσεις ωρυόμενος ο λοχαγός διατάζει  επανάληψη της άσκησης.
Πώς άραγε μπορεί να εξηγηθεί από στρατιωτικής πλευράς το γεγονός ότι τα πεζοπόρα τμήματα και τα άρματα μάχης τα οποία κτύπησαν το προεδρικό δεν το περικύκλωσαν αλλά  πραγματοποίησαν τακτική κίνηση σε σχήμα «πετάλλου»;
Ετσι λοιπόν η επιχείρηση εξελίχτηκε ως ένα παιδαριώδες λάθος, σε τέτοιο κραυγαλέο βαθμό, που ασφαλώς δεν επιτεύχθηκε/ακυρώθηκε ο αντικειμενικός σκοπός της επιχείρησης που ήταν(υποτίθεται) η φυσική εξόντωση του Μακαρίου.

Αν και το προεδρικό σχεδόν ισοπεδώθηκε (εκτός από τα πέτρινα λιονταράκια πάνω από την κεντρική είσοδο, φρικτά σύμβολα υποβολής και κακών αναμνήσεων του λαού μας της επάρατης αποικιοκρατίας) ο Μακάριος βγήκε χωρίς πρόβλημα από την πίσω πόρτα της Δυτικής πλευράς του προεδρικού και στην συνέχεια μέσα από την κοίτη ενός ξερού ποταμού, πέρασε στην απέναντι όχθη και επιβιβαζόμενος ιδιωτικού αυτοκινήτου, τυχαία εκ της περιοχής διερχόμενου  υπ’ αρ. εγγραφής GV 868 μάρκας  «Βόξολ»  ενός νεαρού παιδιού από την Λάπηθο κατάφερε να διαφύγει συνοδευόμενος από έναν αδελφότεκνο του αξιωματικό του Κυπριακού στρατού και δύο ανώτατους αξιωματικούς της αστυνομίας..

Ηταν όμως έτσι τα πράγματα;
Ηταν ανόητοι οι εκτελεστές;
Ηταν ακατάρτιστοι στρατιωτικά;
Όχι διότι: στις πολεμικές επιχειρήσεις ΔΕΝ πρέπει να  γίνονται λάθη διότι αν γίνουν τότε δεν «σάζονται» όπως σε όλους τους άλλους τομείς της κοινωνίας  και οι μετέχοντες απλά θα χάσουν την ζωή τους – αυτό το γνωρίζουν και οι νεοσύλλεκτοι μέσα στο ΚΕΝ. 
Αρα ρωτάμε : ήταν όντως βλακώδες στρατιωτικό λάθος;
Κανείς, ποτέ δεν μπόρεσε να νικήσει την αλήθεια:

Όχι, δεν ήταν «λάθος» και δεν ήταν ανόητοι οι εκτελεστές και αυτά τα…τεχνικά που λέχτηκαν για μπέρδεμα και αναστάτωση του σεναρίου διότι άργησαν λέει να έρθουν στην προκαθορισμένη ώρα τα τανκς, είναι παραμύθια, αφού οι λοκατζιήδες επιτέθηκαν με την υποστήριξη των τανκς, άρα έστω και αν πραγματικά άργησαν τα τανκς, απλά τα περίμεναν και κινήθηκαν όλοι μαζί: οι λοκατζήδες της 32 Μ.Κ. και οι μαυροσκούφηδες της 23ης ΕΜΑ εξετέλεσαν κανονικά το έργο τους.

Ο στρατιωτικός ηγήτορας του πραξικοπήματος συνταγματάρχης Κομπόκης, με ανεγνωρισμένη πολεμική πείρα και τιμητικά διακριθείς στον πόλεμο της Κορέας, αλλά και οι επικεφαλείς αξιωματικοί των επιτιθέμενων δυνάμεων δεν ήταν στρατιωτικά άσχετοι.
Συνεπώς αν επεδίωκαν πραγματικά να σκοτώσουν το Μακάριο θα έπρεπε – μπορεί να μας το επιβεβαιώσει και ένα παιδί του δημοτικού – να κάνουν κυκλωτική επιθετική ενέργεια και όχι «πεταλλοειδή» κατά του προεδρικού.
Με βάση λοιπόν αυτά τα δεδομένα και συνάμα καθοδηγούμενοι στην ιστορική και στρατιωτική μας σκέψη και στους συλλογισμούς μας για την εύρεση της αλήθειας με οδηγό την ιστορική μέθοδο του Αριστοτέλη ο οποίος δίδαξε την διασταύρωση και έλεγχο των ιστορικών γεγονότων με την λογική (δηλαδή αν «στέκουν»  με την λογική μας κάποια πράγματα και όχι απλά να δεχόμαστε επέμβαση προσβλητική για την λογική μας από αυτά που μας λένε απλά τινές  προκατειλημμένοι και συστημικοί …ιστορικοί καθώς και τα διάφορα «χαρακτηρισμένα» και αποχαρακτηρισμένα» χαρτιά (τα αποχαρακτηρισμένα είναι τα χειρότερα και μην τα πιστεύετε)

– αυτή συνεπώς η καταληκτική συλλογιστική μας οδηγεί σε εξ αποτελέσματος καταληκτικό ιστορικοδικανικό συλλογισμό να αποδεχτούμε την θέση ότι ναι, στα καταρτισθέντα επιτελικά σχέδια εκτέλεσης του πραξικοπήματος υπήρξε διαταγή η οποία και επιχειρησιακά εφαρμόστηκε ότι: «ο Μακάριος κατά την επιχείρηση έπρεπε να διασωθεί».

Υπήρξε επίσημη στρατιωτική διαταγή
: «δεν θα χυθεί αδελφικό αίμα».

Από το βιβλίο του Χρίστου Σάββα η «Τρίτη γραμμή των Ελλήνων» αντλούμε καθοδήγηση.

«Επικεφαλής της επιχείρησης εκτέλεσης του πραξικοπήματος ήταν ο εξ Ελλάδος διοικητής καταδρομών Κύπρου συνταγματάρχης των Λ.Ο.Κ. Κομπόκης παλιός πολεμιστής της Κορέας.
Στους αξιωματικούς των μονάδων της Ε/Φ που θα εκτελούσαν το πραξικόπημα οι ταγοί διοχέτευσαν την διαταγή να αποφευχθεί η αιματοχυσία. Απόσπασμα από την κατάθεση του ηρωϊκού δεκανέα καταδρομών του 33ου λόχου της 33ης μοίρας καταδρομών, Γιώργου Εμμανουήλ από την Βασίλεια Κερύνειας η οποία ακολουθεί στις επόμενες σελίδες είναι πολύ διαφωτιστική:
«Το πρωϊ της 15ης Ιουλίου μας διέταξε ο λοχαγός του λόχου μας Ροκάς να καταλάβουμε το Ρ.Ι.Κ. δίδοντας μας τις εξής λακωνικές οδηγίες: «Πυροβολούμε στον αέρα, δεν θα χυθεί αδελφικό αίμα.»

Η απόλυτη επιβεβαίωση από τους παρόντες πρωταγωνιστές:
Η αληθής και αξιόπιστη κατάθεση του ως άνω (συγχωριανού του γράφοντος) ομαδάρχη δεκανέα της 33ης μοίρας καταδρομών, σε συνδυασμό με ταυτόσημες επιβεβαιωτικές μαρτυρίες πλείστων άλλων καταδρομέων της 31ης , 32ης και 33ης μοίρας, οδηγεί χωρίς κανένα δισταγμό την παρούσα ιστορικοδικαστική έρευνα να κατευθυνθεί στο συμπέρασμα αποδοχής και της δεύτερης θέσης ότι: «δεν θα χυθεί αδελφικό αίμα».

Απώλειες Ε/Φ κατά το πραξικόπημα.
Σε ψυχές:
31 αξιωματικοί υπαξιωματικοί και οπλίτες Ε/Φ
5 αξιωματικοί και υπαξιωματικοί εξ Ελλάδος

Σε υλικό:
3 άρματα μάχης Τ.34/85
1 τεθωρακισμένο τύπου «TS»
μερικά φορτηγά
τεράστια ποσότητα πυρομαχικών.

Ανυπολόγιστες και χειρότερες απώλειες:
Η ζημιά του εμφύλιου αλληλοσπαραγμού στην ψυχή του έθνους.

Εγκατάσταση «πολιτειακής εξουσίας» Νίκου Σαμψών.

«Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ,
Εν ονόματι Θεού και ανθρώπων και κατόπιν τιμητικής επιλογής μου υπό των  ενόπλων δυνάμεων του λαού μας αναλαμβάνουμεν σήμερον…» έτσι άρχισε το διάγγελμα του επί αναλήψει των «καθηκόντων» του ο  Νίκος Σαμψών.
Ο Νίκος Σαμψών ήταν βουλευτής της προοδευτικής παράταξης, εκδότης της ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδας «Μάχη» και «Θάρρος» και αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α. με πρωταγωνιστικό ρόλο και μάχιμος κατά των Εγγλέζων. Καταδικάστηκε σε θάνατο δύο φορές από κατοχικά αποικιοκρατικά ψευδοδικαστήρια.
Μετά το διάγγελμα του παρουσίασε την κυβέρνηση του με το συγκροτηθέν «υπουργικό συμβούλιο»:

Υπουργός εσωτερικών και αμύνης ο βιομήχανος Παντελής Δημητρίου.
Υπουργός εξωτερικών ο βιομήχανος Ντίμης Δημητρίου.
Υπουργός δικαιοσύνη ο δικηγόρος Κώστα Αδαμίδης.
Υπουργός γεωργίας ο δικηγόρος Ανδρέας Νεοκλέους.
Υπουργός εργασίας ο Γιαννάκης Δρουσιώτης.
Υπουργός συγκοινωνιών ο δικηγόρος Κυριάκος Σαβεριάδης.
Υπουργός υγείας ο γιατρός Οδυσσέας Ιωαννίδης. (Ηταν υπουργός και στην ανατραπείσα κυβέρνηση Μακαρίου )
Υπουργός εμπορίου ο οικονομολόγος Αρης Χατζηγεωργίου.
Υπουργός παιδείας ο νομικός Παναγιώτης Δημητρίου.
Υφυπουργός παρά των προέδρω ο οδοντίατρος Ανδρέας Παρισινός και κυβερνητικός εκπρόσωπος ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Σπύρος Παπαγεωργίου.

Ηταν επανάσταση το πραξικόπημα;.
Δημιουργήθηκε ως εκ τούτου επαναστατικό δίκαιο;

Ερώτημα το οποίο ενδιαφέρει απόλυτα την πατρίδα και την ιστορία.
Στην απλή της έννοια επανάσταση είναι η βίαιη μεταβολή υφιστάμενου εξουσιαστικού συστήματος/ πολιτεύματος/εξουσίας από ομάδες/ μερίδα λαού. 

Επανάσταση κατά την νομική επιστήμη και την αποκρυσταλλωθείσα νομολογιακή ερμηνεία υπάρχει όταν ένα κράτος διοικείται με εξουσία, η οποία προήλθε μέσα από εκ «των πραγμάτων» (de facto) βίαιη μεταβολή/βίαιες ενέργειες με παράβαση των νόμων της καταλυθείσας προηγούμενης πολιτειακής οντότητας.

Οι επαναστάσεις αποτελούν σύνηθες φαινόμενο αντίδρασης και αντίστασης  των λαών έναντι παράνομων και καταχρηστικών εξουσιαστικών καταστάσεων.
Κατά την νομική επιστήμη και επιστήμη της πολιτειολογίας όταν η επανάσταση επικρατήσει και αναγνωρισθεί από τον λαό η νέα αυτή κατάσταση, δηλαδή λάβει λαϊκή νομιμοποίηση τότε δημιουργείται νέο δίκαιο: δημιουργείται επαναστατικό ή εξ επαναστάσεως δίκαιο. Δηλαδή λαμβάνει όλα τα απαραίτητα στοιχεία συγκρότησης του οικοδομήματος της νομιμότητας αφού μέσα από την ηθική αγνότητα του σκοπού λαμβάνει πλέον νομιμοποίηση και αίρεται κάθε στοιχείο παρανομίας στα μέσα και τρόπους που χρησιμοποιήθηκαν κατά την διαδικασία επίτευξης του σκοπού.

Ιστορικοφιλοσοφικό ερώτημα:

μπορούμε να φανταστούμε πόσο κατώτερος του εχέφρονος και νοήμονος είδους του, θα ήταν ο άνθρωπος αν ποτέ κατά την ιστορική πορεία του ανθρώπινου βίου, δεν επιχειρούσε επαναστάσεις; Θα ήταν άραγε «άνθρωπος»;  
Αρα: η πατριωτική σκέψη, τα έντιμα κίνητρα και η αγνότητα στην ψυχή του κάθε επαναστάτη που έχει όραμα την καλυτέρευση της κοινωνίας των ανθρώπων, αίρουν κάθε στοιχείο παρανομίας και βιαιότητας για την επίτευξη του στόχου, αποσείοντας και αποκλείοντας έτσι την εφαρμογή των προνοιών και κανόνων του κοινού ποινικού δικαίου. Διότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν ούτε ένοχη διάνοια, ούτε επιδίωξη του κακού, αλλά είχαν μόνο την λαχτάρα του καλού της πατρίδας. Βλέπε Αμερικανική,  Γαλλική, Ελληνική, Ρωσσική επανάσταση. 
Και το αντίθετο: αποτυχούσα ή καταπνιγείσα επαναστατική ενέργεια/κίνημα θεωρείται (ως εκ της ήττας  της) πράξη παρανομίας.  Βλέπε επανάσταση του εκ Θράκης Σπάρτακου -επανάσταση των δούλων κατά της ασυδοσίας των Ρωμαίου η οποία κατεπνίγει.

Βασικές προϋποθέσεις δημιουργίας επαναστατικού δικαίου.
α)Το πλέον βασικό: επικράτηση της νέας εξουσιαστικής τάξης.
β) Η άσκηση πολιτικής εξουσίας σε επίπεδο συνέχειας της κρατικής εξουσίας.
γ) Η σιωπηρή αποδοχή ως τεκμήριο ή διά ζώσης εκπεφρασμένη θέση του λαού περί αποδοχής της νέας εξουσιαστικής τάξης.
δ) Επισημοποίηση και νομική εγκαθίδρυση της νέας αυτής τάξης, μέσα από επί τούτω ειδική  νομοθετική κάλυψη.

Οροι για προβληματισμό:

Στρατιωτικό κίνημα.

Επανάσταση Εθνικής Φρουράς.

Βραχύβια πολιτειακή μεταβολή.

Ο Σαμψών στο διάγγελμα του επί τη αναλήψει της εξουσίας  ανέφερε ότι «δεν διαταράχτηκε η συνταγματική τάξη από την επανάσταση της Εθνικής Φρουράς».
Η μεταβολή αυτή επιτελέστηκε με την ισχύ των όπλων, εναντίον της κρατικής οντότητας στην οποία ήταν ενταγμένα αυτά τα όπλα.
Αντίδραση του λαού.
Συνέβησαν  πολλά:
Μέρος του λαού τάχτηκε με ενθουσιασμό στο πλευρό των ενόπλων δυνάμεων ανεβαίνοντας με ενθουσιασμό και πανηγυρίζοντας πάνω στα άρματα μάχης .

Μέρος του λαού ενθουσιάστηκε και ζητωκραύγασε για την κληθείσα επανάσταση.

Μέρος του λαού δάκρυσε για το πλήρωμα του χρόνου και την έλευση της Ενωσης.

Στην τηλεόραση του ΡΙΚ παρουσιάστηκαν άτομα της ΕΟΚΑ Β΄ τα οποία μέχρι και την 15 Ιουλίου ευρίσκοντο είτε στην φυλακή είτε υπό κράτηση τα οποία έφεραν ορατά σημεία βασανισμού από την αστυνομία.   

Ο Νίκος Σαμψών παρουσίασε και κατήγγειλε από τηλεοράσεως την παρανομία της αστυνομίας μέσα από άτομα (και συγχωριανούς του γράφοντος) και αντικείμενα τα οποία βρέθηκαν στα χέρια της αστυνομίας.

Συγχαρητήρια τηλεγραφήματα διδασκάλων, καθηγητών, του ΑΠΟΕΛ και  απλών  πολιτών εστάλησαν προς την νέα κρατική εξουσία, τηλεγραφήματα εστάλησαν ακόμη και από την αστυνομία.

Όλα αυτά όμως θα πρέπει στην πλάστιγγα της ιστορίας να ζυγιστούν και στην σκέψη της κοινωνίας μας να αξιολογηθούν ώστε να ευρεθούν οι αληθείς ισορροπίες και η αληθής πορεία της ιστορίας μας.

Το ΡΙΚ διαλαλούσε ασταμάτητα ότι το πραξικόπημα ήταν «επανάσταση κατά του καθεστώτος του τυράννου».

Οτι και αν γίνει αυτό που μετρά είναι το αποτέλεσμα, είπε ο Μέγα Ναπολέων.
Ας αναζητήσουμε όμως το απολυτρωτικό αποτέλεσμα.

Ενταξη των πραγματικών γεγονότων στους ως άνω όρους υπό στοιχεία α-δ, για εξ αναγωγής συμπεράσματα /πορίσματα:

Θεωρούμε ότι από τις ως άνω επιστημονικές προϋποθέσεις λόγω του ότι ένεκα του πολέμου, το πραξικόπημα ήταν υπερβολικά βραχύβιο,(οκτώ μέρες)

μόνο το (α)  και το (γ) ευρίσκουν πεδίο ασφαλούς εφαρμογής : η επικράτηση και αποδοχή από μερίδα του κόσμου χωρίς βέβαια να έχουμε ακριβείς αριθμούς αλλά ενδείξεις συμπαράστασης και αποδοχής της νέας κατάστασης (π.χ. διά ζώσης και από χιλιάδες τηλεγραφήματα) μερίδα ανθρώπων στις πόλεις και χωριά στα (βλέπε π.χ. μερίδα ανθρώπων χωριού γράφοντος) να ζητωκραυγάζουν με εθνικό ενθουσιασμό μέχρι και την 20ην Ιουλίου,
το (β) υπήρξαν μεν πρακτικά σημεία και ορατά στοιχεία τα οποία να εκδηλώνουν νομική συνέχεια της κρατικής εξουσίας όπως π.χ. «υπουργικό συμβούλιο», διορισμοί, εξαγγελίες π.χ. εσωτερικής πολιτικής «αποκατάσταση των φλεγόντων προβλημάτων» και εξωτερικής πολιτικής  «θα παραμείνει η Κύπρος αδέσμευτη προσφέρουσα φιλίας εις όλους αλλά απαιτούσα σεβασμό υφ΄όλων» όμως, λόγω της εντελώς έκρυθμης(παρούσης και επελθούσης) κατάστασης δεν διεφάνει σε τέτοιο ικανοποιητικό βαθμό η απόλυτη και νομικά ασφαλής εκείνη εικόνα η οποία να καταδεικνύει ομαλή μετάβαση πολιτεύματος, ως ορατή «εξουσιαστική  συνέχεια».
για το (δ) δεν  τίθεται κανένα  θέμα.

Το όλο θέμα αφορά και ενδιαφέρει την κοινωνία.
Υπήρξαν εκ πρώτης όψεως στοιχεία. Το χρονικό διάστημα ήταν τέτοιο ώστε δεν έτυχε συστηματικής φιλτραριστικής δοκιμασίας, εσωτερικής κρίσης, εθνικής και ηθικής αξιολόγησης από τον κόσμο της Κύπρου.

Η νέα καθεστηκυία τάξη και η προκύψασα αυτή εξουσιαστική πολιτειακή κατάσταση, ένεκα της βραχυβιότητας της, δεν έλαβε ευκαιρία ικανής χρονικής πρακτικής επικράτησης ώστε στα μάτια, στην κρίση και στην ψυχή όλου του λαού να αναμετρηθεί με την ιστορία και να προσμετρηθεί ομού με τα γεγονότα της ιστορίας που επακολούθησαν και να καταφέρει να δεχτεί την λαϊκή ετυμηγορία: ναι  ή όχι .

Από 15 Ιουλίου 1974 μέχρι και 22 Ιουλίου 1974 εγένετο μια βίαιη εκ στρατιωτικής επεμβάσεως βραχύβια πολιτειακή μεταβολή.

Συνεπώς  θεωρούμε ότι με τα δεδομένα αυτά γεγονότα, το καθεστώς Σαμψών επειδή λόγω χρόνου δεν περιεβλήθη των κανόνων της εφαρμοστικής τάξης και της πρακτικής δοκιμασίας δεν πληροί τις προϋποθέσεις της νομικής επιστήμης αναφορικά με την νομική (και πολιτική) έννοια της επανάστασης και δεν θα γνωρίζουμε αν ήταν γνήσια έκφραση της βούλησης  ουσιώδους μέρους του λαού μέσα από τον εκτελεστικό ρόλο των ενόπλων δυνάμεων του λαού.

Συνεπώς νομικά αλλά και ιστορικά δεν θεωρείται επανάσταση.

Αρα ως κίνημα δεν γέννησε επαναστατικό δίκαιο και συνεπώς συνταγματικά δεν έλαβε νομιμότητα όσο ζούσε το διάρκειας οκτώ ημερών οικοδόμημα που κτίστηκε με την στρατιωτική επιχείρηση του πραξικοπήματος.

Κατά την νομική επιστήμη και επιστήμη της πολιτειολογίας αποτυχούσα ή καταπνιγείσα επανα στατική ενέργεια/κίνημα θεωρείται (ως εκ της ήττας  της) πράξη παρανομίας όπως η προαναφερθείσα  επανάσταση του Σπάρτακου.
Το πραξικόπημα δεν κατεπνίγει,
δεν κατεστάλει,
δεν εξουδετερώθηκε με οιονδήποτε τρόπο
όμως κατέρρευσε λόγω του πολέμου.
Συνεπώς με την κατάθεση της εξουσίας από τον Νίκο Σαμψών στις 22 Ιουλίου 1974 το πραξικόπημα θεωρείται εστερημένο νομιμοποίησης.

Όλα κρίνονται από την ιστορία 
Είμαστε σίγουροι ότι η ιστορία στο διάβα της δεν θα παραλείψει να πάρει τις αποφάσεις της.
Πολλά στο διάβα της ιστορίας για χρόνια και αιώνες ήταν «έτσι» όμως η ιστορία στην πορεία είπε όχι ήταν «αλλιώς» όπως π..χ στην καταδίκη «των 6» το 1923 για την Μικρασιατική καταστροφή. Ομως το Ελληνικό δικαστήριο μετά από σχεδόν εκατόν χρόνια είπε «αλλιώς» αποκαθιστώντας τους έξι. Η ιστορία είναι πάντα ζώσα, πάντα ο απόλυτος κριτής και δεν ξεχνά ποτέ.

Καταδίκη του αρχηγού της συσταθείσας πολιτειακής εξουσίας με την ονομασία  «κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας» από ποινικό δικαστήριο.
Δίωξη Νίκου Σαμψών.
Λένε ότι η ιστορία ελέγχεται και εν τέλει καταγράφεται από τους εκάστοτε νικητές και επιβληθέντες των καταστάσεων.
Ευρύτατα καταγραφείσα την εποχή εκείνη στην σκέψη και στις αισθήσεις της κοινωνίας εκδοχή ότι: η δίωξη αυτή του Σαμψών εγένετο, όταν ο Σαμψών αρνήθηκε να  παραδώσει στον Μακάριο τα δεκάδες χιλιάδες συγχαρητήρια τηλεγραφήματα τα οποία και έλαβε επί τη «αναλήψει» της προεδρίας του.
Είναι γνωστό (ως ιστορικό ντοκουμέντο), ότι ΡΙΚ στο διάστημα 15-19 Ιουλίου 1974 από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως ασταμάτητα διαλαλούσε γι΄αυτά τα τηλεγραφήματα και με απίστευτη ένταση ειδικά αναφορικά με τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα «υπερχιλίων εθνικοφρόνων διδασκάλων».
Επειδή η ιστορία είναι το αρχείο γραπτής και άγραφης μνήμης της κοινωνίας.
Και επειδή η ιστορία  καταγράφοντας με αλήθεια και με αμεροληψία τα γεγονότα του παρελθόντος συντάσσει τον πολυτιμότερο «οδικό χάρτη» και τον αρτιότερο οδηγό καθοδήγησης της κοινωνίας για τα μελλοντικά της βήματα.
Και επειδή η ιστορία επίμονα ζητά μόνο την αλήθεια.
Και επειδή το κάθε άτομο, όντας δημόσιο ατόμο/προσώπο, είναι πλέον μέρος, μικρό ή μεγάλο της ιστορίας, κατ΄επέκταση το άτομο αυτό δεν ανήκει στον εαυτό του, αλλά ανήκει στην κοινωνία και στην ιστορία και όλα όσα έκανε και δεν έκανε ανήκουν βεβαίως και αυτά στην κοινωνία και την ιστορία, 
συνεπώς η κοινωνία απαιτεί ανάσυρση των τηλεγραφικών αρχείων της Α.ΤΗ.Κ. της κρίσιμης εκείνης ιστορικής στιγμής.
Ζητούμε συνεπώς το αυτονόητο να μάθουμε την αλήθεια-έστω από ιστορική «περιέργεια».
Ζητώντας να μάθουμε την ιστορική αλήθεια για την πατρίδα μας αυτό δεν σημαίνει ότι παθητικά και υπομονετικά αναμένουμε τα βιβλία των σχολείων και τα πανεπιστήμια να γράψουν την ιστορία, πότε και πώς θα την γράψουν. Είναι μια πτυχή αυτό, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι παύουμε να σκεφτόμαστε και ότι παύουμε ποτέ να ψάχνουμε, να πονούμε  και να αναζητούμε για την πατρίδα.
Η ιστορία γράφεται με βάση γεγονότα, ντοκουμέντα, έγγραφα, στοιχεία, αρχεία. Είναι όλα όμως αυτά τα απόλυτα στοιχεία οικοδόμησης της ιστορίας; Ασφαλώς όχι, είναι απλά ένα μέρος το οποίο μάλιστα ίσως και να φέρει ενίοτε στοιχεία διαβλητικά ή και παραποιημένες προς εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων.
Υπάρχουν όμως και οι άμεσες πηγές της ιστορίας: οι  μαρτυρίες αξιόπιστες βέβαια και οι εξ ακοής αληθείς αφηγήσεις.
Ομως την κάθε πηγή της ιστορίας  θα πρέπει να την ελέγχουμε διασταυρώνουμε και φιλτράρουμε με την λογική του Αριστοτέλη: είναι άραγε λογική αυτή η συγκεκριμένη  θέση;

Δεν θεωρούμε τον εαυτό μας συνήγορο του Σαμψών και δή μετά θάνατο. Όμως με κάθε ταπεινότητα θεωρούμε τον εαυτό μας συνήγορο και υπερασπιστή της πατρίδας, της αλήθειας και του δικαίου.
Και το «φιλτράρισμα γεγονότων» του Αριστοτέλη θα αναγάγουμε ως οδηγό  στην σκέψη μας:. 
Ρωτούμε, σοβαρά τώρα ο Μακάριος ενώ στις 7Δεκεμβρίου 1974 έφερε από το εξωτερικό όπου ήταν «κλάδο ελαίας» και ενώ από τον εξώστη της πρεσβείας της Ελλάδας δημοσία έδωσε αμνηστία σε όλους και για όλα, τώρα σκέφτηκε να διώξει τον Σαμψών; Και γιατί αυτό; Για ποιό λόγο; Μα δεν μιλήσαμε για κοινωνική γαλήνη, για μή ανάξεση πληγών, για λήθη και ενότητα;
Καμία επίσημη πειστική ανακοίνωση δεν εδόθη επισήμως και/ή πολιτική δήλωση/αιτιολόγηση της κατ΄εξαίρεση αυτής δίωξης αν πληροφορήσεις που κυκλοφορούσαν «στο παζάρι» της εποχής, ήταν περί διαφόρων θεμάτων/ατοπημάτων του Σαμψών ότι δηλαδή έβαλε την εφημερίδα «Μάχη» στο φέρετρο του στρατηγού Γρίβα κατά την ταφή του, τα περί ομιλίας/δηλώσεων του (ποιών δηλώσεων;) στο δεύτερο ετήσιο μνημόσυνο  τα στρατηγού, ότι ήταν στην παρέα των «αμετανόητων» κ.α. ελαφρά.

Ομως λογικά και εντίμως σκεπτόμενοι δεν μπορούμε να δεκτούμε και δεν ταιριάζει με την λογική ενός απλού ανθρώπου η αιτία για «δηλώσεις» και εφημερίδες στα φέρετρα και επιμονές ως «αμετανόητος». Στο κάτω – κάτω αμετανόητοι ήταν και άλλοι ούκ όλιγοι της ΕΟΚΑ Β΄ με φανερό ενεργό μέρος στο πραξικόπημα. Γιατί δεν εδιώχθησαν και αυτοί όλοι ή έστω π.χ. οι επικεφαλείς;

Ταιριάζει όμως χίλιες φορές και είναι λογικότερο ως αιτία της ποινικής δίωξης να αποτελεί η αντίδραση Μακαρίου στο μή εκπληρωθέν αίτημα του προς Σαμψών δεν του παρέδωσε ο Σαμψών τα χιλιάδες συγχαρητήρια προς αυτόν τηλεγραφήματα και μάλιστα πολλών Μακαριακών  ώστε να μάθει τους «προδότες» του!

Και πόσο πολύ σοβαρός -ζωής και θανάτου- θάταν για την σκέψη Μακαρίου ο λόγος αυτός μιας και ήδη είχε δώσει αμνηστία και συνεπώς ως

α) αρχηγός κράτους αντιμετώπιζε νομικές ενστάσεις

(β) ως συνάμα φέρων τον βαθμό του ανώτατου ιεράρχη του ιερατείου της νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου άρα αντιμετώπιζε (προπάντων) ηθικά κωλύματα  να πράξει ούτω;
Αρα;

Αποτέλεσμα: κανείς όμως δεν νίκησε. Κανείς, διότι ο πιό δυνατός από όλους μας και ο μόνος αθάνατος είναι ο θάνατος:  σε 11 μήνες και τρείς μέρες από την καταδίκη Σαμψών ο Μακάριος απεβίωσε. 

Τί αποφάσισε η δικαιοσύνη για τον Νίκο Σαμψών.

Το κακουργιοδικείο Λευκωσίας στις 31/8/1976 καταδίκασε σε εικοσαετή φυλάκιση τον «προέδρο» της Κυπριακής δημοκρατίας Νίκο Σαμψών με την κατηγορία ότι μεταξύ της 15ης Ιουλίου 1974 και της 23ης Ιουλίου 1974 (α) διεξαγήγαγε εντός του εδάφους της δημοκρατίας της Κύπρου πολεμικές επιχειρήσεις και (β) κατά νόσφιση εξουσίας ανέλαβε το αξίωμα του προέδρου της δημοκρατίας.
Η απόφαση του κακουργιοδικείου Λευκωσίας στις 31/8/1976 – αν και πρωτοβάθμια – ξεπέρασε την απλή και σε στενή έννοια νομική διάσταση που λαμβάνει και πρέπει να λαμβάνει με την δημοσίευση της, η κάθε δικαστική απόφαση, δηλαδή ως επιβεβαιωτική μαρτυρία της υφιστάμενη νομοθεσίας, αλλά και ως πράξη διάπλασης και εξέλιξης του δικαίου που ισχύει στο σύστημα του δικαίου.

Η απόφαση αυτή αν και πέρασε σχεδόν ασχολίαστη από νομικούς και απαρατήρητη από ιστορικούς, εμείς με ταπεινότητα την εκτιμήσαμε και νομικά και ιστορικά σε μεγάλο βαθμό και ο γράφων ως δικηγόρος αισθάνεται μεγάλη περηφάνια για το επίπεδο του κακουργιοδικείου κατ΄επέκταση της δικαιοσύνης  όσον αφορά συγκεκριμένο καίριο σημείο της απόφασης εστιάζοντας την νομική του παρατήρηση και σκέψη σε μια πρόταση της απόφασης.
Στην πρόταση της δικαστικής απόφασης όπου οι κακουργιοδίκες δικαστές είπαν ότι ο Νίκος Σαμψών: «δεν δικάζεται για τα πιστεύω του αλλά για τις πράξεις του».
Επαναλαμβάνουμε ότι δεν θεωρούμε τον εαυτό μας δικηγόρο του Σαμψών, όμως επειδή ο Σαμψών ανήκει στην κοινωνία και πέρασε στην ιστορία συνεπώς ως πολίτες έχουμε για το θέμα αυτό και απόψεις και μεταθανάτιες θέσεις γι΄αυτόν στηριγμένες στην αλήθεια τις οποίες υποχρέωση μας αποτελεί να τις καταθέσουμε όχι για «μετριασμό ποινής»  αλλά από καθήκον προς την ιστορία του έθνους και από εκεί και πέρα η ιστορία των Ελλήνων θα αποφασίσει: 

α) Ο Νίκος Σαμψών δεν έριξε ούτε έναν πυροβολισμό κατά το πραξικόπημα, ούτε ηγήθη και ούτε διέταξε οιαδήποτε στρατιωτική μονάδα της Ε/Φ να κτυπήσει με όπλα οιονδήποτε Μακαριακό στόχο. Δεν ήταν ούτε απλός στρατιώτης, ούτε και αξιωματικός της Εθνικής Φρουράς και δεν ηγείτο π.χ. ουλαμού ή ίλης αρμάτων μάχης που κτυπούσε το προεδρικό ή άλλους στόχους ούτε βεβαίως και πλήρωμα ήταν σε κανένα τανκ τύπου Τ.34. Εκτός και αν ήταν! Αρα η πρώτη κατηγορία για «διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων» καθ’ ημάς εκ των γεγονότων με τίποτα δεν στέκει και μας εκπλήσσει το καταδικαστικό δικανικό πόρισμα ισοβίων του κακουργιοδικείου αναφορικά με ποινική του ευθύνη.

Τα γεγονότα βοούν και μας ξεκουφαίνουν : δεν υπήρξε άμεση, απόλυτη, εξ ορατής αυτουργίας και εξ αιτιώδους συνάφειας συνδεόμενη με το αδίκημα των πολεμικών επιχειρήσεων σχέση του Σωτήρη Σαμψών όταν για να στοιχειοθετηθεί ποινική ευθύνη και να καταδικαστεί κάποιος ακόμη και για παράνομη στάθμευση πρέπει να συντρέχουν οι ως άνω νομικές προϋποθέσεις – μην τρελλαθούμε.

Η υπόθεση συζητήθηκε επ’ ακροατηρίω για ένα μήνα και με δεδομένο ότι ο συνήγορος του αείμνηστος Μανώλης Χριστοφίδης, ήταν άριστος δικηγόρος, μας εκπλήσσει αφάνταστα πώς αποδείχθηκε δικονομικά και πώς στοιχειοθετήθηκε τέτοιο αδίκημα αφού ο Σαμψών δεν ήταν στην παρέα των στρατιωτικών. αλλά οι στρατηγοί από το ΓΕΕΦ τον «βρήκαν» την επομένη μέρα του πραξικοπήματος και τον διόρισε με ανακούφιση ο αρχηγός Γιωργίτσης, όταν στις εσπευσμένες αναζητήσεις του ΓΕΕΦ, άλλα «ονόματα» αρνήθηκαν να αναλάβουν την προεδρία της δημοκρατίας, ενώ ο πρόεδρος της βουλής Κληρίδης (δυνητικά και εκ του συντάγματος αναπληρωτής της προεδρίας) δεν εντοπίστηκε, ο δε πρόεδρος του ανωτάτου δικαστηρίου Τριανταφυλλίδης  ευρίσκετο στο εξωτερικό. Ομως και από νομικής πλευράς – και αυτό μας προβληματίζει βασανιστικά – ακόμη και αν λεχθεί ότι ο Σαμψών απεδέχθη σιωπηρά/εξ επακολούθων ενεργειών του και συμπεριφοράς του / ως εκ συμπερασματικού συλλογισμού και/ή εκ των υστέρων υιοθέτησε και/ή άμεσα παρεχώρησε και/ή έμμεσα προσέδωσε ισχύ νομιμοποίησης με ενέργειες αναγνώρισης και αποδοχής στις πολεμικές αυτές επιχειρήσεις, αυτό δεν συνιστά ποινική ευθύνη, αλλά επίπτωση πολιτικής ευθύνης. Και αυτό διότι η στοιχειοθέτηση ποινικής ευθύνης άρα ποινικής καταδίκης ακόμη και για υπόθεση στο επαρχιακό δικαστήριο Λεμεσού π.χ. κλοπής ενός κιλού μήλων ή μιας σοκολάτας, απαιτεί το απόλυτο στοιχείο της άμεσης σύνδεσης/αμεσότητας σχέσης και συνάφειας με το αδίκημα, σε ποινικό βαθμό άμεσης και ορατής τοις πράγμασι σύνδεσης και άμεσης φυσικής επαφής/σχέσης/σύνδεσης και συνάφειας  με το προβαλλόμενο αδίκημα.

Όμως ακόμη και αν λεχθεί ότι υπήρξε  ηθικός αυτουργός(άρα η αμεσότητα παύει να απαιτείται) αυτό πάλι απαιτεί ομού και ως πρώτο κατηγορούμενο τον αυτουργό/ τους αυτουργούς. Κάτι που δεν έγινε. Απλά διότι η ηθική αυτουργία ανήκει στον αρχηγό ενόπλων δυνάμεων Ελλάδος ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη. Σημ.μπορεί νομικά ηθική/(συν)-ηθική αυτουργία να καταλογιστεί και για τους κατώτερους της παρέας που έλαβαν μέρος στην σύσκεψη στο ΓΕΕΘΑ για έκδοσης της διαταγής.    
Να σημειώσουμε ακόμη ότι αν επίσης δικονομικά, έγινε τυχόν παραδοχή από πλευράς Σαμψών αυτό μας εκπλήσσει ακόμη πιό πολύ.

β) Ο Νίκος Σαμψών ήταν θερμότατος αγωνιστής της λευτεριάς στον αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59. Κατά παράβαση κάθε αρχής δικαίου και της θεμελιώδους αρχής του φυσικού δικαίου ότι «ουδείς δικάζεται άκων του μή φυσικού δικαστού του», ο Σαμψών δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο δύο φορές από μή φυσικό δικαστή, δηλαδή από Εγγλέζους ψευδοδικαστές στο κατοχικό δικαστήριο της δουλείας και αποικιοκρατίας το οποίο έδρευε στην Λευκωσία. Αν τα δικαστήρια αυτά δεν ήταν παράνομα της δουλείας και αποικιοκρατίας τότε τί είναι το αποτέλεσμα του αγώνα της ΕΟΚΑ μέσα από την εκδίωξη  των κατοχικών δυνάμεων των Εγγλέζων; Και τί είναι το δημιούργημα αυτού του αγώνα δηλαδή η δημοκρατία της Κύπρου; Ακυρη μήπως;

γ) Υπεράσπισε ως μαχητής και ως ομαδάρχης την πατρίδα το 1963-4 κατά την Τουρκοκυπριακή ανταρσία.

δ) Σε όλη την διάρκεια του πολέμου ήταν συνεχώς στο γενικό επιτελείο της Εθνικής Φρουράς.

ε) Την πρώτη νύκτα του πολέμου, εκτέλεσε διαταγή του αρχηγείου ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδος Α.Ε.Δ. «για εξάλειψη των  εχθρικών προγεφυρωμάτων εκατέρωθεν της Κυρήνειας». Στρατιωτικά η διαταγή περιείχε γεωγραφική ανακρίβεια διότι μόνο ένα ήταν το προγεφύρωμα κατέχοντας την ασήμαντη έως εκμηδενισμένη έκταση μήκους τέσσερα έως πέντε χιλιομέτρων και πλάτους ούτε 500 εκατέρωθεν του δρόμου προς Κερύνεια, ήτοι έκτασης ούτε και δυόμισυ τετραγωνικά χιλιόμετρα ώς επί του εδάφους σχεδόν ανύπαρκρο μηδενικό ποσοστό 0.0002702 από το σύνολο της ολικής γεωγραφικής έκτασης των 9251 τ.χ. της Κύπρου, ήτοι από το Πέντε Μίλι Καραβά και Ανατολικά γύρω στα τέσσερα χιλιόμετρα με επαφή τον Αγιο Γεώργιο. Η διαταγή του de-facto επιτελάρχη Σαμψών προς την Ε/Φ υλοποιήθηκε με δύο τάγματα πεζικού από τα Δυτικά το 281 Τ.Π. και το μηχανοκίνητο 286 ΜΤΠ με 18 τεθωρακισμένα BTR και δέκα ΠΑΟ υπό τον υπολοχαγό Εμμανουήλ Συλιγάρδο και το 316Τ.Ε. ενώ από τα Ανατολικά από ένα λόχο του 251 Τ.Π. υπό τον αντισυνταγματάρχη Παύλο Κουρούπη και δύο λόχους καταδρομών. Η ελπίδα των Ελλήνων: η αντεπίθεση πραγματοποιήθηκε από αυτές τις δυνάμεις γύρω στις 2.00 π.μ. της 21ης Ιουλίου 1974  υπό την υποστήριξη πυρών πυροβολικού από την 198 Π.Ο.Π. με τέσσερα Γερμανικά ορειβατικά πυροβόλα 75΄΄ ευρισκόμενη στην περιοχή «Γομαρίστρα»  Λαπήθου και από την 182 Μ.Π.Π. με 12 Εγγλέζικα πυροβόλα 87.6΄΄  τα λεγόμενα «25 λιβρα» ευρισκόμενη επίσης στην Λαπήθου στην απόκρημνη περιοχή «Αγιος Παύλος».

στ) Εβρισε σκληρότατα από το τηλέφωνο (καλά του έκανε) τον Ελλαδίτη αντισυνταγματάρχη Μιχάλη Πηλίχο, ο οποίος εκτελώντας εντολή των προδοτών Ευάγγελου Αβέρωφ και   Κωνσταντίνου Καραμανλή εκ Πρώτης Σερρών, του ζήτησε να αποδεκτεί ως «πρόεδρος» αίτημα για την συνένωση από τους Τούρκους του ψυχορραγούντος και έτοιμου να καταρρεύσει προγεφυρώματος Πέντε Μίλι Κερύνειας με τον παράνομο Τ/Κ θύλακα Κιόνελι- Αγύρτας,  μέσω της γραμμής της οδικής αρτηρίας πόλης Κερύνειας, του σταδίου Γ.Σ. Πράξανδρος και της ύψιστης στρατηγικής/στρατιωτικής σημασίας ορεινής διάβασης του Αγίου Ιλαρίωνα- Αγίου Γρηγορίου με κατάληξη την Λευκωσία. Όμως το προγεφύρωμα αφού τελείωσε και οι επιτελείς στην Τουρκία επεξεργάζοντο το σχέδιο απαγκίστρωσης και επιστροφή όσων δυνάμεων  τους απέμειναν από τα πυρά απίστευτα εύστοχα πυρά πυροβολικού(182Μ.Π.Π. και 198 Π.Ο.Π) και Πεζικού 251Τ.Π. υπό τον Λεωνίδα αντισυνταγματάρχη πεζικού Παύλο Κουρούπη.

ζ)Ο Σαμψών αρνήθηκε την συνένωση του προγεφυρώματος, Εβαλε το πιστόλι στο κεφάλι του αξιωματικού στο ΓΕΕΦ Κοκοράκη ο οποίος με οδηγίες των δυνάμεων του προδότη Καραμανλή τον παρότρυνε να δώσει άδεια συνένωσης του προγεφυρώματος με Αγύρτα – Κιόνελι.

Σχόλιο γράφοντος:  Κακώς ο Σαμψών δεν έθεσε ΑΜΕΣΑ εκτός καθηκόντων τον Κοκοράκη.

Και όμως οι αποβιβασθείσες εχθρικές δυνάμεις συνενώθηκαν με την προδοτική ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ

(παρένθεση: ακόμη μια ώρα μετά τις 4 το απόγευμα 22/7/1974 ότε επεβλήθη η εκεχειρία αν συνέχιζαν να βάλλουν – όμως «έπρεπε» να σταματήσουν – τα θανατηφόρα πυροβόλα της 181 και 182 Μ.Π.Π. ο πόλεμος θα κρινόταν απολύτως-απολύτως  και η νίκη θα δαφνοστεφάνωνε τα Ελληνικά όπλα –μα για γι’ αυτό ζήτησαν εκεχειρία οι Τούρκοι και οι Εγγλέζοι αφού αν  ήταν σε καλή κατάσταση θα αποδέχονταν ποτέ εκεχειρία ως επιτιθέμενοι; –μην ξεχάσουμε τα λίγα μας στρατιωτικά) και μετά την κατάθεση της εξουσίας από Σαμψών και επί τη αναλήψει της εξουσίας από τον Κληρίδη με την προδοτική διαταγή προς την Εθνική Φρουρά για κατάπαυση του πυρός και αποχώρηση των πυροβόλων της 182 και της 198 από τις πολεμικές θέσεις Λαπήθου στα Καλιάνα Σολέας και στο Καπούτι Μόρφου. Αν δεν εδίδετο άδεια στον εχθρό μέσα από την κατάπαυση του πυρός να συνενώσει δυνάμεις με τον θύλακα Κιόνελι δηλαδή αν δεν έπαυαν το πυρ τα πυροβόλα της 182Μ.Π.Π. και 198Π.Ο.Π. στην Λάπηθο καθώς της εκ Νοτιοανατολικών 181 Μ.Π.Π. στο Συγχαρί και συνέχιζαν τα προς τον εχθρό φονικά τους πυρά για ακόμη μια ώρα μέχρι τις 5.30μ.μ. ο εχθρός αναγκαστικά θα εφάρμοζε στην πράξη τους από την 21 Ιουλίου (ιδιαίτερα μετά τα καταστροφικότατα αποτελέσματα της εμφύλιας του αεροναυμαχία στην Κισσόνεργα)  σχεδιασμούς τους για απαγκίστρωση και επάνοδο στην Μερσίνα. Ο αρχηγός ναυτικού Κεμάλ Καγιατζιάν με τον συνάδελφο του αεροπορίας Εμίν Αλκαπαγιάν (και οι δύο Αρμένιοι;) από χτες (22 Ιουλίου) περνούσαν ήδη τρομακτικές στιγμές ειδικά και μετά και την εμφύλια καταστροφική αεροναυμαχία στην Κισσόνεργα.

Καταληκτικά

Από το βιβλίο του Χρίστου Σάββα η «Τρίτη γραμμή των Ελλήνων» σελίδα 658 διαβάζουμε.
Νομικά θα έπρεπε τόσο οι εκτελεστές όσο και όλοι αυτοί οι οποίοι υποστήριξαν ή υιοθέτησαν το πραξικόπημα και με πράξεις κατά της πατρίδας αποδέχθηκαν τα αποτελέσματα του, ασφαλώς να διωχθούν.
 
Είναι άραγε ο Νίκος Σαμψών ο… υπεράνθρωπος που «τα κανε όλα» και για όλους και θα έπρεπε συνεπώς να τιμωρηθεί μόνο αυτός εξιλεωτικά για όλους τους παρανομήσαντες όπως ο Χριστός σταυρώθηκε για τους αμαρτωλούς;

Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη για τον λαό μας.
Η καταδίκη Σαμψών πλήρωσε το άλλοθι που έψαχνε η πολιτεία και ουδέν απολύτως ωφέλιμο αποτέλεσμα προσέφερε στην κοινωνία, στην πατρίδα, στο έθνος των Ελλήνων.  Προπάντων  δεν επέφερε στον παραμικρό βαθμό κάθαρση της αρχαίας τραγωδίας.

Δικαστικό σφύριγμα λήξης.

Η μεταξύ Μακαριακών και Γριβικών(ΕΟΚΑ Β΄΄ ακροδεξιά) διαμάχη τα τελευταία 5 περίπου χρόνια πριν  το 74 ήταν τρομακτική, ενίοτε μάλιστα σε επίπεδο ένοπλης σύγκρουσης. Η πολιτική ρήξη των πλευρών απόλυτη και βαθύτατη και η αντιπαλότητα τρομακτική. Χαρακτηριστικές οι εξ εκατέρωθεν ύβρεις οι οποίες μέσα από το θλιβερό νόημα των επιθέτων ζωγραφίζουν στην σκέψη μας την άκρατη διχόνοια και το θλιβερό μίσος μεταξύ των δύο πλευρών: προς τον Μακάριο «Μούσκος», «Παποκαίσαρας», «προσωποπαγές καθεστώς του τυρράνου», «Αλής από τα Βρέτσια», «κομμουνιστής», «εγώ είμαι η Κύπρος» – ενώ προς τον Γρίβα «Χίτης», «προδότης», «εγκληματίας», «πράκτορας των Εγγλέζων», «δολοφόνος», «τσιράκι της Χούντας». Αφάνταστη θλίψη:  τί άλλο από κατασπατάληση εθνικής δύναμης και απορρόφηση εθνικής ισχύος ήταν όλα αυτά;

Συνεπώς, δική μας θέση, πλέον όλων των ανωτέρω είναι ότι η πλευρά Μακαρίου μετά την ανατροπή και απώλεια εξουσίας για πέντε μήνες και εικοσιδύο μέρες ήθελε μέσω της καταδικαστικής αυτής δικαστικής απόφασης αυτής να στείλει το μήνυμα της επιβολής, της ισχυράς και αδιαμφισβήτητης πλέον πολιτικής/εξουσιαστικής επανεγκαθίδρυσης της, μετά την στρατιωτική αμφισβήτηση και τον βαρύτατο τραυματισμό που υπέστη από το πραξικόπημα. Ηταν συνεπώς η συμβολική «ρεβάνς» κατά της ΕΟΚΑ Β και της παράταξης της Γριβικής άκρας δεξιάς και της ΕΟΚΑ Β΄΄ παρά το γεγονός η ΕΟΚΑ Β΄΄ υφίστατο μέχρι και το 1987.

Οι θέσεις των εκτελεστών.

Καλό θα ήταν να ακούσουμε και τους εκτελεστές του πραξικοπήματος διότι ένα γνωμικό λέει:
«Μηδέν δίκην δικάσας, πριν αμφί μύθον ακούσεις».
(Ποτέ μήν αποφασίσεις με δίκη, πριν ακούσεις τις θέσεις των πλευρών)   

Το πραξικόπημα ανατρέποντας την εξουσιαστική κυριαρχία της κυβέρνησης Μακαρίου, ουσιαστικά επεβλήθη σε όλη την νήσο ως νέα κατάσταση την 15ην -16ην Ιουλίου, το πολύ μέχρι το απόγευμα της 17ης Ιουλίου 1974 όταν ολοκληρώθηκαν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Εθνική Φρουρά κατά των αντιπάλων.
Οι Χουντικοί είπαν τα δικά τους δικαιολογητικά για να υποστηρίξουν την πράξη τους. Είμαστε υπόχρεοι και ως νομικοί και ως μελετητές της ιστορίας να τα ακούσουμε.

Από το βιβλίο του Χρίστου Σάββα η «Τρίτη γραμμή των Ελλήνων» σελίδα 81 διαβάζουμε.
Ο αρχηγός της Χούντας των Αθηνών ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης στην κατάθεση του, επίσης στην εξεταστική επιτροπή της βουλής των Ελλήνων για τον φάκελλο της Κύπρου, ανέφερε ότι το πραξικόπημα έγινε «για να αποφευχθεί η διάλυση της Ε/Φ, η οποία αποτελεί ισχυρότατο παράγοντα ισορροπίας της μεταξύ της Ελλάδος-Τουρκίας στρατιωτικής σχέσης».
Να σημειωθεί ότι ο Ιωαννίδης με την αναφορά του αυτή περί «διάλυσης της Ε/Φ» εννοούσε ως αίτια δύο πράγματα:

(α) την πρόθεση της κυβέρνησης Μακαρίου η οποία επισήμως εξεδηλώθει από τον Ιούνιο του 1974 να μειώσει την θητεία στην Ε/Φ από 24μηνη σε 12μηνη,

Για να είμαστε ακόμη πιό έντιμοι έναντι της ιστορία η οποία κρίνει τους πάντες ας αναλύσουμε  την θέση αυτή μέσα από τις ταπεινές στρατιωτικές μας γνώσεις από στρατιωτικής πλευράς:
Ακόμη και ένα παιδί του δημοτικού στην περίπτωση αυτή που εξετάζουμε μπορεί με ασφάλεια να υπολογίσει συμπερασματικά ότι η μείωση της θητείας της Ε/Φ στον χρονικό βαθμό των 12 μηνών υπηρεσίας σημαίνει αυτομάτως μείωση κατά το ήμισυ της μόνιμης της δύναμης:
και με δεδομένο μάλιστα ότι τότε οι στασιαστές Τουρκοκύπριοι ήταν μεν  επί του εδάφους σε ασήμαντη γεωγραφική έκταση σε ποσοστό 6% (η Ελληνική πλευρά σε απόλυτη κυριαρχία επί του εδάφους σε ποσοστό 92% και οι Εγγλέζικες βάσεις σε ποσοστό 2%) είχαν όμως συγκροτήσει σχεδόν σε κάθε χωριό και σε όλες τις πόλεις παραστρατιωτικό θύλακα. Επομένως ο κάθε στασιαστικός θύλακας απαιτούσε αριθμό δυνάμεων της Ε/Φ για περίσφυξη/αποκλεισμό τους, πλέον οι ανάγκες για αποκλεισμό του κεντρικού θύλακα καθώς και οι επόμενοι στις πόλεις μεγάλοι θύλακοι, πλέον ο θύλακας Αυδήμου ως κέντρο εκπαιδεύσεως, πλέον ισχυρός θύλακα Λεύκας όπου υπήρχε «εργοστάσιο» επιτοπίου κατασκευής υποπολυβόλων τύπου «Τόμσον» και «Στεν» καθώς και άλλων στοιχείων όπλων και πυρομαχικών, πλέον η ολική  ως σώμα επάνδρωση  της Εθνικής Φρουράς, πλέον οι απόλυτες συνεχώς διαμορφούμενες υψηλές απαιτήσεις σε ετοιμότητα επάκτιων δυνάμεων πεζικού και πυροβολικού και συνακόλουθης εδάφους και ναυτικής παρατήρησης, πλέον επάνδρωση παράκτιων ναυτικών δυνάμεων τορπιλλακάτων και κανονιοφόρων και η εν γένει ανά πάσα στιγμή ετοιμότητα όλων των στρατιωτικών δυνάμεων για αντιμετώπιση και απόκρουση εγχειρήματος εχθρικής απόβασης/αεραπόβασης μέσα από το «χωρίς λάθος» απόλυτα σοφά μελετημένο σχέδιο «Αφροδίτη» με πυρήνα δόγματος : «μάχη επί των ακτών διά τα ακτάς».

Και πώς θα γίνονταν όλα αυτά;
Χωρίς στρατό;
Με τα λόγια;

Η μήπως με τα λυκόπουλα από το προσκοπικό;

Αφού με μείωση στο μισό της Ε/Φ, δηλαδή από 6.000(;) στρατιώτες(δυστυχώς υπήρχε και τότε η φυγοστρατία ίσως  και χειρότερη) δηλαδή τώρα σε 3.000, μα ούτε και οι σκοπιές δεν θα έβγαιναν την νύκτα στις μονάδες της Ε/Φ για φύλαξη αυτών των ίδιων των στρατιωτικών μονάδων και εγκαταστάσεων. Και πόσο απείρως μεγαλύτερο θάταν το πρόβλημα για την έστω και στο ελάχιστο επίπεδο ασφαλείας επιχειρησιακή επάνδρωση των κρίσιμων μονάδων κρούσης. Ενώ ήδη η επάνδρωση των όπλων λόχων, ταγμάτων  και μοιρών ήταν «κάτω», άρα αντίθετα η θητεία έπρεπε ίσως και να αυξηθεί, πώς θάταν δυνατόν επιτέλους να έπεφτε ακόμη αυτό το «κάτω»:  στο μισό; Μισό του μισού δηλαδή; Μα αυτό είναι το εν τέταρτο. Αστεία πράγματα. Η προσωπική εμπειρία του γράφοντος αν και είναι μεταπολεμική  στα φυλάκια της πρώτης γραμμής, όμως περίπου και προπολεμικά έτσι ήταν τα πράγματα: για την περιοχή γραμμής από Σοπάζ, οδόφραγμα Αμμοχώστου, Αγλαντζιά,  Αθαλάσσα, Αρωνας σχεδόν μέχρι το Γέρι, ναι η τεράστια αυτή γραμμή εφυλάσσετο από 7 στρατιώτες. Αρα λοιπόν με την απερίσκεπτη αυτή μείωση θητείας θα έπρεπε να ήταν όλοι οι στρατιώτες από «Ράμπο» και άνω ώστε να  λειτουργήσει η Εθνική Φρουρά. Όμως πάντα τα εύκολα «πιάνουν τόπο»: όταν ο γράφων φοιτούσε στο Γυμνάσιο Λαπήθου και όλα τα παιδιά της τάξης συζητούσαμε ασταμάτητα αυτό το θέμα «χάρηκαμε» διότι όταν θα πηγαίναμε «μέσα», θα υπηρετούσαμε μόνο 12 μήνες στρατιωτική θητεία αντί για 24 μήνες. Όμως …χαρήκαμε διότι σαν παιδιά τόσα ξέραμε, τόσα λέγαμε – και τόσα ακούαμε… Και να ήταν μόνο αυτό;

Το ένα φέρνει το άλλο: Για να βρούμε την αλήθεια ας διερωτηθούμε και ας σκεφτούμε απλοϊκά τί έχει άραγε να φυλάξει ο στρατός και τί η αστυνομία; Ποιός οργανισμός προηγείται και ποιός έπεται;
Σημ: Καμία μομφή προς την σημερινή αστυνομία την οποία ο γράφων εκτιμά και λόγω επαγγέλματος έχοντας καθημερινή επαφή βλέποντας  και αναγνωρίζοντας το έργο της. 
Παραδείγματα μέσα από τα αληθή γεγονότα:

–  Ενώ ο στρατός είχε ως «εθνικό» τυφέκιο, δηλαδή ατομικό όπλο ενός εκάστου στρατιώτη το Εγγλέζικο Lee Enfild No 4  0,303΄΄(ίντζας) στην γλώσσα των στρατιωτών  «Μαρτίνι» με ξύλινο κοντάκι και ξύλινη χειρολαβή, ισχυρότατο μεν,
όμως με γεμιστήρα πέντε μόνο φυσιγγίων και μή  επαναληπτικό. Εντούτοις το εφεδρικό σώμα της αστυνομίας κατείχε αυτόματα επαναληπτικά /επαναληπτικότατα υποπολυβόλα/τυφέκια και με γεμιστήρες των είκοσι φυσιγγίων. Συνδεόμενη η γνωστή θλιβερή ιστορία με τα «κατασχεθέντα» στο αεροδρόμιο αυτόματα «Τσέχικα» από τα ηνωμένα έθνη (αν είναι δυνατόν να έγινε αυτό αποδεκτό από πλευράς μας).

–   Ενώ τα αντιαρματικά όπλα της Ε/Φ ήταν τα κλασσικά, σχετικά παλαιού τύπου και τεχνολογίας όμως ικανοποιητικά και πάλι τα αντίθετα συνέβαιναν: αντί ο στρατός να προηγείται έχοντας την εξέλιξη της τεχνολογίας με το μέρος του, την είχε και πάλι η αστυνομία η οποία διέθετε Ρωσσικά(Σοβιετικά) RPG 7, 40΄΄(με τα οποία εβλήθησαν τρία άρματα μάχης Τ.34 στο πραξικόπημα). Το RPG 7 το οποίο καθόρισε την πορεία του Αραβοϊσραηλινού πολέμου στην έρημο του Σινά το 1973 ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα το απόλυτο(φορητό αντιαρματικό πυροβόλο άνευ οπισθοδρομήσεως. Στις αποθήκες της Αρχιεπισκοπής βρέθηκαν στις 15 Ιουλίου 74 μόνο τα βλήματα και γι΄αυτό ως επιτακτικότατη ανάγκη η Ε/Φ κατέχουσα τα βλήματα αυτά κατασκεύασε επιτοπίως τα ως άνω όπλα με βάση τον σχεδιασμό  ικανότατων καθηγητών της τεχνικής σχολής Λεμεσού με βοήθεια από το εργοστάσιο Νέμιτσα.  Μαρτυρία γράφοντος : υπηρετώντας στο προκεχωρημένο φυλάκιο των προφυλακών μάχης της Γ.Κ.Π. στην Αγλαντζιά και όταν η κατάσταση εκτραχύνετο χοντρά με τους απέναντι που βρίσκονταν στην Μια Μηλιά και εδίδετο στην  Ε/Φ διαταγή συναγερμού ώστε να λάβουμε θέσεις μάχης, ο γράφων μέσα σε πρόχειρο όρυγμα, -«κιούγκι» αποχετευτικού-  στην βάση του υψώματος «174» έφερε σε θέση μάχης  ένα RPG 7, 40΄΄ όχι  Ρωσσικό, εργοστασιακά και πρωτογενώς κομψά κατασκευασμένο, όμως πολυτιμότατο της λευτεριάς δώρο «Made in Nemitsas», Κυπριακής κατασκευής με απλό σωλήνα εντελώς «σιδερένιο», ομού με κιβώτιο 5 αυθεντικών Ρωσσικών βλημάτων. Ναι η αντιμετώπιση στην απόβαση χρειαζόταν πέντε έξι τέτοια φορητά όπλα, ενώ η ελευθερία της Αμμοχώστου θα εξασφαλίζετο με δυοτρία. Εθνική θλίψη : όμως τα όπλα αυτά τότε το 74 ήταν σε λάθος χέρια.  Ηταν θαμμένα από δυνάμεις του κακού στην Αθαλάσσα. Τέλος.

(β) την πρόθεση/απαίτηση της Κυπριακής κυβέρνησης η οποία εκφράστηκε τελεσιγραφικά με την επιστολή Μακαρίου προς τον πρόεδρο της Ελλάδος στρατηγό Γκιζίκη λίγες μέρες(13) πρό του πραξικοπήματος για ανάκληση των 600 περίπου Ελλαδιτών αξιωματικών από τις τάξεις της Ε/Φ.

Οι Χουντικοί λοιπόν εξέφρασαν την «αγωνία» ότι ο Μακάριος σκόπευε ως τελικό προορισμό των σκέψεων και ενεργειών του αυτών να καταργήσει εντελώς την Ε/Φ με αποτέλεσμα – κατά τους Χουντικούς – «το Νοτιανατολικό άκρο του Ελληνικού τόξου που περιβάλλει την Τουρκία να αχρηστευτεί».

Μάλιστα τόσο πολύ πίστευαν στις θέσεις αυτές για την Ε/Φ οι Χουντικοί ώστε στην εξεταστική επιτροπή είπαν ότι: «έστω και αν ακόμη κατελήφθη η μισή Κύπρος εν τούτοις ναι, υπάρχει η Ε/Φ, άρα το Νοτιοανατολικό άκρο του Ελληνικού τόξου που περιβάλλει την Τουρκία είναι ζωντανό».

Θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται ανάλυση η θέση αυτή όπως στην προηγούμενη θέση.

Νομική ταυτότητα του πραξικοπήματος μέσα από την ταυτότητα των εντολέων, του προσωπικού και των πολεμικών μέσων και υλικών που χρησιμοποιήθηκαν. 

Τα μέσα εκτέλεσης του πραξικοπήματος δηλαδή τα άρματα μάχης, τεθωρακισμένα, πολυβόλα και πυροβόλα έφεραν πινακίδες Ε/Φ, το προσωπικό, δηλαδή οι στρατιώτες που έβαλλαν κατά του προεδρικού και κατά των άλλων στόχων έφεραν στολή και διακριτικά της Ε/Φ.

Η ανώτατη διαταγή για την στρατιωτική επιχείρηση ήταν εξωτερικής προελεύσεως. Την έδωσε ο Ιωαννίδης. Αυτό είναι σωστό, όλοι ξέρουν ότι ο Ιωαννίδης έδωσε από την Αθήνα την διαταγή. Όμως η ταυτότητα του πραξικοπήματος είναι Κυπριακή:

α) Η Ε/Φ ήταν η νόμιμη στρατιωτική δύναμη ασφαλείας της δημοκρατίας της Κύπρου με βάση τον νόμο Ν.20/1964, επείγον απότοκο του «δικαίου της ανάγκης».

β)  Η διαταγή προς τις ένοπλες δυνάμεις της Κύπρου εδόθη από την ηγεσία της Ε/Φ. Η ηγεσία της Ε/Φ ασφαλώς ήταν νόμιμη. Μέχρι και την 15ην Ιουλίου δεν ετέθη θέμα νομιμότητας της ανάληψης της ηγεσίας της Ε/Φ από τον Γιωργίτση (εις αντικατάσταση του στρατηγού Ντενίση).

γ) Δεν έχει καμία νομική σημασία αν την διαταγή έδωσε ένας Ελλαδίτης αξιωματικός( ο ταξίαρχος Γιωργίτσης) και ως αρχηγός της επιχείρησης την εκτέλεσε επίσης ένας Ελλαδίτης (ο συνταγματάρχης πεζικού Κωνσταντίνος Κομπόκης).

δ) Ο αρχηγός Ε/Φ ταξίαρχος Μιχαήλ Γιωργίτσης, ο συνταγματάρχης  Κωνσταντίνος Κομπόκης όπως και όλοι οι Ελληνες αξιωματικοί όταν αφικνούντο στην Κύπρο (πλην της Ελ.δυ.Κ.) λάμβαναν επίσημα  Κυπριακά «χαρτιά» δηλαδή τους προσεδίδετο η Κυπριακή νομική οντότητα.

ε)  Αν τεθεί η ένσταση ότι τα «χαρτιά» αυτά ήταν ψεύτικα, άρα δεν ίσχυαν, τότε η κατάληξη αυτή θα είναι άτοπο και παράλογο αντινομικό συμπέρασμα. Αν αυτό θεωρηθεί ορθό και ισχύσει νομικά, (ότι τα «χαρτιά» αυτά ήταν ψεύτικα) τότε δεν μπορεί να ισχύει ο περί Εθνικής Φρουράς νόμος, δεν μπορεί να ισχύει η ιεραρχία της Ε/Φ, και δεν μπορεί να ίσχυαν διαταγές της Ε/Φ αφού διοικητικά προήρχοντο από αχυράνθρωπους, νομικά ανύπαρκτους ως κατόχους ψεύτικων χαρτιών, δεν μπορεί κατ΄επέκταση να αναγνωρίζετο το υπουργείο άμυνας, ως ασκών νόμιμη διοίκηση/πολιτική εξουσία προς την ανύπαρκτη αυτή κατάσταση, άρα οδηγούμαστε σε εφιαλτικό αδιέξοδο και πλέον στην τραγωδία, ότι ναι και η στρατιωτική δύναμη ασφαλείας της Κύπρου ήταν νομικά ανύπαρκτη, άρα και η ίδια η δημοκρατία και το υπουργείο άμυνας ήταν ανύπαρκτες νομικά οντότητες ( να ένα πολύ καλό επιχείρημα για τους Τούρκους…) Αρα;

Καταληκτικά φτάνουμε στο εφιαλτικό συμπέρασμα ότι το κράτος μας – όλο το κρατικό μας οικοδόμημα – αυτό-αναιρείται. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Αυτοαναίρεση και αυτοκατάλυση του επιτεύγματος της λευτεριάς που ο λαός μας κατέκτησε το 1960 με τις άπειρες θυσίες και τα ποτάμια αίματος του επικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. κατά της στυγνότατης λαομίσητης αποικιοκρατικής κατοχικής δουλοπαροικίας των Εγγλέζων κατορθώνοντας ο λαός μας να  μην καταγράφεται στις «i.c.» πλέον ως British Subject (Βρεττανικός υπήκοος -που υπακούει-/υποκείμενο/υποτελής/αντικείμενο, έτσι έγραφαν οι Εγγλέζικες ταυτότητες) και καταφέρνοντας να συστήσει κράτος στο νησί μας μετά από 769 χρόνια αφού η τελευταία υπαγωγή του σε κρατική οντότητα ήταν ως Βυζαντινή επαρχία επί αυτοκράτωρος Ανδρόνικου και την οποία Βυζαντινή/κρατική οντότητα κατέλυσε ληστρικά το 1191 ο Ριχάρδος, αφιχθείς από Αγγλία(οι Εγγλέζοι το 1191 και πάλι μετά από 687 χρόνια το 1878) για να τιμωρήσει άκουσον – άκουσον τον εξάδελφο του Ανδρόνικου τον …κακό  Ισαάκιο Κομνηνό; Επειδή όλα συνδέονται: μα αν ήταν όντως κακός ο Ισαάκιος μήπως ο αυτοκράτωρ Αντρόνικος με υπεραστικό τηλεφώνημα από Κωνστατινούπολη  Αγγλία, παρακάλεσε τον Ριχάρδο να έρθει επειγόντως επειγόντως  Κύπρο να κάνει τον αστυνομικό και δεν θα έστελλε τα πλοία του δύο ώρες ταξίδι ήταν, να βάλει τάξη, αφού η Σελέφκια Μικράς Ασίας 48 χιλιόμετρα απέχει από την Κερύνεια; Στέκει σε καμία λογική – έστω και κάτω του μέσου όρου – να έρθει ο Ριχάρδος από 6.000 χιλιόμετρα μακριά απρόσκλητος -τί τον έκοφτε;- να βάλει σε τάξη τον τότε κακό διοικητή του Βυζαντινού «θέματος» της Κύπρου; Ο άνθρωπος ήταν περαστικός ως σταυροφόρος για την λεηλασία των βασιλείων της Ανατολής. Υποτιμούν (ακόμη και τινές οι ιστορικοί) την νοημοσύνης μας;

Επίμετρον

Τα γεγονότα οδήγησαν σε κλάματα τους Τούρκους για την «διαταραχθείσα» συνταγματική τάξη…

Τα γεγονότα είναι γεγονότα και δεν αλλάζουν: το ότι έγινε πραξικόπημα με όποια νομική και πολιτική ταυτότητα και αν φέρει, αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι εμείς οι Ελληνες της Κύπρου ευθυνόμαστε γι΄αυτό και ακόμη περισσότερο δεν μπορεί εμείς οι ίδιοι να επικαλούμαστε την θέση ότι περίπου επειδή έγινε το πραξικόπημα «καλά να μας κάνουν οι Τούρκοι». Αυτή η θέση δεν μπορεί να είναι επιχείρημα όσων μιλούν Ελληνικά – ας το επικαλούνται οι Τούρκοι.

Το πραξικόπημα αν ειδωθεί αυστηρά νομικά/συνταγματικά αλλά και ως βίαια πολιτειακή μεταβολή ήταν θέμα καθαρά εσωτερικό μεταξύ ημών των Ελλήνων της Κύπρου. Η συνταγματική τάξη στις 15 Ιουλίου 1974 όντως ανετράπη. Ηταν όμως εσωτερική συνταγματική τάξη ημών των Ελλήνων. Οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία δεν είχαν κανένα λόγο στην συνταγματική αυτή μεταβολή, διότι αυτοί από τον Δεκέμβριο του 1963 με την βοήθεια της Τουρ.δύ.Κ. στασίασαν κατά του νομίμου κράτους αντιδρώντας ενόπλως κατά της συνταγματικής πραγματικότητας της δημοκρατίας της Κύπρου.  Απεχώρησαν από την διεθνώς ανεγνωρισμένη (ακόμη και από την Τουρκία η οποία μάλιστα υπέγραψε και τα χαρτιά της «εγγύησης» της και είχε και πρεσβεία στην Λευκωσία /είχε πρεσβεία ; ; 😉 επίσημη πολιτειακή οντότητα και αποτραβήκτηκαν από την ζώσα πραγματική συνταγματική τάξη της δημοκρατίας της Κύπρου. Αυτοαπομονώθηκαν και αυτοεγκλωβίστηκαν σε παράνομους παραστρατιωτικούς θυλάκους σε όλη την νήσο με κατοχή περίπου 6% του εδάφους και εμάχοντο όποτε εύρισκαν ευκαιρία κατά των νομίμων δυνάμεων της δημοκρατίας.

Εστω όμως υποθετικά, ότι συνετελέσθη η όποια βίαιη συνταγματική ανατροπή και η όντως επήλθε βίαιη διάλυση της υφιστάμενης καθεστηκυίας τάξης. Ηταν αυτό αιτία να αυτοκληθεί η Τουρκία να επέμβει στην Κύπρο; Να προστατεύσει λέει τους Τουρκοκύπριους; Τότε γιατί δεν προέβη σε νόμιμα διαβήματα με βάση το διεθνές δίκαιο μέσω του Ο.Η.Ε, αλλά και με βάση το «τετραεθνές» συμβατικό δίκαιο μεταξύ Κύπρου, Ελλάδος, Αγγλίας και Τουρκίας, αφού οι τέσσερεις αυτές χώρες συνυπέγραψαν την συνθήκες εγγυήσεως αλλά και με το «τριεθνές» επίσης συμβατικό δίκαιο συμμαχίας, μεταξύ Κύπρου, Ελλάδος και Τουρκίας αφού οι τρείς αυτές χώρες συνυπέγραψαν την συνθήκη εγγυήσεως και οι δύο αυτές συμφωνίες συμμαχίας και εγγυήσεως ήταν απόλυτα συνδεόμενες με τις βασικές συμφωνίες εγκαθίδρυσης Ζυρίχης – Λονδίνου;
Να σημειώσουμε όμως για την ακρίβεια του λόγου και για ενημέρωση του κόσμου, ότι οι συμφωνίες «εγγυήσεως» παράρτημα ένα, άρθρο 181 και «συμμαχίας» παράρτημα δύο, άρθρο 181,

 μετά την παρανομία της Τουρκανταρσίας του 1963,
 μετά την παρανομία της κατάληψης εδάφους της δημοκρατίας της Κύπρου από την Τουρ.δύ.κ. η οποία μαζί με τους ένοπλους Τουρκοκύπριους στασιαστές συγκρότησε και εγκατέστησε τον παράνομο, παραστρατιωτικό θύλακα Κιόνελι- Αγύρτας – Αγίου Ιλαρίωνα εκτάσεως γύρω στα 180 τ.χιλιόμετρα δηλαδή γύρω στο 2% του εδάφους της Κύπρου,
 και μετά την κατά συνέπεια των ανωτέρω νομική εκθεμελίωση και διάλυση του «Τριμερούς στρατηγείου» που προνοούσε το άρθρο 3 της  συνθήκης «συμμαχίας»,
τινάχτηκαν στον αέρα μεταβάλλοντας έτσι μέσα από τον κονιορτό τους την συγκεκριμένη κατάσταση σε «κενό νόμου».

Ας μήν προσπαθεί η Τουρκία να μας εξαπατήσει με νομικά τερτίπια ότι ήλθε να σώσει τους Τουρκοκύπριους διότι ο Ελληνισμός ανά την ιστορική του πορεία και διαχρονία ήταν ανώτερος: εκτός πολεμικής σύγκρουσης σεβόταν και σέβεται ακόμη και τον εχθρό και ποτέ δεν εγκλημάτησε έστω και κατά του ηττηθέντος εχθρού. Αλλά και αν ακόμη ήθελαν οι Ελληνες το 1974 να ενοχλήσουν τους Τουρκοκύπριους, αυτό ήταν πρακτικά σχεδόν απραγματοποίητο αφού ήταν αυτοεγκλωβισμένοι στους παράνομους θυλάκους τους και αυτό μόνο με ανοικτή πολεμική επιχείρηση θα μπορούσε να γίνει, κάτι που ούτε και με το πραξικόπημα επιβληθείσα Χούντα ασφαλώς δεν το έπραξε. Τα Η.Ε. τότε ήταν πανταχού παρόντα και φανερά με το μέρος των Τουρκοκυπρίων. ΔΕΝ ανέφεραν την παραμικρή κατά το πραξικόπημα και μετά από αυτό περίπτωση επίθεσης έστω και κατά ενός Τουρκοκύπριου, έστω και από ανεύθυνα ή μεμονωμένα άτομα που μιλούσαν Ελληνικά.

Να σημειώσουμε προς ενημέρωση όσων το αγνοούν ότι τα Η.Ε. ήταν η αιτία της καταστροφής μας στον δεύτερο γύρο του πολέμου. Τα Η.Ε. εκτέλεσαν την μεγάλη προδοσία και ιστορική απάτη σε βάρος των Ελλήνων και υπέρ των Τούρκων. Στις 14 Αυγούστου του 1974 τα λευκά τεθωρακισμένα της ειρήνης, περνώντας μέσα από τα γνώριμα σ΄αυτά κανάλια (ελεύθεροι διάδρομοι) ασφαλείας των ναρκοπεδίων της Εθνικής Φρουράς κατέχοντας άδεια να περνούν μέσα από τα μυστικά και απόρρητα αυτά κανάλια της απόρθητης και ναρκοθετημένη γραμμής της Μιάς Μηλιάς, (άρα τα γνώριζαν) εξαπάτησαν και εγκλημάτισαν κατά του Ελληνισμού: μέσα από τον διάδρομο ασφαλείας των ναρκοπεδίων τράβηξαν από το χέρι 20 Τούρκικα άρματα τύπου Μ.48 τα οποία με γελασιό, ανενόχλητα από τις νάρκες και τα αντιαρματικά πυρά της Ε/Φ πλαγιοκόπησαν και στην πορεία υπερκέρασαν και υπερφαλάγγισαν τις Ελληνικές δυνάμεις, καταφέρνοντας να μπούν από την πίσω πόρτα στην Μια Μηλιά και να πολυβολήσουν τους κατοίκους της περιοχής οι οποίοι τα χαιρετούσαν θεωρώντας λογικά ως άρματα της Ε/Φ αφού λογικά το σημείο εκείνο ήταν η πίσω πλευρά της γραμμής. Στην συνέχεια οι Τούρκοι κτύπησαν εκ των όπισθεν τις Ελληνικές δυνάμεις, με αποτέλεσμα να σπάσει η όλη αμυντική γραμμή.

Αλλά και αν ακόμη χάριν της συζήτησης δεχθούμε – με απόλυτη επιφύλαξη και απόλυτη άρνηση – ότι επενέβη η Τουρκία για «αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης» γιατί δεν αποχώρησε όταν η συνταγματική τάξη όντως αποκαταστάθηκε; (μας παίρνουν για αφελείς).

Δηλαδή όποτε συμβεί παρανομία στην γειτονιά τρέχει να την ανατρέψει και να αποκαταστήσει το δίκαιο; Τηρουμένων των αναλογιών και χάριν παραδείγματος αν π.χ. γίνει πραξικόπημα στην γειτονική Αλβανία ή στην Βουλγαρία τότε νομιμοποιείται η Ελλάς να επέμβει στρατιωτικά για να τρέξει να «σώσει» τις εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες που ζούν στις χώρες αυτές;

Μα αφού γι΄αυτούς κάθε συνταγματική έπαψε να υπάρχει από το 1963 και η δημοκρατία της Κύπρου ήταν ανύπαρκτη χωρίς να την αναγνωρίζουν ως τον μοναδικό επίσημο κρατικό φορέα εξουσίας επί του συνολικού εδάφους της νήσου Κύπρου. Τί παραμύθια λοιπόν μας έλεγε η άλλη πλευρά και οι τότε εκπρόσωποι  μας, νόμιμοι και παράνομοι, ήταν μουγκοί και ανάξιοι και δεν απαντούσαν με τα γεγονότα και τα επιχειρήματα της αλήθειας στα μασκαραλίκια αυτά; 

Καταληκτικά: Επιτέλους ποιά συνταγματική τάξη ήλθε η Τουρκία να αποκαταστήσει αυτήν που καταλύθηκε τον Δεκέμβρη του 1963 με την ανταρσία των Τουρκοκυπρίων ή αυτήν του 1974;

Μα αφού  αυτή του 1963 ήταν κακή πραγματικότητα και απεχώρησαν.

Μα αφού και αυτή του 1974 και πάλι δεν ήταν καλή και δεν υπήρχε γι΄αυτούς. Την οποία και αυτή δεν ήθελαν και δεν την αναγνώριζαν.

Ηρθαν λέει το 74 για αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης. Ποιας τάξης; Της κακής τάξης;

Μα επιτέλους ας αποφασίσουν τί θέλουν: αν  όντως ήταν καλή αυτή του 1974 την οποία ήρθαν να αποκαταστήσουν γιατί δεν επανήλθαν σ΄αυτήν από το 63 ή αρχές 64 και εντεύθεν ζητώντας συγγνώμην και να ενταχθούν στους κόλπους της «καλής» αυτής συνταγματικής τάξης;

Πώς τώρα η «ανύπαρκτη» για αυτούς οντότητα του 1974 απέκτησε χαρακτήρα «συνταγματικής τάξης»;

Τελικές σκέψεις.
–  Πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα, ενέργειες και πράξεις όλα αφορούν την πατρίδα και την κοινωνία – τίποτε δεν είναι δικό μας όλα ανήκουν και όλοι ανήκουμε στην πατρίδα και στην κοινωνία, συνάμα όλοι μα όλοι έχουμε άποψη για τα κοινά.

–    Αναφορά σε πρόσωπα και καταστάσεις είναι απαραίτητη σελίδα της ιστορίας και κατεγράφη με καλή πίστη και κάθε σεβασμό σε προσωπικό επίπεδο με αγνή σκέψη κοσμιότητας..

Η πίστη μας στην πατρίδα είναι ισχυρότερη από την υλική ισχύ του εχθρού.

Θέλουμε να πεθάνουμε για να ζήση η πατρίδα.

Εμείς δεν γονατίζουμε, παρά μπροστά στους νεκρούς μας.