Σιωπη προσταζουν οι Αιγιαδεις.Σιωπη κι οι Ευροποντιδες.

Κραζει το θηλυκο βουνο,και σταζει δακρυα στην κοιλαδα.

Το Λαμδα του χαμηλωσε ο Ταυγετος,κι εμεινε να ουρλιαζει….

Θαμμενα τα δορατα.Θαμμενοι και οι ορκοι.

Μα να…ξεφευγει ο λυκος ο μικρος.Λυσσα στο βλεμμα του.

Ξεθαβει την ιστορια με τα νυχια.Με δακρυα την ξεπλενει.

Ορθιοι αιφνης,χιλιαδες γυρω του.

Ποδι σε ποδι,στερνο με στερνο…

Ο Κρανειος ξεσηκωσε την φαλαγγα ξανα!

Χορο στηνει ο Παρνωνας,και την κοιλαδα σειει!

Κι απο ψηλα ο Ταυγετος,τον ουρανο καρφωνει,με το σημαδι που ‘πρεπε!

Κι εσκυψαν κι οι θεοι…κι αυτοι να αγναντεψουν.

Και οι Υλεις,κι οι Παμφυλοι και οι Δυμανες ορθιοι!

Κλαψτε με οσα ερχονται,γελαστε μ οσα θα ‘ρθουν!

Αππελαίος