«Το τραγούδι κείνο ξύπνησε σ’ όλων τα στήθη τις παλαιές ένδοξες αναμνήσεις κι όλοι, όσοι μέσα στους στρατώνας ανεπαύοντο, πετάχτηκαν κι απετέλεσαν ογκώδη διαδήλωση. Μια έντονος και τρομερή διαμαρτυρία εκδηλούται με φωνές και πυροβολισμούς. Καμία κακοποίηση, καμία βία, καμία πράξη εκδικήσεως. Ούτε μια σταγόνα αίματος δε χύθηκε, ούτε ένα τζάμι βενιζελικού δεν χάλασε. Η μέθη κείνη του ενθουσιασμού, η φρενίτις που δοκίμασεν η ψυχή του φαντάρου τη βραδιά εκείνη, που θέλησε να εξωτερικεύση τα αισθήματα, που κατέκλυζαν την ψυχή του, ξέσπασε στην τρομερή απόφαση της στάσεως χωρίς καμιά εξωτερική και ανωτέρα υποκίνηση αλλά μόνον με την παρόρμηση της ψυχής που τότε είχε βαρυγκομήσει και ζητούσε να ξεθυμάνη. Αυτό ήταν το κίνημα της Λαμίας…»