Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ο επωνομαζόμενος Τουρκοφάγος

Οσο πλησιάζουμε στις 25 Μαρτίου Θα ακούσουμε μεγάλα λόγια, δικαιολογημένα για την ανδρεία και τις θυσίες των προγόνων μας, που μας χάρισαν την ελευθερία. Μέχρι τώρα σχεδόν ποτέ δεν ακούγαμε για την άλλη όψη της Επανάστασης, εκείνη που επηρέασε την τροπή και την εξέλιξη των γεγονότων, και πιο συγκεκριμένα ότι οι ξεσηκωμένοι Ελληνες, εκτός του αντιπάλου ισχυρού, ορατού, κατοχικού στρατού, είχαν να αντιπαλέψουν και τον εσωτερικό, προδοτικό και καιροσκοπικό εχθρό. Κι αυτό εξυψώνει ακόμα περισσότερο το μεγαλείο του επαναστατικού εγχειρήματος και τα κατορθώματα των πρωταγωνιστών του. Καλό θα ήταν, νομίζω, με την ευκαιρία να γίνει και μια διαχρονική, μέχρι σήμερα, αναδρομή για την επιβίωση του νεοελληνικού κράτους κάτω από κυβερνήσεις προδοτικές, ξενόφερτες, ξενόδουλες και ανθελληνικές. Και να διδαχτούμε από τα διαχρονικά λάθη και σφάλματά μας.

Οι ωραιοποιήσεις και κυρίως οι αποκρύψεις ιστορικών γεγονότων, μας εμποδίζουν να κατακτήσουμε την εθνική μας Αυτογνωσία. Χωρίς εθνική Αυτογνωσία δεν μπορούμε να διορθώσουμε την ιστορική μας πορεία, ούτε να αποφύγουμε τα ίδια λάθη που συνεχώς επαναλαμβάνουμε. Ολοι οι λαοί αντλούν διδάγματα από την ιστορία τους και παραδείγματα από τους προγόνους των προς μίμηση, αλλά και προς αποφυγή. Εμείς στρουθοκαμηλίζοντας περιοριζόμαστε στα παραδείγματα προς μίμηση. Σαν να μην υπάρχουν τα προς αποφυγή. Οταν γιορτάζουμε την Επανάσταση της 25ης Μαρτίου 1821, αναφερόμαστε στα ηρωικά πολεμικά γεγονότα αυτής και τους ήρωες, που πρωτοστάτησαν σε αυτά, δηλαδή στους αρματολούς και κλέφτες, στους μικροκαπεταναίους και μεγαλοκαπεταναίους, στη Φιλική Εταιρεία, στους μπουρλοτιέρηδες και γενικά στο σκλαβωμένο ελληνικό λαό, ο οποίος ήταν ο κύριος πρωταγωνιστής και η αστείρευτη δεξαμενή δυναμικού, μέχρι που να φεγγοβολήσει το όραμα της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας της Ελλάδος. Αποφεύγουμε να αναφερθούμε στις σκοτεινές πλευρές της Επανάστασης, που είναι γεμάτες από εμφύλιες συγκρούσεις, υπηρετήσεις ξένων συμφερόντων, δολοπλοκίες, πολιτικές ίντριγκες, ποταπότητες, προδοσίες, απεμπόληση εθνικών στόχων και επιδιώξεων, φιλοχρηματισμό, κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, ιδιοτέλεια, μικροψυχία, ανικανότητα και τέλος προσχεδιασμένες δολοφονίες ηρώων, που τόσο ανάγκη τους είχε τότε η επαναστατημένη Ελλάδα.

Τα γεγονότα αυτά είναι τόσα πολλά, που ξεπερνούν κατά πολύ τα ηρωϊκά γεγονότα. Σε όλες τις οδυνηρές ήττες της Επανάστασης του 1821, κύριοι πρωταγωνιστές και βαριά υπεύθυνοι ήταν οι πολιτικάντηδες της εποχής, οι οποίοι κατά γελοίο και αποκαρδιωτικό τρόπο επεδίωκαν, μέσα στην απειρία και ανικανότητά τους, να δρέψουν δάφνες και να αντικαταστήσουν τους μπαρουτοκαπνισμένους πολεμικούς αρχηγούς, με μακρόχρονη πείρα και ικανότητα (Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Οδυσσέα Ανδρούτσο, Νικηταρά και άλλους πολλούς). Αναφέρουμε ενδεικτικά, την Καταστροφή στο Πέτα, στο Κρεμμύδι Μεσσηνίας, την Πολιορκία και Εξοδο του Μεσολογγίου, την πανωλεθρία του Αναλάτου και την Παράδοση της Ακρόπολης κ.ά. Ενας από τους μεγαλύτερους πολεμιστές ήρωες του 1821 ήταν και ο Καραϊσκάκης. Τα λόγια του ακούγονται διαχρονικά, κι αν ζούσε σήμερα θα έλεγε τα ίδια στους σημερινούς υπευθύνους, για την κατάντια και τον ηθικό ξεπεσμό του ελληνικού λαού:

«Ωρέ κλεφτοζάγαρα, εγώ πολέμησα και έχυσα το αίμα μου, για μια Ελλάδα τρανή και περήφανη. Θαμένουμαι πως εσείς Ωρέ ζουλάπια την κάνατε ρεντίκουλο και περίγελως, όλου του κόσμου, χωρίς ίχνος. Αν ζούσα Ωρέ σαπιοκοιλιές και δεν πήγαινα από προδοτικό βόλι στον άλλο κόσμο, με μεγάλη μου ευχαρίστηση θα σας έπαιρνα τα κεφάλια, που είναι τόσα πολλά. Με τα κεφάλια σας Ωρέ χαϊνηδες, για να μη ξαναγίνει το κακό, θα έφτιαχνα Πύργους, όπως είναι το χούϊ μου, από τότε στην Αράχωβα. Χάκι Ωρέ». (Κλεφτοζάγαρα = κλεφτοκυνηγόσκυλα, Θαμένουμαι=Απορώ, Ρεντίκουλο=Γελοίος, Ιρτζι=Υπόληψη, Χαϊνης=Άτιμος, Χούϊ=Συνήθεια, Χάκι=Εκδίκηση, τιμωρία.)

Πίκρα και αχαριστία εισέπραξαν οι ήρωες του 1821

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Ο μεγάλος Αρχιστράτηγος, το μυαλό της Επανάστασης, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο από την Αντιβασιλεία των πραιτοριανών του Οθωνα. Ο Οθων του έδωσε χάρη και πέθανε από συμφόρηση το 1843 σε ηλικία 73 ετών παραμελημένος και παραγκωνισμένος.

Νικηταράς ο Τουρκοφάγος: Πέθανε το 1849 άρρωστος και τυφλός σε ένα ημιυπόγειο στον Πειραιά σε ηλικία 68 ετών, εγκαταλειμμένος απ’ όλους. Πάμφτωχος όπως και η οικογένειά του που «απέθνησκε της πείνας» κατά τον ιστορικό της εποχής!

Γιάννης Μακρυγιάννης: Πρωταγωνίστησε στην Επανάσταση, αλλά κυρίως στη λαϊκή εξέγερση στις 3 του Σεπτέμβρη για την παραχώρηση Συντάγματος από τον μονάρχη Οθωνα. Καταδικάστηκε σε θάνατο για εσχάτη προδοσία και έμεινε φυλακισμένος και σε απομόνωση επί τριετία (1851-1854). Πέθανε από τις κακουχίες αυτές το 1864 σε ηλικία 67 ετών.

Ανδρέας Λόντος: Ο πλούσιος πρόκριτος των Καλαβρύτων, συμπρωταγωνιστής του Μακρυγιάννη στα γεγονότα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 για την παραχώρηση Συντάγματος. Αυτοκτόνησε το 1846 σε ηλικία 62 ετών «μη δυνάμενος να ανεχθεί την ένδειά του»!

Μαντώ Μαυρογένους: Η πλούσια αρχόντισσα της Μυκόνου διέθεσε όλη της την περιουσία για τον μεγάλο Αγώνα. Πέθανε φτωχή και εγκαταλειμμένη από όλους σε ηλικία 44 ετών από τύφο στην Πάρο το 1840!

Νικόλαος Κριεζιώτης: Ο ήρωας του ξεσηκωμού και της Επανάστασης στην Εύβοια. Καταδιώχτηκε από το οθωμανικό καθεστώς και κρύφτηκε αυτοεξόριστος στην Σμύρνη όπου πέθανε σαν απλός και ανώνυμος το 1853 σε ηλικία 68 ετών.

Παναγιώτης Σέκερης: Διέθεσε την περιουσία του για τη χρηματοδότηση της οργάνωσης της Φιλικής Εταιρείας. Το 1830 πέθανε πάμφτωχος στο Ναύπλιο όπου είχε διοριστεί σε μεγάλη ηλικία ως τελώνης για να εξοικονομήσει τα στοιχειώδη για να επιβιώσει!

Όμως, τη χειρότερη μοίρα από όλους είχαν οι Ιωάννης Καποδίστριας, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και ο Πάνος Κολοκοτρώνης.

Και οι τρεις δολοφονήθηκαν άγρια από Ελληνες που είχαν μέχρι τότε τον φωτοστέφανο του αγωνιστή στο μεγάλο Αγώνα. Ομως τα πάθη της εποχής και οι προσωπικές αντιδικίες των αγωνιστών μεταξύ των, οδήγησαν κάποιους από αυτούς, όπως τον Γκούρα και τους Μαυρομιχάληδες, με αυτές τις δολοφονίες που διέπραξαν, να αμαυρώσουν τη δόξα της ηρωικής τους συμμετοχής στον αγώνα και την ιστορική τους υστεροφημία!