Επανάσταση στην Γορτυνία.

Αρχές Μαρτίου του 1821 ολόκληρος ο Μοριάς βρισκόταν σε αναβρασμό.

Οι Φιλικοί πλέον ήταν χιλιάδες και περίμεναν το γενικό σύνθημα, περίμενε και ο Γέρο Πλαπούτας στον πύργο του στου Παλούμπα μαζί με τα Κολιόπουλά του.

Όταν ξημέρωσε η 20η Μαρτίου, ο Δημητράκης και ο Γεώργιος Πλαπούτας, ύστερα από συνεννόηση με τον Θοδωρή Κολοκοτρώνη, και αφού έλαβαν την ευχή του γέροντα πατέρα τους, συγκέντρωσαν στου Παλούμπα πενήντα παλληκάρια Παλουμπαίους. Κάλεσαν τον ιερέα να έρθει και μπήκαν αρματωμένοι στον ιστορικό ναό του Αγίου Γεωργίου για να λάβουν την ευλογία του Θεού και τέλεσαν δοξολογία.

Στη συνέχεια έκαναν λιτανεία στη μέση του χωριού και αφού ασπάστηκαν τις άγιες εικόνες και χαιρέτησαν τους συγγενείς τους κίνησαν για το Μπέτζι, σημερινό Αγιονόρι, με «ανοικτὴ τῆς ἐλευθερίας σημαίαν» γράφει ο Αμβρόσιος Φραντζής, «ὅθεν ἔγραψον καὶ εἰς τοὺς κατοίκους τῶν λοιπῶν Κωμῶν τῆς Λιοδώρας διὰ νὰ ἐξέλθωσιν ὅλοι ὁπλοφόροι εἰς τὴν Κώμην Μπέτζι, λέγοντες ὅ­τι ἔ­φθα­σεν ἡ στιγ­μὴ, τὸ στάδιον τῆς δόξης ἠνοίγη καί ἡ πα­τρίς ἐ­λευ­θε­ροῦ­ται ἀ­πό τάς χεῖ­ρας τῶν τυ­ράν­νων, καὶ ὅτι ἕνεκα τούτου νὰ προφθάσωσι μίαν ὥραν προτήτερα».

Μέχρι την επόμενη ημέρα, 21 Μαρτίου στο Μπέτζι είχαν συγκεντρωθεί 850 αρματωμένα παλληκάρια της Λιοδώρας, έτοιμα να θυσιαστούν υπέρ βωμών και εστιών.

Από εκεί ο Δημητράκης Πλαπούτας έγραψε γράμμα και στους Δελιγιαναίους για να έρθουν, ενώ 35 αρματωμένοι στάλθηκαν στα γύρω χωριά και συνέλαβαν 9 Τούρκους υπαλλήλους, τους οποίους τους αφόπλισαν και τους οδήγησαν στην Καρύταινα.

Στις 22 Μαρτίου κατέφθασε στο Μπέτσι ο Ανάστος Δεληγιάννης με 80 δεκάρια φυσέκια και έγινε δεκτός με ενθουσιασμό, ενώ ο αδελφός του, ο Δημητράκης Δεληγιάννης στρατοπέδευσε στου Ρένεση με 500 Ακοβίτες και Περαμερίτες.

Και τα δύο στρατόπεδα πέρασαν στην αρχηγία των αδελφών Δημητρίου και Γεωργίου Πλαπούτα.

Η σπίθα της επαναστάσεως είχε ανάψει.

Η Πρώτη Σημαντική Απελευθέρωση και η 2η Πολιορκία του Αγώνα.

Ο Ανδρέας Λόντος, βρίσκεται απασχολημένος με την εγκατάσταση δικού του στρατοπέδου στο Διακοφτό.

Μεταξύ 19-20 και σίγουρα έως τις 21 Μαρτίου οι Τούρκοι έχοντας καταλάβει την επικείμενη άφιξή του και την πολεμική σύρραξη εγκαταλείπουν το Αίγιο σε συνεννόηση με τους τοπικούς προεστούς (και τον Ανδρέα Λόντο), περνώντας με καϊκια τις οικογένειές τους απέναντι στη Ρούμελη, με κατεύθυνση τα Σάλωνα («Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της Εκδοτικής Αθηνών).

Με αυτό τον τρόπο ο Ανδρέας Λόντος ελευθερώνει αναίμακτα το Αίγιο.

Με δεδομένο ότι η Βοστίτσα, αν και μικρή πλυθησμιακά (σύνολο (επαρχίας) Καζά Βοστίτσας=6.000 άτομα εν αντιθέσει με σύνολο Καζά Καλαβρύτων=30.000 άτομα) εκείνη την εποχή ήταν ουσιαστικά «μικρή πόλη» και όχι χωριό:

Συνεπώς, το Αίγιο γίνεται η πρώτη «μικρή» πόλη που απελευθερώνεται και η πέμπτη ΠΡΩΤΙΑ της Αιγιάλειας είναι γεγονός!

Είτε καθ’ οδόν προς το Αίγιο ή στο Αίγιο ο Ανδρέας Λόντος δημιουργεί την πρώτη Σημαία της Επανάστασης –κόκκινο πανί με μαύρο σταυρό στη μέση.

Με ελεύθερη τη Βοστίτσα, στη συνέχεια με αυτήν –όχι άλλο προσωπικό- ως μπαϊράκι (όπως ήταν το εθιμικό που ακολουθούσαν οι υπόλοιποι εξεγερμένοι Οπλαρχηγοί) και με στρατολογημένο και εξοπλισμένο με έξοδα από την ίδιο στράτευμα περίπου 400 Αγωνιστών (Βοστιτσιάνων και Ρουμελιωτών), βαδίζει προς ενίσχυση της πολιορκίας της Πάτρας, όπως προφανώς θα είχε αποφασιστεί στην Αγία Λαύρα και που συμπτωματικά ξεκινούσε την ίδια μέρα.

Στην Πάτρα, οι διάφορες ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι πρώτα οι Τούρκοι άρχισαν τις εχθροπραξίες, που οδήγησαν στην έκρηξη της Επανάστασης, μόλις ακούστηκαν τα τεκτενόμενα στα Καλαβρυτοχώρια (Ιστορικό Λεξικό των Πατρών υπό Κώστα Τριανταφύλλου σελ. 192).

Από το Ρίο πραγματοποιείται είσοδος στην Πάτρα 100 ενόπλων Τούρκων υπό τον Γιουσούφ–Σελήμ για να περιορίσουν τους επαναστατημένους Έλληνες ή/και να σκοτώσουν τον Φιλικό Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο, βάζοντας φωτιά και σε γειτονικά του σπίτια.

Οι τότε: τσαγκάρης Παναγιώτης Καρατζάς, φαρμακοποιός Ν.Γερακάρης με τον Βαγγέλη Λειβαδά, με Κεφαλλονίτες Φιλικούς και οι Αγωνιστές (μετέπειτα Οπλαρχηγοί) Κουμανιώτες ήταν αυτοί που τους αντιμετώπισαν πρώτοι.

Φυγάδευσαν τα γυναικόπαιδα, και ειδοποίησαν μαζί με τον Ι. Παπαδιαμαντόπουλο τους υπόλοιπους προεστούς της πόλης (και της Αχαΐας) για την κατάσταση.

Με δεδομένο ότι και αυτοί φοβήθηκαν, με την σειρά τους, για τη ζωή τους κάμφθηκαν και οι όποιοι τελευταίοι δισταγμοί τους-αντιλαμβανόμένοι ότι δεν τους έμενε άλλος δρόμος από το να επαναστατήσουν.

Έτσι, όπως και ο Π.Π.Γερμανός που βρισκόταν ήδη καθ’ οδόν με τον Θεόδωρο Σπυρόπουλο (σωματοφύλακά του από την Κάλανο) ξεκίνησαν και αυτοί από διάφορα σημεία για το κέντρο της Πάτρας.

Εχθροπραξίες πραγματοποιήθηκαν και στην Αγία Τριάδα Πατρών, ενώ τελικά οι 100 ένοπλοι μαζί με τους υπόλοιπους Τούρκους της πόλης θα καταφύγουν στο κάστρο για την ασφάλειά τους.

Έτσι, ξεκινά ανεπίσημα και η πολιορκία του Κάστρου της Πάτρας. Αυτό το γεγονός αποτελεί την 2η Πολιορκία του Αγώνα.