Ο Ιωάννης Φιλήμων ήταν ένας άνθρωπος που έζησε από κοντά και σε παραγωγική ηλικία τα γεγονότα της Ελληνικής επανάστασης. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον Οθωμανικό ζυγό έγραψε ένα τετράτομο έργο για τα γεγονότα εκείνης της περιόδου. Εκεί υπάρχουν πίνακες – που ίσως για πρώτη φορά επιστημονικά – παρουσιάζονται οι συσχετισμοί δυνάμεων των αντιπάλων.

Οι πίνακες αυτοί φυσικά δεν είναι προϊόν επιστημονικής έρευνας, αλλά ένα πάντρεμα προφορικής παράδοσης, προσωπικών βιωμάτων του συγγραφέα αλλά και έρευνας από προσωπικότητες της εποχής που συμμετείχαν ενεργά στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Παρόλα αυτά αποτελούν μια πρώτη εικόνα της κατάστασης και των προσώπων που κυριαρχούσαν στον Μοριά την εποχή λίγο πριν την έναρξη της Επανάστασης καθώς και τον τρόπο με τον οποίο οι ιστοριογράφοι έβλεπαν τους Έλληνες.

Στον Α Πίνακα αναφέρονται με την σειρά οι επαρχίες της Πελοποννήσου (όπως ήταν χωρισμένες από τους Τούρκους), στα 1820. Αναφέρονται συνολικά 23 επαρχίες. Δίπλα τους αναφέρεται ο αριθμός Ελλήνων, «που δύνανται να φέρουν όπλα», καθώς ο οπλισμός εκεί ήταν περιορισμένος στους κλέφτες και στους αρματολούς της περιοχής. Στην επόμενη στήλη αναφέρονται οι ένοπλοι Τούρκοι κάθε επαρχίας που υπηρετούσαν στα τοπικά κάστρα. Στην επόμενη στήλη αναφέρονται οι αρχηγοί των Ελλήνων κατά επαρχίες και στην τελευταία στήλη οι αρχηγοί των Τούρκων κατά επαρχία. Η συνολική εικόνα μας οδηγεί σε μια σειρά συμπερασμάτων.

1. Οι Έλληνες υπερτερούσαν σημαντικά σε πληθυσμό – υστερούσαν όμως σημαντικά σε οπλισμό.
2. Οι τοπικοί αρχηγοί των Ελλήνων ήταν ισχυρότατοι οικονομικά, ακόμα και στα μάτια των Τούρκων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η οικογένεια Σισίνη της Ηλείας.
3. Οι ισχυρότεροι Τούρκοι βρίσκονταν στην περιοχή του Λάλα (Λαλιώτες) και του Μυστρά (Μπαρδουνιώτες).

Στον Β Πίνακα αναφέρονται οι καπετανίες της Μάνης. Η περιοχή αυτή ζούσε με τους δικούς της νόμους – εθιμικό δίκαιο – είχε πολύ οπλισμό, εμπειροπόλεμους άνδρες, συμμετοχή σε προηγούμενα επαναστατικά κινήματα και στην πειρατεία. Για αυτούς τους λόγους γίνεται ξεχωριστή μνεία από την λοιπή Πελοπόννησο. Εδώ πρέπει να προσθέσουμε  ότι η Μάνη διοικητικά δεν υπαγόταν καν στο πασαλίκι του Μοριά αλλά στον Οθωμανό Ναύαρχο (Καπουδάν Πασά). Η εικόνα του πίνακα αυτού μας οδηγεί στα εξής συμπεράσματα.

1. Σύμφωνα με τον Φιλήμονα το 25% των μάχιμων Ελλήνων ήταν από την Μάνη
2. Προσωπικότητες με μεγάλη ισχύ όπλων ήδη από τα προ επαναστατικά χρόνια ήταν οι Μαυρομιχαλαίοι, οι Γρηγοράκηδες, οι Καβαλλιεράκηδες, ο Δουράκης, ο Κυβέλος, ο Μούρτζινος, ο Χρηστέας, ο Καπετανάκης, ο Κουμουνδούρος αλλά και άλλες πατριές της μέσα Μάνης όπως οι Μιχαλακιάνοι (Νικλιάνοι) και οι Γρηγορακάκηδες (Καουριάνοι).

Οι παραπάνω λόγοι λοιπόν εξηγούν όχι μόνο την επιλογή της Πελοποννήσου ως περιοχή κατάλληλη για την έναρξη της επανάστασης στον Ελλαδικό χώρο αλλά και της επιλογής της Μάνης ως κέντρο των επαναστατικών διεργασιών στις αρχές του Μάρτη με αποκορύφωμα την 17^η Μάρτη 1821,όπου ένοπλοι Μανιάτες ξεκίνησαν να καταλάβουν την πόλη της Καλαμάτας.