«Οι ιδέες προκαλούν φόβο σ’αυτήν την κοινωνία,αλλά ακόμα περισσότερο φόβο μπορεί να προκαλέσει η πίστη.Η πίστη σε μια γη,η πίστη σε μια αγάπη,είναι πράγματα πολύ μεγάλα για όποιον δεν εχει πια καρδιά….»

Δυστυχώς,σε ελάχιστους Έλληνες είναι γνωστό αυτό το όνομα: Μίκης Μάντακας
Αυτό γιατί,o Μίκης Μάντακας,δολοφονήθηκε από τους υποστηρικτές της εγκληματικής αριστερής ιδεολογίας.
Έπρεπε λοιπόν,εκτός από τον θάνατο να καταδικαστεί και σε λήθη.
Στις 28 Φεβρουαρίου 1975, στην Piazza Risorcimento της Ρώμης έπεφτε νεκρός ο Μίκης Μάντακας, δολοφονημένος από την μαρξιστική τρομοκρατία.
Το έγκλημα του ήταν ότι υπήρξε εθνικιστής και αντικομμουνιστής.
Κάθε χρόνο από τότε οι Ιταλοί συναγωνιστές τιμούν την μνήμη του με μία λιτή τελετή στην οποία οι διαδικασίες ξεκινούν από τις 12:00 την νύχτα στη γωνιά της οδού Ottaviano όπου λίγοι συγκεντρωμένοι ανάβουν την Φλόγα εκεί που ήταν αναμμένη αυτή του Μίκη Μάντακα και φρουρούν τον χώρο ως την επομένη στις 6:00 το απόγευμα…

Ένας ακόμα βαθύτερος συμβολισμός: η φλόγα που δεν σβήνει, οι Συναγωνιστές κοντά της… 
Ο ΜΙΚΗΣ ΖΕΙ, ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ!…

Δυο Νέοι θα μεταφέρουν και πάλι το πορτραίτο του Μίκη, από τα γραφεία, να αντικρύζει τους Συναγωνιστές του και μετά την απόλυτη Σιγή θα ακουστεί σε όλη την Ρώμη: «Συναγωνιστής Μάντακας» – “PRESENTE!”!.
Όπως όλα τα τελευταία χρόνια, θα βρίσκονται εκεί για να φωνάξουν πως «Σκοτώσατε τον άνθρωπο αλλά όχι την ιδέα». Μίκης Μάντακας: Παρών!

Ο Μίκης Μάντακας έπεσε δολοφονημένος από την αριστερή τρομοκρατία παραμένοντας όμως μέχρι την τελευταία του πνοή αγωνιστής, υπερήφανος, Έλληνας!

Τα παρακάτω λόγια είναι οι μεταφρασμένοι στίχοι ενός ιταλικού τραγουδιού εμπνευσμένο από ένα γράμμα της Σαμπρίνα,της κοπέλας του Μίκη Μάντακα ….

ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ:

Κοπέλα που περίμενες μια μέρα οπώς τόσες,
ένα σινεμά μια πίτσα,να βρεθείς λίγο με αυτόν,
έλα άνοιξε την πόρτα σου,έχω κάτι να σου πω:
«Ξέρεις,απόψε,στην πλατεία…ήταν πολλοί,και…
το αγόρι σου είναι νεκρό…σκοτώθηκε απόψε.»

Είκοσι χρόνια είναι λίγα για να χυθεί αίμα,
από το μίσος αυτού που τα νιάτα μας ζηλεύει,
αυτού που ένα κόκκινο κουρέλι χρησιμοπίησε για σημαία,
γιατί δεν έχει το θάρρος να υπηρετήσει μια αληθινή τέτοια.

Η Νεολαία της Ευρώπης θα τραγουδήσει απόψε,
για όποιον σκοτώθηκε την άνοιξη για την πίστη του.
Οι ιδέες προκαλούν φόβο σ’αυτήν την κοινωνία,
αλλά ακόμα περισσότερο φόβο μπορεί να προκαλέσει η πίστη:
η πίστη σε μια γη,η πίστη σε μια αγάπη,
είναι πράγματα πολύ μεγάλα για όποιον δεν εχει πια καρδιά.

Ένα άνθος κερασιάς φόρεσε ανάμεσα στα μαλλιά,
βλέποντάς σε να περνάς θα σε αναγνωρίσω και…
Ήλιε της Δύσης που υποδεχεσαι τον φίλο μας,
γύρνα να φωτίσεις τον αρχαίο μας κόσμο.

Από τους λόφους της Αιώνιας Πόλης επιστρέφουν τα άλογα,
που μεταφέρουν τους κουρασμένους ήρωες αυτού του κόσμου.
Κοπέλα του φίλου μου που πέθανε απόψε,
το άνθος ανάμεσα στα μαλλιά σου όχι,δεν θα μαραθεί.

Από τον πόνο σου εμείς θα κάνουμε μια σημαία,
στο σκοτάδι της νύχτας μια φλόγα θα φωτίσει.
Θα είναι η δική μας φλόγα,θα είναι τα είκοσί σου χρόνια,
η δική μας άνοιξη,θα είναι η λευτεριά.