Γρηγόρη,ήρωα των παιδικών μου χρόνων,
Να μη στεναχωριέσαι εκεί ψηλά.
Τις στάχτες σου και την καμμένη σάρκα,δεν τα πετάξαμε όλοι.
Το μάθημα της θυσίας σου,δεν πήγε χαμένο ολότελα.
Λίγοι τότε,λίγοι και σήμερα.Μα τίποτα δε χαθηκε.

Θα ‘ρθουν πάλι μεθαύριο με όμορφα λουλούδια και λόγια περηφάνειας να πιουν από τον αγιασμό σου.
Συγχώρα με Σταυραητέ,μα μην τους δώσεις στάλα!
Δεν τ αξιζουν!

Γιατι δε νοιώθουν τη θυσια σου,τύψεις νοιώθουν που δε μπορούν να σου μοιάσουν!
Κι όσο κι αν αυτό πονά,τη λευτεριά που χάρισες δεν την αξίζαν τούτοι!
Καλόμαθαν,πλουτίσαν και χαράμισαν τα όνειρα.
Και το χαμό σου τον λόγισαν για θάνατο,Γρηγόρη!
Οι νεκροί…

Συγχώρα με που φέτος δε θα ‘ρθω εκει στην αετοφωλιά σου,μα δε μπορω να τους αντικρίζω πια.
Σήμερα σου γράφω,γιατι έχω να ξομολογηθώ χρόνια πολλά.
Εψαχνα να βρω αγιασμό,φτιαγμενο από αίμα.Για να μπορεί να με κρατήσει λίγο ακόμα πιστό.
Κι είπα συγχώρεση να ζητήσω για μενα και για τις σκεψεις μου,μα όχι για τους άλλους!
Κι αν είναι αυτο το κρίμα μου μεγάλο,τότε Γρηγόρη μη με συγχωρήσεις.
Μα δε θα πάψω να φτύνω στο διάβα τους.Δε θα πάψω να γυρνάω την πλάτη μου στα μάτια τους τα ντροπιασμένα!
Δε θα πάψω να φωνάζω ΠΩΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΣ!
Συγχώρα με Γρηγόρη,ξέρω πως εσύ στα μάτια σου,τη γαλανόλευκη είχες.
Μα κείνοι την ξεχάσανε…καταραμένοι να ‘ναι!

Συγχώρα με Γρηγόρη,μα τα λόγια σου τα έκαψαν κι αυτά.κι έμειναν λιγότερο από μισοί!
Μισές ψυχές…ΑΝΑΞΙΟΙ!

Συγχώρα μας Γρηγόρη…

Μα,μάθε και τούτο…
Οι μπολιασμένοι από την ΑΘΑΝΑΣΙΑ σου,στέκουν ακόμα όρθιοι.
Κι ομως κι αυτοί,συγχώρεση ζητούν…
Γιατί ανήμποροι θαρρούν πως είναι,μιας κι άλλους να σηκώσουν από χάμω δε μπορέσαν….

Συγχώρα μας Γρηγόρη…

Νίκος Αππελαίος 23 Φεβ 2012