Συνταγματάρχης,Κωνσταντίνος Δαβάκης,
από τις πιο θρυλικές μορφές του Ελληνοϊταλικού Πολέμου (1940-1941).

 

Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης γεννήθηκε το 1897 στα Κεχριάνικα Λακωνίας και ήταν γιος του δασκάλου Δαβάκη. Σπούδασε στη Σχολή Ευελπίδων και εξήλθε ανθυπολοχαγός Πεζικού το 1916. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του συμπλήρωσε τη στρατιωτική του κατάρτιση στη γαλλική Σχολή Αρμάτων και την Ανώτερη Σχολή Πολέμου των Παρισίων.

 

Πήρε μέρος στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πολέμησε στις μάχες του Σκρα (17 Μαΐου 1918) και της Δοϊράνης (5 Σεπτεμβρίου 1918), όπου η υγεία του υπέστη βαρύτατη βλάβη από ασφυξιογόνα οβίδα. Προβιβάσθηκε σε λοχαγό επ’ ανδραγαθία το 1918. Με αίτησή του ζήτησε και πήρε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία και τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας για τη γενναιότητα που επέδειξε στη μάχη των υψωμάτων του Αλμπανός.

 

Από το 1922 έως το 1937 υπηρέτησε σε μονάδες πεζικού και επιτελικές θέσεις, ενώ συνέγραψε εγχειρίδια στρατιωτικής ιστορίας και τακτικής τεθωρακισμένων. Υπήρξε από τους πρωτοπόρους της ιδέας της μηχανοκίνησης του πεζικού και της χρησιμοποίησης των αρμάτων ως κύριου όπλου για τη διάσπαση και καταδίωξη του εχθρού. Αποστρατεύτηκε στις 30 Δεκεμβρίου του 1937, με το βαθμό του συνταγματάρχη, λόγω της επιβαρυμένης υγείας του.

 

Ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία τον Αύγουστο του 1940 και τοποθετήθηκε διοικητής του Αποσπάσματος Πίνδου, που αποτελείτο από το 51ο Σύνταγμα Πεζικού και διάφορες μικρομονάδες. Όταν εκδηλώθηκε η ιταλική επίθεση τις πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου 1940, αντιμετώπισε με τους 2.000 άνδρες του την επίλεκτη 3η Ιταλική Μεραρχία Αλπινιστών «Τζιούλια», που αριθμούσε πάνω από 10.000 στρατιώτες. Στις πρώτες κρίσιμες στιγμές του πολέμου αναγκάστηκε να συμπτύξει τις δυνάμεις του για να αντιμετωπίσει τις υπέρτερες ποσοτικά και ποιοτικά δυνάμεις του εχθρού και κατόρθωσε να σταθεροποιήσει το μέτωπο, ενώ από την 1η Νοεμβρίου πέρασε στην αντεπίθεση, όταν έφθασαν οι ενισχύσεις από την 1η Μεραρχία Πεζικού. Την επομένη, κατά τη διάρκεια αναγνωριστικής επιχείρησης, ο Δαβάκης τραυματίστηκε σοβαρά στο στήθος και τέθηκε εκτός μάχης.

 

Τον Δεκέμβριο του 1942 συνελήφθη από τις ιταλικές αρχές κατοχής, ως ύποπτος συμμετοχής σε αντιστασιακή ομάδα μαζί με άλλους αξιωματικούς. Όλοι μαζί επιβιβάστηκαν στην Πάτρα στο ατμόπλοιο «Città di Genova» («Πόλη της Γένοβας»), με σκοπό να μεταφερθούν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία. Το πλοίο, όμως, τορπιλίστηκε από συμμαχικό υποβρύχιο στις 21 Ιανουαρίου του 1943 και βυθίστηκε στα ανοιχτά των αλβανικών ακτών, με αποτέλεσμα να πνιγούν όλοι οι επιβαίνοντες. Το πτώμα του Δαβάκη αναγνωρίστηκε και τάφηκε στην Αυλώνα (Βλόρε) της Αλβανίας. Μεταπολεμικά τα οστά του μεταφέρθηκαν και τάφηκαν στην Αθήνα.

 

Σε πανηγυρική συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών (Μάρτιος του 1948) τού απονεμήθηκε μεταθανάτια το αργυρό μετάλλιο της αυτοθυσίας. Το όνομά του φέρουν πλατείες (Καλλιθέα, Νίκαια) και δρόμοι σε πολλά μέρη της Ελλάδας.


Το παρακάτω μοιρολόϊ,το είπε η θεία του Δαβάκη, η Ζωγράφαινα, αδελφή του πατέρα του.

Ανθυπολοχαγός,ΜΙΧΑΗΛ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Γεννήθηκε στην Μίνα Μάνης το 1914 όπου μεγάλωσε εκεί μέχρι 9 χρονών.
Οι γονείς του ήταν ο Μιχάλης Αντωνάκος από την Μίνα Μάνης ταχυδρομικός υπάλληλος και ανάπηρος πολέμου.
Η μητέρα του ήταν η Φεβρωνία Μαλιχούδη από το Μαυροβούνι Μάνης.
Μετά τα 9 χρόνια του τότε μικρού Βασίλη μετανάστευσαν στον Πειραιά και ειδικότερα στα Μανιάτικα της Αγίας Σοφίας.
Εκεί η μητέρα του άνοιξε ένα καφενείο και εργάστηκε σκληρά και σε λίγα χρόνια αργότερα πέθανε ο πατέρας του.
Ήταν ο πρώτος γιος και είχε άλλα πέντε αδέλφια εκ των οποίων τα δυο χάθηκαν από φυματίωση,την Κατερίνη και τον Ηλία 19 και 17 χρονών  
Ο νεαρός Βασίλης αποφάσισε να ακολουθήσει την στρατιωτική σχολή για να έχει γρήγορο επαγγελματικό και οικονομικό μέλλον και ακολούθησε την σχολή Ευελπίδων.
Όταν αποφοίτησε κηρύχτηκε και ο πόλεμος του 1940 και ήταν ανθυπολοχαγός και κατετάγει στο σώμα των ειδικών δυνάμεων η αλλιώς στον Ιερό λόχο.
  
Όταν τέλειωσε ο πόλεμος έφυγε κρυφά με ένα καΐκι για την Αίγυπτο όπου εκεί ανέπτυξε μεγάλη δράση εκτελώντας δυσκολες κι επικινδυνες αποστολές.
Ήταν παλληκάρι γενναίο με στρατηγική και όλες της αποστολές της έφερνε εις πέρας. 
Παρασημοφορήθηκε πολλές φορές και τρεις φορές με το χρυσου αριστείον ανδρείας .

Σμηνίτης,ΣΚΑΛΚΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

Γεννήθηκε το 1915 στον Πύριχο Λακωνίας.
Το 1934 κατατάχθηκε στην Αεροπορία σαν εθελοντής στρατεύσιμος Σμηνίτης και το 1935 εισήλθε στη Σχολή Τεχνητών Αεροπορίας σαν μαθητευόμενος τεχνίτης.

Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στο Χαϊδάρι Αθηνών στις 8 Σεπτεμβρίου 1944, κατά την εκτέλεση αποστολής του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής.

Ταγματάρχης,Παναγιώτης (Πότης) Μαντούβαλος

Ο ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΥΨΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΟΡΑΒΑΣ (1898 -1940)

«Την 17ην Νοεμβρίου 1940 ο ταγματάρχης Μαντούβαλος διατάσσεται να καταλάβει το ύψωμα 1878 (κλειδί της τοποθεσίας του Μόραβα), θέσις με στρατηγικήν σημασίαν.

Κατακλυσμός πυρός των αμυνομένων του υψώματος 1878 προσπαθεί να ανακοψη την πορείαν του αλλά ματαίως.  
Ο χάλυψ των εχθρικών πυρών λυγίζει την καρδίαν του πραγματικού Μανιάτου του αληθώς γενναίου ταγματάρχου Παναγ.Μαντούβαλου.
Φθάνει εις το υψωμα 1878 όπου προ ισχυρού συρματοπλέγματος τον υποδέχεται κόλασις πυρός όπλων του αμυνομένου. 
Ο θρυλικος ταγματάρχης πίπτει διάτρητος σφαιρών.
Η Τιτανομαχία του υψώματος 1878. Ο ταγματάρχης πεζικού Μαντούβαλος Παναγιώτης του Ηλία εκείτο, μαζί με ευάριθμους στρατιώτας του, εις την κορυφήν του υψώματος 1878, Νεκρός Ναι, αλλά ηττημένος Όχι»

Η μανιάτισσα μοιρολογίστρα εκλαψε το θρυλικο παλληκάρι της Μόραβας με το παρακάτω μοιρολογι.

Γενιάς της Μάνης ένδοξη τρισένδοξο βλαστάρι
του Ταϋγέτου σταυραητέ της Μόραβας λιοντάρι
σκληρά το χώμα δάγκωσες για τη γλυκειά πατρίδα
που σε ομηρογέννησε δεύτερο Λεωνίδα.

Ακολουθών τα βήματα γενναίων προπατόρων
επλήρωσες περήφανα της λευτεριάς τον φόρον
και κείσαι αλιβάνωτος στης Μόραβας μια ράχη
έχοντας τη σημαία μας για συντροφιά μονάχη.

Θρηνεί για σένα η Ελλάς κι οδύρεται η Μάνη
αλλά η δόξα σου ΄πλεξε αμάραντο στεφάνι
και το ΄στησε στης Μόραβας την πιο ψηλή κορφή
τιμώντας την ηρωϊκή και άγια σου ψυχή.

Ο τάφος σου θάναι για μας θείο προσκυνητάρι
κι οι αειφεγγείς λαμπάδες του της λευτεριάς οι φάροι.
Ο θάνατος σου δίδαγμα παλικαριάς θα γίνη
και τιμημέν΄ η μνήμη σου αιώνια θ΄ απομείνη.

Σήμερ’ αστράφτει και βροντά σ’όλα τα κάστρα του Μωριά,
στου Ταϋγέτου τα βουνά και στου Ταινάρου τα χωριά.
Σήμερ’ ακούστηκε βουή στη Μάνη την αποσκερή
Και νυχτοσκούζει το πουλί με την κατάμαυρη στολή.

Ήρθε μαντάτο ξαφνικό τι έπεσε στ’ Αλβανικό,
ο Ταγματάρχης ο Ξανθός ο Πότης ο Μαντούβαλος.
Πρώτος εμπήκε στη γραμμή – στο τάγμα επικεφαλής
κι’έδωσε μάχη φοβερή στου Μόροβα την κορυφή.

Όντες ανέβη στην κορφή με μια σημαία Ελληνική,
τον ηύρε σφαίρα εχθρική τούκοψε την αναπνοή!

Έπεσε ο πολεμιστής της Μάνης τ’ άξιο παιδί,
ο ήρωας κι’ ο μαχητής για της Ελλάδος την τιμή.

Έμεινε φύλακας πιστός ψηλά στο ξέσκεπο βουνό,
ο λέοντας ο φτερωτός της λευτεριάς ο σταυραητός!

Ακούστε φίλοι και οχτροί – Οθωμανοί και Χριστιανοί,
τη μέρα την σημερινή θα κάμου μια παρατροπή,

Θα βλαστημήσω το Θεό π’ έκοψε το χοντρό δέντρο,
όπου το πότιζε ο στρατός και το καμάρωνε ο Λαός .

Λοχίας,Κασιδόκωστας Πέτρος


Η γενέτειρά του ο Πάλυρος κοντά στο Ταίναρο.
Λάτρης της Μάνης. Από αυτόν άκουσα για πειρατές με σκουλαρίκια, για κοινά προγονικά στοιχεία της Μάνης με τη Σικελία, τη νότια Ιταλία και τις σχέσεις μεταξύ των τοπικών συλλόγων, για διασωθέντα γλωσσικά και άλλα στοιχεία της αρχαίας Ελλάδας, για την περιβόητη βεντέτα, για τους πύργους, πως μάζευαν την ελιά και πως έπιαναν τα ορτύκια πριν πετάξουν σαν σμήνη πάνω από τη Μεσόγειο.

Κρυφοκαμάρωνε όταν έλεγε πως οι Τούρκοι δεν πάτησαν τη Μάνη, όταν μου έδειχνε την αρχαία Πολιτεία, την Αριά, όπου το δελφίνι ξέβρασε τον Αρίωνα κιθαρωδό και την είσοδο του Άδη που πέρασε ο Ηρακλής για να φέρει στον επάνω κόσμο τον Κέρβερο.

Πατριδολάτρης, πολέμησε στα βουνά της Βορείου Ηπείρου το 1940.

Για τον ηρωισμό του, η πολιτεία του απένειμε τον πολεμικό σταυρό ανδρείας που κοσμεί σήμερα τη μνήμη του και αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για όλους μας …

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΙΧΑΛΙΤΣΗΣ

Αφησε την τελευταία του πνοή στο ύψωμα ΜΠΟΥΜΠΕΣΙ 731 ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ για την ελευθερία της πατρίδας μας.
Στη Μάνη λίγες ημέρες πριν η γυναίκα του είχε φέρει στον κόσμο το μονάκριβο κοριτσάκι τους.
Δεν πρόλαβε να το δει…



Στη μνήμη των ΗΡΩΩΝ συμπατριωτών μας,αλλά και όλων των παλληκαριών που ανταλλαξαν τη ζωη τους,με την Ελευθερια και την Τιμη του Εθνους μας!