Ο κομμουνιστής Θεοδ. Ζέγγος  περί την 15η Σεπτεμβρίου 1943 , σταλμένος από την ηγεσία του ΚΚΕ (Σιάντο), καταφθάνει στο χωριό Γκούρα Κορινθίας, όπου ήταν εγκατεστημένο το Αρχηγείο του ΕΛΑΣ  και κατόρθωσε έκτοτε να ελέγξει τους πάντες και τα πάντα στην Αργολιδο-Κορινθία, ως «πραγματικός δικτάτωρ». Ο Ταχ/χης Εμμ. Βαζαίος που μόλις είχε προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ, ως Διοικητής του 6ου Συντάγματος, αναφέρει στο βιβλίο του(Σελ.24):

«Είχομε την ατυχίαν επί πλέον εις την περιοχήν μας να διορισθή από το πελοποννησιακόν Γραφείον του ΕΑΜ είς υπεύθυνος πολιτικός πραγματικός δικτάτωρ υπό το ψευδώνυμον Τριαντάφυλλος ή Στάθης, ο οποίος είχε το δικαίωμα ζωής και θανάτου επί πάντων εις την περιοχήν. Οι δε διανοούμενοι κομμουνισταί καταγόμενοι εκ της περιοχής (ιατροί, δικηγόροι, καθηγηταί) οι οποίοι επύκνωσαν τας τάξεις μας, άμα ως εφούντωσε το κίνημα καταλαβόντες τας επικαίρους θέσεις και πολιτικών εις όλα τα κλιμάκια της τε πολιτικής οργανώσεως και του Συν/τος, ήσαν άπαντες πιστά ανδρείκελα του Στάθη, τον έτρεμον κυριολεκτικώς και ουδείς εξ αυτών ετόλμησε ποτέ να τον συγκρατήση από τον σαδιστικόν κατήφορον του να βασανίζη και να εκτελή κατά το δοκούν.» *(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η αναφορά αυτή του Βαζαίου, αναδεικνύει το  ιστορικό θέμα-πρόβλημα, περί της ηθικής και φυσικής αυτουργίας-ευθύνης την απορρέουσα εκ του «δικαίου των εσωτερικών επαναστάσεων», του «δικαίου των δικτατοριών» , του «δικαίου των κατακτητών» και γενικά του δικαίου των «άδικων εξουσιών». Συγκεκριμένα: Δηλαδή ουδείς είχε ευθύνη, για τα φοβερά εγκλήματα στην Αργολιδοκορινθία επί κατοχής, εκτός του «Κόκκινου Άγιου ή Τριαντάφυλλου ή Στάθη», του αρχηγού του «βασανίζειν και εκτελείν»;;; Όλα τα «πιστά ανδρείκελα» του, μέλη της συγκροτημένης εξουσίας και παραεξουσίας του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ/ΟΠΛΑ ήσαν αθώοι, ηθικά και φυσικά, για τα φοβερά εγκλήματα, κατά του λαού, γιατί απλώς ιεραρχικά, εκτελούσαν εντολές του «δικτάτορα»;;; 
         Ευτυχώς και δυστυχώς-λυπηρώς για τα θύματα, μόνο η καθ΄αυτού ιστορία μπορεί να κρίνει δίκαια !)

         Την 10 Οκτωβρίου 1943  ο κομμουνιστής Κορίνθιος δικηγόρος Ευάγγελος Λέκκας (2014-1964) κατά την «άγνωστη», «περίφημη εαμική σύσκεψη στο χωριό Μποζικάς της Νεμέας Κορινθίας» αναλαμβάνει  πολιτικός Επίτροπος του Συντάγματος του ΕΛΑΣ, αντικαθιστώντας τον Ρουμελιώτη πολιτικό καθοδηγητή Κ. Μανούση (Αγησίλαο) . Ο Ευαγγ. Λέκκας  προπολεμικά συγχρόνως με την φοίτηση του στην Νομική Αθηνών, εργαζόταν στην εταιρία ΤΤΤ(Ταχυδρομείων, Τηλεγραφημάτων και Τηλεφωνίας), μέχρι την 2  Νοεμβρίου 1941 που παραιτήθηκε.  Γνωρίζουμε ότι ο Θ. Ζέγγος ήταν και αυτός υπάλληλος των ΤΤΤ, (Υπάλληλος ήταν  και ο Χαρ. Φλωράκης) έτσι ασφαλέστατα μπορούμε να πούμε ότι, γνωρίζονταν προσωπικά με τον Λέκκα ή εάν δεν γνωρίζονταν προσωπικά ,ο καθείς είχε για τον άλλον  τις ανάλογες  σπουδαίες συστάσεις, από την κεντρική ηγεσία του ΚΚΕ μιάς και οι δύο ήσαν αναδεδειγμένα και επιφανή μέλη του Κόμματος, που με εντολή αυτού ανέλαβαν τις ανώτερες θέσεις στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ/ΟΠΛΑ στο νομό.

Ο Θεοδ. Ζέγγος είχε φαίνεται, εμπιστοσύνη  στον Ευάγγ. Λέκκα (ή Νικήτα) για τις κομμουνιστικές-μπολσεβίκικες θεωρήσεις και πρακτικές (παρ΄ ότι ως  θα δούμε παρακάτω, ο Λέκκας ν΄αναφέρει ότι «αντέδρασα σε έκτροπα», χωρίς όμως να έχουμε συγκεκριμένες αναφορές περί αυτού)  και γι΄ αυτό τον προτείνει ως μάρτυρα στο έγγραφο –«απολογία» του, προς το Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ:

«Τα στελέχη μας όμως είχαν χάσει την εμπιστοσύνη στα ανώτερα κλιμάκια γιατί πολλοί που στέλνονταν να δικαστούν αφήνονταν ελεύθεροι. Γυρίζοντας όμως στα αστικά κέντρα πρόδωσαν τους οργανωμένους και σμπαράλιαζαν τις οργανώσεις. Τέτοιες περιπτώσεις ξέρει πολλές ο αντιπρόσωπος της Πελοποννησιακής επιτροπής ΕΑΜ Νικήτας Λέκκας.» (βλ. ανάρτηση 083)

Ο ΕΑΜ-ΚΚΕ-ΕΛΑΣίτης Διονύσης Θωμαϊδης στο βιβλίο του  «ΓΙΑ ΜΙΜΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΥΓΉ» (βλ. ανάρτηση 067-σελ.174) αναφέρει για τον Ευαγγ. Λέκκα: «Το κέφι αυτό, εγώ προσωπικά, τα έχασα λίγο, όταν ανταμώσαμε στο δρόμο το «Νικήτα» δηλαδή το Βαγγέλη το Λέκκα, που σαν πολιτικός του Συν/τος έχει μεγάλη εξουσία στα χέρια του.

Πιάνοντας μαζί του την κουβέντα , άρχισε να μου κάνει κάτι παράξενες ερωτήσεις γι΄ ανθρώπους, που τους θεωρούσε Τροτσκιστές, αρχαιομαρξιστές κλπ. Με τούτο άφησε να εννοηθεί ότι: «Κι εσύ από δαύτους είσαι, κάτι θα ξέρεις…»

Επέμενε να τον πληροφορήσω για το γαμπρό μου Καπλάνη συγκεκριμένα και για το Λεωνίδα Γιαννόπουλο…Τι να του πώ; Περιορίζομαι σε μια διαβεβαίωση, για να διασκεδάσω τις ανησυχίες του:

-Σημασία δεν έχει τι είναι. Σήμερα οι άνθρωποι αυτοί αγωνίζονται στο ίδιο χαράκωμα με μας και για τον ίδιο σκοπό: Το διώξιμο του καταχτητή.

Δεν ικανοποιήθηκε. Το είδα στην έκφραση του προσώπου του…κι ούτε μπορούσε να ικανοποιηθεί από τη βεβαίωση ενός ανθρώπου, που κι αυτόν – εμένα δηλαδή- δεν έβλεπε με καλό μάτι, καθώς γνώριζα.

Και δύο λόγια, για το ποιος ήταν αυτός ο συνομιλητής μου και ποιος έγινε, όταν η ζυγαριά έγειρε με τους τσολιάδες, που τους αγκάλιασαν οι… προστάτες και σύμμαχοι Εγγλέζοι!..

Φυλακισμένος ο Λέκκας, άρχισε να καταδίδει τους συντρόφους του. Επισκεπτόταν μάλιστα ελεύθερα τις φυλακές του κράτους και συνιστούσε μεταμέλεια στους αγωνιστές της αντίστασης…»

Για τον Ευγγ.Λέκκα (ή Νικήτα)  ο ΟΠΛΑτζής σφαγέας Νικόλας Σαμαρτζής στην καταθεσή (Βλ. “ανάρτηση” 082) του, αναφέρει: «Λέκκα Νικήτα όστις έλεγε στους κρατούμενους να ειδοποιήσουν τους δικούς τους που είναι στην αστυνομία ή στα τάγματα να φύγουν και να πάνε στο αντάρτικο. Αυτοί αποφάσιζαν για συλλήψεις και εκτελέσεις.

Ο στρατοπεδάρχης μου έλεγε ότι οδηγίες παίρνει από το Στάθη και το Νικήτα ή Λέκκα για τις εκτελέσεις και ο μεν Στάθης έδινε οδηγίες ο δε Λέκκας ως εκπρόσωπος του Συντάγματος. Οι δύο αυτοί συνεννοούντο και εγίνοντο οι εκτελέσεις.»

Ο Ευάγγελος Λέκκας καταδικάστηκε,12κις εις θάνατο από το Κακουργιοδικείο Ναυπλίου, ως  φυσικός αυτουργός σφαγών.Με την αναψηλάφηση των δικών του, και με απαλλακτικό βούλευμα ο Λέκκας «αθωώνεται» διότι αποδείχτηκε ότι δεν ήταν φυσικός αυτουργός, παρά μόνο ηθικός αυτουργός, για τους φόνους που κατηγορήθηκε.
        Η δικαστική «περιπέτεια» αυτή, ήταν παρενέργεια νόμων και συνέβη και σε άλλες δίκες όπου καταδικάστηκαν άδικα αρκετοί ηθικοί αυτουργοί εγκλημάτων, ως φυσικοί εκτελεστές με βάση πεπλανημένων καταθέσεων (ψευδομαρτυριών) από δεινοπαθησάντων από την κομμουνιστικό λεπίδι, ώστε σήμερα, να λέγεται από τους κομμουνιστές ότι όλες οι δίκες ήσαν «Δίκες σκοπιμότητας», όπως από την «περίπτωση» του Λέκκα αποσαφηνίζεται  γιατί ενώ για κάποιο έγκλημα είχαν μηνυθεί  κάποιοι, ως φυσικοί αυτουργοί, συνεχίζονταν να μηνύονταν και άλλοι για τον ίδιο λόγο!

Από αρχές του 1946 και κατόπιν, εάν κάποιος υπέγραφε «δήλωση μετανοίας» και δεν είχε συμμετοχή στην «κομμουνιστική ανταρσία» 1946-49 δεν κινδύνευε από το καθεστώς. Δηλαδή ο Θ. Ζέγγος και πολλοί όμοιοι του (“αριστεροί” – “δεξιοί”, συνεργάτες των Γερμανών, δοσίλογοι και…!) αρχάς του 1946, ήταν αθώοι βάση των νόμων για όποιες ηθικές ευθύνες τους, για τα φοβερά εγκλήματα κατά του λαού στην κατοχή, αλλά και εάν συνέχιζαν την «αντεθνική» των δράση είχαν και άλλες ευκαιρίες εκ των νόμων, να αμνηστευτούν.*

*{Οι κύριοι νόμοι «διώξεων» και «αμνηστίας» που θεσπίστηκαν τότε μέχρι το 1952 και κάποια αποτελέσματά των ήσαν:  

-Την 12/02/1945 υπογράφεται η Συμφωνία της Βάρκιζας, βάση αυτής κατ΄ ουσίαν αμνηστεύονται(μυστικά !!!) κυρίως τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ ως ηθικοί αυτουργοί του αιματοκυλίσματος Ελλήνων επί κατοχής και της στάσεως του Δεκεμβρίου ΄44. Λέγεται  ότι περί τους 50 έλαβαν «μυστικά»αμνηστία τότε.

-Την 21 Δεκεμβρίου 1945 από την υπηρεσιακή κυβέρνηση Σοφούλη και τη υποδείξει και της «απόρρητης» πίεσης των Άγγλων ψηφίζεται, ο Α. Νόμος 753, περί «αποσυμφορήσεως των φυλακών», από τον νόμο αυτό αμνηστεύονται οι πάντες ηθικοί αυτουργοί εγκλημάτων από 27 Απριλίου 1941 (ημέρα καταλήψεως της χώρας από τους Γερμανούς) μέχρι και την 12η Φεβρουαρίου 1945 (ημέρα της συμφωνία της Βάρκιζας)

-Την 18 Ιουνίου 1946 τίθεται σε εφαρμογή το Γ’ Ψήφισμα «Περί εκτάκτων μέτρων αφορώντων την Δημοσίαν τάξιν και ασφάλειαν». το οποίο μεταξύ άλλων όριζε πως « Όστις θέλων αποσπάση εν μέρος εκ του όλου της Επικρατείας ή να ευκολύνη τα προς τούτο το τέλος τείνοντα σχέδια, συνώμοσεν ή διήγειρε στάσιν ή συνεννοήθη με ξένους ή κατήρτισεν ενόπλους ομάδας ή έλαβεν μετοχήν εις τοιαύτας προδοτικάς ενώσεις τιμωρείται με θάνατον» Αυτό το ψήφισμα όριζε τη σύσταση έκτακτων στρατοδικείων που οι αποφάσεις τους θα ήταν τελεσίδικες. (Ο νόμος αυτό είχε ισχύ κυρίως για τους ενεργά και θερμά προπαγανδίζοντες  τον «τρίτο γύρο» και τους μετέχοντες στον Δημ. Στρατό.Από αυτόν το νόμο πράγματι έγινε ο «χαμός», διωχθηκαν και εκτελέστηκαν μέχρι το 1949 με «πρόχειρες» αποφάσεις  των εκτάκτων στρατοδικείων πολλοί άδικα.)

-Την 11 Σεπτεμβρίου 1947, ο Α. Ν. 428/47 της κυβέρνησης Σοφούλη , πρόσφερε αμνηστία σε όσους αντάρτες παραδίνονταν με τον οπλισμό τους. (Ανταποκρίθηκαν μόνο, 1120 ένοπλοι, κυρίως από βοηθητικές υπηρεσίες του λεγόμενου Δημοκρατικού Στρατού.)
-Την 27 Δεκεμβρίου 1947 δια  του Α.Ν. 509 το ΚΚΕ, ΕΑΜ, Ε.Α. τίθονται σε παρανομία και επίσης : «Ὅστις ἐπιδιώκει τὴν ἐφαρμογὴν ἰδεῶν ἐχουσῶν ὡς ἔκδηλον σκοπὸν τὴν διὰ βιαίων μέσων ἀνατροπὴν τοῦ Πολιτεύματος, τοῦ κρατούντος κοινωνικοῦ συστήματος ἢ τὴν ἀπόσπασιν μέρους ἐκ τοῦ ὅλου τῆς ἐπικρατείας, ἢ ἐνεργεῖ ὑπὲρ τῆς ἐφαρμογῆς αὐτῶν προσηλυτισμὸν τιμωρεῖται ἐὰν μὲν εἶναι ἀρχηγὸς ἢ ὁδηγὸς διὰ τῆς ποινῆς τῶν προσκαίρων δεσμῶν, εἰς ἰδίως δὲ βαρείας περιπτώσεις διὰ τῆς ποiνῆς τῶν ἰσοβίων δεσμῶν ἢ τοῦ θανάτου, ἐὰν δὲ εἶναι ἁπλοῦς συστασιώτης διὰ ποινῆς φυλακίσεως, εἰς ἰδίως δὲ βαρείας περιπτώσεις διὰ τῆς ποινῆς τῆς εἱρκτῆς ἢ τῶν προσκαίρων δεσμῶν.»
– Ο Νόμος 1504/1950 «περί αναθεωρήσεως των αποφάσεων των Στρατοδικείων κλπ».

-Τον Απρίλιο του 1952, η κυβέρνηση Πλαστήρα ψηφίζει τον  Ν.2058/1952  «Περί μέτρων ειρηνεύσεως», που  μετατράπηκαν σε ισόβια όλες οι θανατικές καταδίκες και επιτράπηκε η αναθεώρηση δικαστικών αποφάσεων κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, βάση αυτού είχαμε απολύσεις ορισμένων κατηγοριών φυλακισμένων και εξορισμένων. }

Ο Ευαγγ. Λέκκας μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας διώχθηκε από το καθεστώς,και μετά το Μάρτιο του ΄45 κρύφτηκε μέχρι και τον Οκτώβριο του 1945, οπότε παρουσιάζεται οικειοθελώς στις αρχές. Την 04/02/1946 φυλακίζεται ως φυσικός αυτουργός εγκλημάτων, μέχρι 19/10/1950. Στο διάστημα αυτό διαδραματίζεται μία πρωτοφανής δικαστική διαδικασία, με ανάλογες δικαστικές αποφάσεις  που ίσως είναι άνευ προηγουμένου.
        Ο Λέκκας θα είχε εκτελεστεί, εάν ως δικηγόρος ο ίδιος, δεν ήταν δεινός στα νομικά, εάν δεν έκανε «Δήλωση μετανοίας», εάν δεν ενδιαφέρονταν γι΄ αυτόν υψηλά ιστάμενοι του καθεστώτος ,εάν δεν κατονόμαζε άλλους ως υπευθύνους για την σφαγή που τον κατηγόρησαν και εάν δεν είχε την αμέριστο συμπαράσταση και βοήθεια της μετέπειτα γυναικός του , Κορίνθιας Αγγελικής Παπαλεονάρδου (ή Μόσχω) και άλλων «μορφωμένων συντρόφων» του.