ΒΡΑΔΥΝΗ,1982
Προτού αρχίσω να αφηγούμαι τα τραγικά εκείνα γεγονότα που σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή, θα υπενθυμίσω το υπόμνημα του ΚΚΕ προς τον τότε αντιβασιλέα Δαμασκηνό (Ριζοσπάστης 5/4/1945), στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι :
«Έγινε ένα κίνημα, που όλοι αναγνωρίζουν ότι δεν έπρεπε να γίνει, και ότι έπρεπε να αποφευχθεί. Και δυστυχώς κατά το κίνημα αυτό του Δεκεμβρίου ’44 έγιναν όσα έγιναν εναντίον των αμάχων και αθώων Ελλήνων πολιτών».
Επίσης στη 12η ολομέλεια της Κ.Ε του ΚΚΕ παρόντος του Ζαχαριάδη παραδέχθηκαν ότι έγιναν εγκλήματα και από μέλη του κόμματος.
Αν και θα μπορούσα να παραθέσω πολλά παρόμοια ιστορικά γεγονότα, τα αντιπαρέρχομαι ,αρκούμενος στα δυο παραπάνω, προς απόδειξη των τραγικών σταλαμάτων εις βάρος του Ελληνικού λαού.
Στις 3 Δεκεμβρίου του 1944, ο τότε αστυνομικός διευθυντής Άγγελος Έβερτ ενημέρωσε τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου ότι την Κυριακή επρόκειτο να λάβει χώρα στην πλατεία Συντάγματος, το απαγορευμένο συλλαλητήριο, από διαδηλωτές με βίαιες προθέσεις με σκοπό να καταλάβουν το κυβερνείο, τα Παλαιά Ανάκτορα και τα διπλανά υπουργεία ως και την Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών.
Ο Έβερτ έλαβε τότε τη ρητή και κατηγορηματική εντολή να πατάξει το παράνομο συλλαλητήριο διότι «ουδείς λόγος νόμιμου δικαιολογίας υπάρχει».
Το συλλαλητήριο έγινε τελικά, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών στην πλατεία Συντάγματος κατά τις οποίες σκοτώθηκε ένας αρχιφύλακας, ενώ πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν και αφοπλίστηκαν.
Οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν και σε αλλά σημεία της πρωτεύουσας κατά τις οποίες οι διαδηλωτές επετέθησαν σε όλες τις φρουρές των Αθηνών, κατέλαβαν δε και διέλυσαν τις περισσότερες από αυτές.
Την ίδια μέρα κηρύχθηκε απεργία απο τους εργάτες Πειραιώς οι οποίοι αρνήθηκαν την εκφόρτωση συμμαχικών πλοίων, τα οποία ήταν γεμάτα τρόφιμα και προορίζονταν για το λιμοκτονούντα Ελληνικό λαό.
Ας σημειωθεί ότι την προηγούμενη είχε γίνει επίθεση διαδηλωτών στην κατοικία του Γεωργίου Παπανδρέου την ώρα που κοιμόταν και τραυμάτισαν με χειροβομβίδα το φρουρό-αστυφύλακα του σπιτιού.
Και το τραγικότερο απο όλα : Συνήλθε τόσο η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ, όσο και του ΚΚΕ και αποφάσισαν να ανασυγκροτήσουν τις απαιτούμενες επιτροπές για τη διεξαγωγή κανονικής ενόπλου επαναστάσεως. Και μάλιστα κατα τη σύσκεψη ο Ζεύγος είχε πει χαρακτηριστικά: « Και τώρα τον λόγον έχουν οι μπαρουτοκαπνισμενοι μαχητές του ΕΛΑΣ».
Οι συγκρούσεις της 3ης Δεκεμβρίου συνεχίσθηκαν καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας και της νύκτας. Αφού λοιπόν κατάφεραν να καταλάβουν πολλές φρουρές και να σκοτώσουν τους άνδρες τους επετέθησαν στη συνεχεία εναντίον του Συντάγματος Χωροφυλακής ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ με σκοπό να το εκπορθήσουν, να ανατρέψουν βιαίως την εξουσία και να καταλύσουν τελικά το κράτος δικαίου, τη γνήσια δημοκρατία και τη δημοκρατική δικαιοσύνη.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω τον αείμνηστο αρχηγό Χωροφυλακής συνταγματάρχη Αργύρη Παπαργυρη, ο οποίος μας επισκέφθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 5ης Δεκεμβρίου και ο οποίος μας μίλησε για τη μεγάλη σημασία του αγώνα απο την έκβαση του οποίου θα εξαρτατο η σωτηρία του Έθνους.
Επίσης λίγο αργότερα μας μίλησε και ο αείμνηστος διοικητής του Συντάγματος συνταγματάρχης Χωροφυλακής Γεώργιος Σαμουήλ και ο οποίος μεταξύ άλλων μας είπε:
«ΠΑΙΔΙΑ μου,
Σήμερα ή αύριο θα δεχθούμε επίθεση απο πολυάριθμο και επικίνδυνο εχθρό της πατρίδος. Κατέλαβαν όλες τις φρουρές. Η πατρίς κινδυνεύει. Θα πρέπει να την υπερασπισθώμεν πάση θυσία και δεν πρέπει να αφήσουμε τον εχθρό να περάσει στο Κέντρο των Αθηνών που εδρεύει η Κυβερνησις. Αν ο εχθρός περάσει το κράτος δικαίου θα καταλυθεί και η πατρίς θα υποδουλωθεί υπό του εχθρού».
Και τότε όλοι μαζί αναφωνήσαμε : «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ».
Το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη κατείχε στρατηγική θέση στο κέντρο των Αθηνών και διεδραματησε εθνοσωτήριο ρόλο κατά τις κρίσιμες εκείνες ημέρες.
Αυτό βεβαίως το είχε λάβει σοβαρά υπόψη του ο εχθρός και γι’ αυτό επέμεινε ένα ολόκληρο δεκαήμερο για να το κυριεύσει. Όλοι βέβαια γνωρίζαμε σε πόσο δύσκολη θέση βρισκόμασταν. Ωστόσο κανείς απο μας δεν είχε χάσει το κουράγιο του, την ελπίδα του και προ παντός την πίστη του στο Θεό και την πατρίδα. Ιδιαιτέρα δύναμη και θέληση για να πολεμήσουμε μας έδινε ένα πικρό ποίημα που τραγουδούσαμε συνεχώς:
« Δια του Χριστού την Πίστη την Αγια
και της Πατρίδος την Ελευθερία
Γι’αυτα τα δυο θα πολεμήσω
Τι ωφελεί και αν ζήσω;»
Λίγο πριν απο την έναρξη της μάχης, το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη ενισχύθηκε και με τα ιδρυθέντα επτά φυλάκια εξωτερικής αμύνης-γραμμή πρόσω- που ονομάσθηκαν φυλάκια μελλοθανάτων, των οποίων η έμπνευση και η πατρότητα οφειλετο σε μένα. Ανέλαβα προσωπικά τη διοίκηση του α’ φυλακίου που είχε εγκατασταθεί στην οδό Βύρωνος και Διονυσίου Αρεοπαγίτου γωνία, στην ταράτσα μιας τριώροφης πολυκατοικίας. Το Σύνταγμα Μακρυγιάννη, είχε συνολικά δύναμη 537 άνδρες, απο τους οποίους 100 αξιωματικοί Χωροφύλακες, 1 αξιωματικός του Στρατού και 429 οπλίτες. Ο οπλισμός περιελάμβανε αυτόματα όπλα ΣΤΕΝ, αραβίδες, 1 τεθωρακισμένο άρμα και ατομικούς ιταλικούς όλμους που ήταν λάφυρα.
Η επίθεση των εχθρικών δυνάμεων άρχισε στις 5.45 ακριβώς με αλαλαγμούς και κωδωνοκρουσίες, με κροταλισμούς απο παντού και λόγω των συνεχών εκρήξεων εδημιουρθηθη ένα πανδαιμόνιο φρίκης και ολέθρου που παρόμοιο δεν μπορεί να συλλάβει η ανθρώπινη φαντασία.
Στο κυρίως κτίριο του Μακρυγιάννη είχε δημιουργηθεί απο τους καπνούς και τις εκτυφλωτικές λάμψεις μια εκρηκτική κατάσταση που οδηγούσε τον άνθρωπο μέχρι παρακρούσεως.
Την 10η και 11η Δεκεμβρίου ήταν οι πλέον επικίνδυνες μέρες ,τα πιο επικίνδυνα 24ωρα, διότι μας έβαζαν με σφοδρούς κανονιοβολισμούς απο του Φιλοπάππου, απο την οδό Βουλιαγμένης και απο το λόφο δίπλα στο Παναθηναϊκό στάδιο με σκοπό να μας πτοήσουν το ηθικό και να μας λυγίσουν. Δεν τα κατάφεραν όμως, με σώμα με μαχαίρια και χειροβομβίδες καταφέραμε να απωθήσουμε τους γενειοφόρους Ελασιτες του καπετάν Γρίβα.
Λίγο αργότερα όμως αντιλήφθηκα ότι πιθανώς να αναμενόταν και σκληρότερη επίθεση των μαχαιροφορων του Γρίβα.
Βλέποντας τότε ότι είχε επανακαταληφθει το αστυνομικό τμήμα της Πλάκας που βρισκόταν πρωτύτερα στα χέρια του εχθρού, με κίνδυνο της ζωής μου πήγα στο διοικητήριο και είδα προσωπικά το διοικητή, Αστυνομικό Διευθυντή Μαργιόλη, του ανέφερα ποιος είμαι και τον παρακάλεσα να πλαισιώσει με τη δύναμη του τα κινδυνεύοντας φυλάκια του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη.
Αλλά δυστυχώς ο εχθρός που παρακολουθούσε τις κινήσεις μας , έβαλε ραγδαία με πολυβολισμούς απο μακριά με αποτέλεσμα να φονευθούν ή να τραυματισθούν οι περισσότεροι απο τους άνδρες του Λόχου.
Οι μάχες συνεχίσθηκαν μέχρι και τις 15 Δεκεμβρίου οπότε πλέον άρχισε να κρίνεται η τύχη του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη και γενικότερα του Ελληνικού Έθνους. Η ομοψυχία, το θάρρος και η αυταπάρνηση των ανδρών του Συντάγματος, είχαν σώσει για μια ακόμη φορά τη Δημοκρατία και την Ελλάδα.
Το δεκαήμερο των συγκρούσεων στοίχισε στο ηρωικό Σύνταγμα, 70 νεκρούς (13 αξιωματικούς και 62 στρατιώτες).
Την επομένη, μετά την καταστολή της ένοπλου επαναστάσεως, ο αείμνηστος πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου μας επεσκέφθη στο Σύνταγμα και μας συνεχάρη για τη νίκη της Ελλάδος.
Επίσης μας επεσκέφθη αργότερα και ο επανέλθω από το Παρίσι στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας, ο οποίος αφού μας συνεχάρη για τη γενναιότητα και τον ηρωισμό μας, μας ευχαρίστησε για τη σωτήρια του έθνους και για την εδραίωση της ελευθερίας.
Η ΝΙΚΗ του Συντάγματος Μακρυγιάννη είναι η νίκη της Δημοκρατίας κατά του ολοκληρωτισμού. Είναι η νίκη του πολιτισμού κατά της βαρβαρότητας. Είναι σε τελευταία ανάλυση, η νίκη των εθνικών πατριωτικών δυνάμεων κατά του ξενοκίνητου κομμουνισμού.
Εύχομαι ολόψυχα εθνική ενότητα και ομοψυχία, ώστε στο μέλλον να μην συμβούν τέτοια σφάλματα και συμφορές.»
Αππελαίος 