Εγεννήθη το έτος 1918 εις το χωριό Βούτσι Κοντοβαζαίνης, της επαρχίας Γορτυνίας, του Νομού Αρκαδίας. Οι γονείς του αγρότες, αλλά πολύ φίλεργοι, είχαν κατορθώσει να δημι­ουργήσουν διά της εργασίας των αρκετήν κτηματικήν περιουσίαν, μέσα εις την οποίαν ερρίφθησαν με πάθος, εργαζόμενοι νυχθημερόν, διά την δημιουργίαν καλυτέρας ζωής δια τα παιδιά των και ιδιαιτέρως δια τον μεγαλύτερον υιόν των Γιάννη, τον οποίον προώριζον δι’ένα μεγάλον επιστήμονα.

Παρηκολούθησε τα πρώτα μαθήματα εις το Σχολείον του μικρού χωριού του και εν συνε­χεία εις το Ημιγυμνάσιον Κοντοβαζαίνης. Η εξαιρετική κλίσις του προς τα γράμματα και ιδιαιτέρως εις τα μαθηματικά τον έσπρω­ξαν εις το Πρακτικόν Λύκειον Λαγκαδιών, από το οποίον, έπειτα από 4ετή ευδόκιμον φοίτησιν εξήλθε μεταξύ των πρώτων κατά το έτος 1937. Κατά το ίδιον έτος έφθασε στην Αθή­να με αποκλειστικόν σκοπόν να εγγραφεί εις την Στρατιωτικήν Σχολήν Ευελπίδων. Το έτος αυτό, εξ ενός τυχαίου περιστατικού δεν κατώρθωσε να επιτύχει εις την Σχολήν των ονείρων του και την επομένην των εξετάσεων άρχισε να προπαρασκευάζεται διά τις εξε­τάσεις του επομένου έτους. Πράγματι το επόμενον έτος ευτύχησε να επιτύχει και εισήλθεν εις την Σχολήν τον Οκτώβριον του 1938.

Εις την Σχολήν έδειξε εξαιρετικόν ζήλον εις την στρατιωτικήν επιστήμην και από τότε άρχισε να ονειρεύεται μίαν μεγάλην και ένδοξον Ελλάδα.

Μέσα από την Σχολήν ακόμη αφιερώθη ψυχή τε και σώματι εις την μεγάλην ιδέαν της Πατρίδος.

Ήλθε η 28η Οκτωβρίου 1940 και τον ευρήκε ακόμη τριτοετή εύελπι. Την δευτέραν ημέραν της επιστρατεύσεως ονομάσθη μόνιμος Ανθ/γός Πεζικού. Παρέμεινε εις την Αθήναν ενώ ο Στρατός μας ηγωνίζετο κατά του επιδρομέως εις την Αλβανίαν. Παρουσιάσθη μόνος του και μαζί με άλλους νέους αξιωματικούς ζήτησε να φύγει διά το μέτωπον και το επέτυ­χε.

Εις το μέτωπον έδειξε εξαιρετικήν ανδρείαν, θάρρος και διοικητικήν ικανότητα. Επηκολούθησε η γερμανική επίθεσις και ο Ανθυπολοχαγός Ιωάννης Μουτζούρης ευρέθη να διοικεί Διμοιρίαν Πεζικού εις το Ελληνογερμανικόν μέτωπον. Εδώ ανεδείχθη ήρως, αλλά τα επακολουθήσαντα γεγονότα τον παρουσιάζουν αιχμάλωτον των Γερμανών εις την Φλώριναν. Έζησε την ζωή του αιχμαλώτου για λίγες ημέρες. Το φιλελεύθερον πνεύ­μα του τον εξηνάγκασε να δραπετέυσει και να ευρεθή πάλιν μέσα σε Ελληνικές Μονάδες. Εγένετο η ανακωχή.

Τον Ιούνιον 1941 έφυγε για το χωριό του. Οι πρώτες εντυπώσεις της καταστροφής πέρα­σαν και αμέσως εδημιουργήθη μέσα του η ιδέα της απελευθερώσεως.

Εις την Κοντοβάζαινα ευρίσκετο πλέον και ο συνάδελφός του Κοσιώρης Ιωάννης με τον οποίον άρχισε στενωτάτη συνεργασίαν. Και οι δυό τους, μαζί με τον Ειρηνοδίκην Κοντο­βαζαίνης Ανδρέαν Σιγαλόν, έθεσαν τας βάσεις του Εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνος, εις την Επαρχίαν Γορτυνίας. Μετά διετίαν προπαρασκευάσθη και εξήλθε η πρώτη Εθνική Ανταρτική Ομάς Κοσιώρη Μουτζούρη, την οποίαν η ύπαιθρος υπεδέχθη με ακράτητον ενθουσιασμόν.

Δυστυχώς η κομμουνιστική οργάνωσις ΕΑΜ ΕΛΑΣ, η οποία διέθετε μεγαλυτέραν ένοπλον δύναμιν εις την Πελοπόννησον, έπειτα από την διάλυσιν των άλλων Εθνικών Αντάρτικών Ομάδων, εστράφη εναντίον και του Συγκροτήματος αυτού, το οποίον διοι­κούσε πλέον ο Ταγματάρχης Πεζικού Καραχάλιος Χρήστος.

Αρχισε ένας αγώνας μεταξύ των Τμημάτων ΕΛΑΣ και του Εθνικού Συγκροτήματος Καραχάλιου. Εις μίαν συμπλοκήν, κατόπιν ενέδρας, κοντά στο χωρίον Νεμνίτσα της Γορτυνίας ο Ανθ/γός Μουτζούρης Ιωάννης ετραυματίσθη και εισήλθε εις την Βυτίνα διά την περιποίησιν του τραύματός του. Την επομένην εκινήθη δι’αυτοκινήτου διά Τρίπολιν, αλλά δυστυ­χώς καθ’οδόν έπεσε στα χέρια των κομμουνιστών και έπειτα από μεσαιωνικά βασανι­στήρια εξετελέσθη από την μαχητικήν κομμουνιστικήν ομάδα Βλαχαίρνας, την 21ην Οκτωβρίου 1943. Το δε πτώμα του αφέθη ως βορά των κοράκων.

Μετά τριετίαν τα λείψανά του μετεφέρθησαν και ετάφησαν στο νεκροταφείον του χωριού του Βούτσι με στρατιωτικές τιμές.

Η Ελλάς εν καιρώ θα αναγνωρίσει τας υπηρεσίας του ενδόξου αυτού τέκνου της και θα τον κατατάξει εις το Πάνθεον των νέων ηρώων της Ελευθερίας της.