Οι αναφορές στα Στρατόπεδα Κρατουμένων του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στα βιβλία των καπεταναίων του ΕΛΑΣ και των ενταγμένων αριστερών ιστοριογράφων είναι ελάχιστες. Είναι σαν να μην υπήρξαν, όπως δεν έγινε ποτέ γι αυτούς Κόκκινη Τρομοκρατία γενικά.

Μιά εξαίρεση αποτελεί ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ Ευάγγελος Μαχαίρας. Στο βιβλίο του περιγράφει μια επίσκεψή του στο Λεωνίδιο και ομιλία του στον λαό με έκκληση να συμμετάσχουν στον ΕΛΑΣ και στην ΕΤΑ. Ενώ πίστευε ότι η ομιλία του είχε θετικά αποτελέσματα, σε δεύτερη επίσκεψή του, μερικούς μήνες αργότερα, με λύπη του διεπίστωσε ότι οι Λεωνιδιώτες είχαν γίνει ακόμη πιό εχθρικοί προς τον ΕΛΑΣ και τις άλλες οργανώσεις των κομμουνιστών. Εδώ δίνει ο ίδιος τον λόγο, ανακαλώντας ένα γεγονός που συνέβει τις ημέρες μετά την πρώτη του επίσκεψη στο Λεωνίδιο.

Γράφει ο Μαχαίρας: «...Γιατί όμως άλλαξε το Λωνίδι; Γιατί απέτυχε η προσπάθειά μου που φάνηκε πως είχε τόσο καλά αποτελέσματα; Γιατί υπήρχαν και οι «σκληροί» που είχαν έμμονες ιδέες. Ιδέες καταστρεπτικές. Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε για τα Βέρροια. Αλλά για ν’ αποφύγουμε τα χιόνια (σ.σ. Η αναφορά σε «χιόνια» είναι σημαντική, γιατί καθορίζει ότι το γεγονός έλαβε χώρα τον χειμώνα του 1943-44, ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ την συγκρότηση του ΤΑ στην Τρίπολη, τον Απρίλιο του 1944!), αποφασίσαμε ν’ανεβούμε από τη μεσημβρινή (δηλαδή τη Λακωνική) πλευρά του Πάρνωνα, που είχε ήμερο κλίμα και το χιόνι είχε λιώσει. Το βράδυ φθάσαμε στα Πελετά και στρατοπεδεύσαμε όπως συνήθως στο σχολείο. Κατά τα μεσάνυχτα με ξύπνησαν οι σκοπόί. Κάποια ομάδα ενόπλων, μου είπαν, ήταν έξω απο το σχολείο και ο αρχηγός της ήθελε να μου μιλήσει.

-Τι θα πεί ομάδα ενόπλων; Ρώτησα. Δεν είναι τμήμα του ΕΛΑΣ;
-Όχι, μου είπαν, στους μπερέδες τους γράφουν ΟΠΛΑ.

Τότε μαθαίναμε για πρώτη φορά την ύπαρξη της ΟΠΛΑ. Κάλεσα μέσα τον αρχηγό της ομάδας και τον ρώτησα, ποοί είναι, που πάνε και τι ζητούσαν από μας.

Μου είπε η ΟΠΛΑ εκτελούσε αστυνομικά καθήκοντα και ότι είχαν διαταγή από το ΕΓΑΛΚ (Επαρχιακό Γραφείο Ανατολικής Λακωνίας και Κυνουρίας), να πάνε στοΛεωνίδι για να κάνουν συλλήψεις. Και ότι ήθελαν να τους δώσω μια διμοιρία της Πυροβολαρχίας για ενίσχυση!

-Συναγωνιστή, του είπα, η διαταγή που έχεις είναι μπαγιάτικη.

Του εξήγησα ότι ότι το σύνταγμα αντιμετώπισε τις δυσκολίες στο Λεωνίδι όχι με συλλήψεις και με τη βία, αλλά με άλλον τρόπο. Του εξιστόρησα τι είχαμε πετύχει τις προηγούμενες μέρες, πόσο το Λεωνίδι είχε αλλάξει και τον κάλεσα νά ‘ρθει μαζί μας ως το Γεράκι (όπου ήταν η έδρα του ΕΓΑΛΚ), για να ενημερώσουμε τους αρμόδιους και να πάρει νέες εντολές. Δυστυχώς είχα να κάνω με φανατικό και τα λόγια μου πήγαιναν χαμένα.

-Εγώ έχω αυτή τη διαταγή, επέμεινε και θα την εκτελέσω οπωσδήποτε.

-Εγώ κανονικά θα έπρεπε να σε δέσω για να μην την εκτελέσεις, του είπα, αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Πάντως δεν θα σου δώσω ενίσχυση. Και σου κάνω έκκληση να πάμε μαζί στο Γεράκι, όπου θα δεις ότι θ’ ανακαλέσουν τη διαταγή.

Τα λόγια μου δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Έπρεπε λοιπόν να τρέξω στο Γεράκι. Τους ξύπνησα όλους και ξεκινήσαμε για το Γεράκι τρέχοντας σχεδόν. Φτάσαμε το πρωί, αλλά το κακό, δηλαδή οι συλλήψεις ασφαλώς είχαν γίνει τη νύχτα. Επομένως έπρεπε το ΕΓΑΛΚ τηλεφωνικώς να ανακαλέσει τη διαταγή και να στείλει κάποιο κατάλληλο πρόσωπο να διασκεδάσει τις κακές εντυπώσεις και να διορθώσει τα πράγματα. […]

Όταν πήγα στα γραφεία του ΕΓΑΛΚ, δοκίμασα τη μεγαλύτερη έκπληξη. Ο Γραμματέας του ΕΓΑΛΚ, αφού άκουσε την αναφορά μου, μου είπε ψυχρά, ότι εσφαλμένα είχα εκτιμήσει την κατάσταση, ότι το Λεωνίδι ήταν «μαύρη αντίδραση» και ότι χρειάζονταν σκληρά μέτρα.

Τον εξόρκισα, τον πίεσα, τον απείλησα σχεδόν ότι ενεργεί αντίθετα με τις διαταγές του 8ου συντάγματος (σ.σ. το 8ο σύνταγμα ΕΛΑΣ Λακωνίας ήταν το πιό εγκληματικό από τα συντάγματα του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο) και ότι θα δώσει λόγο, αλλά του κάκου. Κατά τη διάρκεια της δραματικής αυτής συζήτησης άκουγα κάτω από το πάτωμα κάποια βογκητά. Κατάλαβα ότι στο υπόγειο είχαν άλλους κρατούμενους και ότι τους είχαν κακομεταχειριστεί. Δεν συγκρατήθηκα και του είπα:

-Συναγωνιστή, διαπιστώνω ότι ακολουθείτε επικίνδυνο δρόμο. Τα βογκητά από το υπόγειο σημαίνουν ότι έχετε κάτω ανθρώπους που τους κακομεταχειρίζεστε. […]

-Και πως θ’ ανακαλύψουμε τους συνενόχους; Πως θα προστατεύσουμε τα στελέχη, τις οργανώσεις, το λαό; […]

Αμέσως ξαναρχίσαμε την πορεία και την άλλη μέρα φτάσαμε στα Τσίντζινα, όπου είχε την έδρα του το σύνταγμα. Ανέφερα όλ’ αυτά στη διοίκηση του συντάγματος και είπαν ότι θα εξετάσουν με προσοχή τις καταγγελίες, ότι θα φροντίσουν για την απομάκρυνση των υπευθύνων και για την επανόρθωση των ζημιών που είχαν προκαλέσει με τις παράνομες ενέργειές τους. Το αποτέλεσμα ήταν να μην αντικατασταθεί κανείς και να δικαστούν οι Λεωνιδιώτες, που είχαν συλληφθεί, από ανταρτοδικείο αλλά ευτυχώς οι ποινές δεν εκτελέστηκαν (δόθηκε αναστολή).

Όταν φτάσαμε στα Βέρροια, ο καπετάνιος της πυροβολαρχίας και οι διμοιρίτες με παρεκάλεσαν να γίνει μεταξύ μας μιά συζήτηση. Και με ανησυχία μου θέσανε το ερώτημα: «που βασίζεσαι και κοντράρεις κάθε τόσο με στελέχη, που κάνουν σίγουρα βλακείες, αλλά έχουν στα χέρια τους μεγάλη δύναμη…».( «50 Χρόνια Μετά…», Ευάγγελος Μαχαίρας, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1993, σελ.359-361)

Το Στρατόπεδο Κρατουμένων στο Γεράκι, στο οποίο αναφέρεται ο Μαχαίρας, ήταν το πολυπληθέστερο και φονικότερο της Λακωνίας. Η μαρτυρία του δείχνει καθαρά ότι οι συλλήψεις, οι βασανισμοί και οι δολοφονίες της ΟΠΛΑ γίνονταν κατ΄εντολή του ΕΑΜ και εν γνώσει και με τη βοήθεια του ΕΛΑΣ. Δεν ήταν μεμονωμένες ενέργειες ή έργο κάποιων τοπικών φανατικών μελών.

Τα Στρατόπεδα, τα λαοδικεία, οι συλλήψεις, οι βασανισμοί και οι εκτελέσεις είχαν την απόλυτη κάλυψη της ηγεσίας του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ/ΚΚΕ.

Είναι δε ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ότι όλα αυτά που περιγράφει ο Μαχαίρας γίνονταν όταν στην περιοχή το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ ήταν κυρίαρχοι και μόνοι τους. Είχαν εκδιώξει τις άλλες ένοπλες αντιστασιακές οργανώσεις και τα Τάγματα Ασφαλείας δεν είχαν συγκροτηθεί ακόμη. Το τονίζω γιατί η Αριστερά δικαιολογεί τα Στρατόπεδα και τις σφαγές –όταν παραδέχεται κάτι(!) – ως αντίδραση στα Τάγματα Ασφαλείας!

Τα γεγονότα συνέβησαν λίγες ημέρες μετά την 25η Μαρτίου 1944, πριν εγκατασταθεί ΤΑ στην Τρίπολη.

Η ΒΟΥΛΗ ΝΑ ΟΡΙΣΕΙ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 1943-44!

Αφιερώστε λίγο χρόνο να διαβάσετε το κατωτέρω ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από τη (μετριοπαθή) μαρτυρία ενός δικού τους καπετάνιου που πιστοποιεί τα Στρατόπεδα Κρατουμένων, τις λίστες της ΟΠΛΑ που λάμβαναν από τους υπευθύνους του ΕΑΜ και τα βασανιστήρια. Φυσικά δεν λέει τίποτε για τις σφαγές κρατουμένων.

ΜΟΝΟ στην Πελοπόννησο σφάχθηκαν τουλάχιστον 3.465 άμαχοι μέχρι τις 31 Αυγούστου 1944, πριν φύγουν οι Γερμανοί. Τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο προστέθηκαν σχεδόν άλλοι τόσοι.