(του Δημητρίου Σοπιάδη)

Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1946, ὁ Ζαχαριάδης στέλνει στὰ βουνὰ τὸν Μάρκο Βαφειάδη, παλαιὸ καὶ πεπειραμένο στέλεχος τοῦ κόμματος, γιὰ νὰ ὀργανώσει καὶ νὰ συντονίσει τὴν δράση τῶν συμμοριῶν. Τὴν 1η Σεπτεμβρίου 1946 πραγματοποιεῖται τὸ δημοψήφισμα γιὰ τὸ πολιτειακό. Τὸ 68% τῶν Ἑλλήνων ψηφίζουν ἀβίαστα ὑπὲρ τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ Βασιλέως.

Τὴν περίοδο αὐτή, ἡ δύναμη τῶν ἐνόπλων συμμοριῶν ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα εἶναι περίπου 3.000. Ἡ κατανομὴ τῆς δύναμης αὐτῆς ἦταν ἡ ἑξῆς: «Μακεδονία:1.180 ἀντάρτες καὶ ἀντάρτισσες, Θεσσαλία:1.400, Ἤπειρος:150 περίπου, Στερεά:150 περίπου καὶ Πελοπόννησος:150 περίπου» [Νικόλαος Μέρτζος, -«Τὰ 10 θανάσιμα ἁμαρτήματα τοῦ ΚΚΕ», σελ.208].

Ἀκόμα καὶ ἡ κατανομὴ τῆς δύναμης τῶν κομμουνιστῶν ἀνταρτῶν διαψεύδει τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῆς ἡγεσίας τοῦ ΚΚΕ περὶ ἐκτεταμένων διώξεων ἀπὸ κρατικὰ ὄργανα καὶ παρακρατικὲς ὀργανώσεις. Διώξεις μὲν ὑπῆρξαν, ἀλλὰ τὸ ἀναφερόμενο μέγεθος καὶ μαζικότητα εἶναι μᾶλλον ψεύδη τοῦ ΚΚΕ. Διότι, ἐὰν συνέβαιναν καθολικὲς διώξεις, εἶναι δυσεξήγητο τὸ γεγονὸς ὅτι οὐσιαστικῶς μόνο οἱ Θεσσαλοὶ καὶ οἱ Μακεδόνες κατέφευγαν στὰ βουνά, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Ρουμελιῶτες, Πελοποννήσιους, Ἠπειρῶτες, Κρητικούς, Νησιῶτες κ.ἄ. Ἐπιπροσθέτως, ἀπὸ τὸν ἴδιο πίνακα προκύπτει ὅτι τὸ ΚΚΕ εἶχε συγκεντρώσει τὶς δυνάμεις του στὴ Βόρειο Ἑλλάδα, ἀφενὸς μὲν γιὰ νὰ ἐξασφαλίζουν τὸν ἀνεφοδιασμό τους ἀπὸ τὶς κομμουνιστικὲς χῶρες καὶ ἀφετέρου γιατί ἀντικειμενικὸς σκοπὸς τους ἦταν νὰ καταλάβουν τὴν Μακεδονία καὶ τὴν Θράκη καὶ νὰ τὶς παραδώσουν στὸν Τίτο καὶ στοὺς Βουλγάρους ἀντίστοιχα.

Στὶς 25/12 1947 ἡ Κόνιτσα δέχεται ὀργανωμένη καὶ αἰφνιδιαστικὴ ἐπίθεση ἀπὸ τὸν Δ.Σ.Ε. καὶ στὶς 27/12 ἡ κυβέρνηση μὲ τὸν ἀναγκαστικὸ νόμο 509, θέτει τὸ κομμουνιστικὸ κόμμα ἐκτὸς νόμου. Παρότι τὸ κεντρικὸ θέατρο τῶν ἐπιχειρήσεων βρισκόταν στὰ βόρεια σύνορα τῆς χώρας, σημαντικὸ πρόβλημα ἀποτελοῦσε ὁ ἔλεγχος ἐκτάσεων τῆς Ρούμελης ἀπὸ τὸ ΔΣΕ. Αὐτὸ διότι ὁ Ἐθνικὸς Στρατὸς δὲν ἐξασφάλιζε τὰ νῶτα καὶ τὸν ἐφοδιασμό του, ἀλλὰ κυρίως διότι ἡ κατάληψη κωμοπόλεων καὶ χωριῶν ὅπως τῆς Ἀράχωβας Ναυπακτίας καὶ τοῦ Πλατάνου θὰ ἔδινε στὸν ΔΣΕ τὴ δυνατότητα διείσδυσης στὸν Κιθαιρώνα καὶ στὴν Πάρνηθα, δηλ. στὶς παρυφὲς τοῦ Ἑλλαδικοῦ Κράτους. Ἀρχὲς τοῦ 1948 ἡ Ρούμελη εἶναι διαμοιρασμένη, μὲ τὸν ΔΣΕ νὰ κατέχει ὅλους τους ὀρεινοὺς ὄγκους πέραν τοῦ ποταμοῦ Εὔηνου. Χωριὰ ὅπως Δομνίστα, Σταῦλοι, Ἄμπλιανη, Κρίκελλο, Μεγάλο καὶ Μικρὸ χωριό, Λάσπη, Προυσὸς τὰ γνωστὰ ὡς “Βαλκάνια” εἶναι στὰ χέρια τῶν ἀνταρτῶν. Ὁ κυβερνητικὸς στρατὸς διαθέτει δυνάμεις κυρίως στὰ ἀστικὰ κέντρα , Ἀγρίνιο, Θέρμο, Καρπενήσι, Μεσολόγγι, Ναύπακτο.

Στὶς 10-1-1948 καὶ ὤρα 3η πρωινὴ ἐκδηλώθηκε σφοδρότατη ἐπίθεση κατὰ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ναυπακτίας ἀπὸ τὸ Τάγμα Νικηφόρου (=Νίκος Καρκάνης ἀπὸ τὸ Περιβόλι Δομοκού, παλιὸς Διοικητὴς τῆς Ο.Π.Λ.Α. Ξηρομέρου μὲ ἕδρα τὴν Κατούνα καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐκπαιδευθεῖς εἰς τὸ στρατόπεδο Μποῦλκες τῆς Γιουγκοσλαβίας). Οἱ ἀντάρτες προηγουμένως διῆλθαν ἀνενόχλητοι ἀπὸ τὴ Δωρίδα καὶ διεπεραιώθηκαν στὴ θέση “χάνι τοῦ Λιόλιου”, χτυπώντας ἀπὸ τὰ νῶτα τὸν Ἅγιο Δημήτριο. Σὲ ὅλα τὰ γύρω χωριὰ δροῦσαν οἱ λεγόμενοι «καπαπίτες», δηλαδὴ κρυπτώμενοι προδότες ποὺ δροῦσαν ὡς σύνδεσμοι μὲ τοὺς συμμορίτες τοῦ ΔΣΕ προδίδοντας τὶς θέσεις καὶ τὶς κινήσεις τοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ. Οἱ ὑπερασπιστὲς τοῦ χωριοῦ, ἄνδρες τοῦ 2ου Λόχου τοῦ Ε.Σ. ἀμύνθυκαν σθεναρὰ ὑπερασπιζόμενος τὸ χωριό, ὅμως ἡ μάχη ἦταν ἐξαιρετικὰ ἄνιση καὶ τὰ φυλάκια τοῦ λόχου ἔπεφταν στὰ χέρια τῶν συμμοριτῶν. Τελευταῖο ἔμεινε αὐτὸ τῆς «Παναούλας» σὲ ὕψωμα στὸ πάνω μέρος τοῦ χωριοῦ, ὅπου εὑρίσκεται καὶ τὸ ἐπώνυμο Ἐκκλησάκι τῆς Παναγίας. Ὑπερασπιστὲς τοῦ φυλακίου ἤσαν τρεῖς πυροβολητές, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ δύο, μετὰ βίας κατόρθωσαν νὰ διαφύγουν, ὄντας πολλαπλὰ τραυματισμένοι. Ὁ τρίτος παρέμεινε, καλύπτοντας τὴ φυγὴ τῶν δύο συμπολεμιστῶν του, ὑπερασπιζόμενος τὴν πατρίδα μέχρις ἐσχάτων. Ὅταν τὸ φυλάκιο περικυκλώθηκε ἀπὸ τοὺς ἀντάρτες τοῦ ΔΣΕ καὶ τοῦ ζητήθηκε νὰ παραδοθεῖ αὐτὸς φώναξε: «ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ» καὶ ἀφοῦ ἔριξε καὶ τὴν τελευταία δεσμίδα πυρομαχικῶν, ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ἀνταρτῶν. Ἦταν ὁ στρατιώτης πολυβολητὴς Δημήτριος Κ Σούρλας, ἐτῶν 33, πατέρας τριῶν παιδιῶν μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὰ Πιτσινέϊκα Ναυπακτίας, γεννηθεῖς τὸ 1915.
Ὅλες οἱ μαρτυρίες τῶν κατοίκων τοῦ χωριοῦ, γιὰ τὸ θέαμα ποὺ ἀντίκρισαν τὴν ἑπομένη μέρα στὴν αὐλὴ τῆς ἐκκλησίας, εἶναι τουλάχιστον ἀποκρουστικὲς γιὰ τὴν τύχη τοῦ αἰχμάλωτου στρατιώτη ποὺ μὲ τὴν ἐθελοθυσία του τίμησε τὰ Ἐθνικὰ Ἰδεώδη, ὅπως τὸ ἴδιο ἔπραξαν καὶ οἱ ἀπώτεροι πρόγονοί μας.
Ἔτσι γιὰ νὰ διαλύονται οἱ μύθοι τῆς Ἀριστερᾶς.

Μάχη τοῦ Μελιγαλᾶ

Ὁ Μελιγαλᾶς εἶναι κωμόπολη τῆς Μεσσηνίας, ὁ ὁποῖος τὸ 1940 εἶχε 2482 κατοίκους. Κατὰ τὸ .1941-43 χρησιμοποιήθηκε ὡς βάση Ἰταλῶν καραμπινιέρων καὶ τὸ 1943-44 ὡς βάση διλοχίας γερμανικοῦ στρατοῦ. Τὴν ἄνοιξη τοῦ 1944 οἱ Γερμανοὶ συγκρότησαν τὰ «Τάγματα Ἀσφαλείας», ὡς ἔνοπλους (δωσιλογικούς: ἀπὸ τὸ δίδω τὸ λόγο μου – ὡς ἄτυπη ὁρκωμοσία πρὸς τὸν κατακτητὴ) σχηματισμοὺς μὲ προφανῆ ἀποστολὴ τὴν ἀξιοποίηση τῆς ἀντικομμουνιστικῆς μερίδας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ σὲ ἐπιχειρήσεις ἐπιτήρησης τῆς ἀσφάλειας πρὸς ἐξοικονόμηση γερμανικοῦ αἵματος. Ἀπώτερος προϊστάμενός τους, ἦταν ὁ ἀντιστράτηγος τῶν SS, Βάλτερ Σιμάνα, ὁ ὁποῖος, στὴν τελικὴ ἔκθεσή του πρὸς τὸν Χίμλερ (ἡμ.νία 2.11.1944), διαπιστώνει ὅτι: «τὰ Τάγματα Ἀσφαλείας ἦταν πολύτιμες βοηθητικὲς μονάδες στὴν ἐνεργὸ καταπολέμηση τῶν συμμοριῶν», ἐννοώντας προφανῶς τὴ δράση τῶν ΕΑΜιτών.

Δέον νὰ ἀναφερθεῖ ἀποσπασματικῶς ἕνα ἀνεξάρτητο περιστατικὸ ποὺ προηγήθηκε τῶν γεγονότων τοῦ Μελιγαλᾶ, τὸ ὁποῖο ὅμως βοηθάει στὴν ἐξαγωγὴ συμπερασμάτων περὶ τῆς δράσης ἀμφοτέρων τῶν παρατάξεων.

Στὶς 27.4.1944, ὁ ΕΛΑΣ Λακωνίας σκότωσε σὲ ἐνέδρα τὸν Γερμανὸ στρατηγὸ Κρεντς καὶ 3 συνοδούς του. Ὁ «Στρατιωτικὸς Διοικητὴς Ἑλλάδος» διέταξε ὡς ἀντίποινα, τὸν τουφεκισμὸ ὅσων χωρικῶν θὰ συναντοῦσαν τὰ στρατεύματά του στὴν ὕπαιθρο μεταξὺ Μολάων καὶ Σπάρτης, περίπου 240 τυχαίων Ἑλλήνων κατοίκων. Ἡ ἀναλογία ἦταν 60 Ἕλληνες πρὸς 1 θύμα τοῦ ΕΛΑΣ. Ὅπως διαβάζουμε σὲ σχετικὴ ἀνακοίνωση, οἱ ταγματασφαλίτες τοῦ Παπαδόγκωνα ἔσπευσαν νὰ τιμήσουν -μὲ τὸν τρόπο τους- τὴ μνήμη τοῦ Γερμανοῦ στρατηγοῦ: «Ὑπὸ τὴν ἐντύπωσιν τοῦ κακουργήματος τούτου, Ἕλληνες ἐθελονταὶ ἐφόνευσαν αὐτοβούλως 100 ἄλλους κομμουνιστᾶς» [«Καθημερινὴ» 30.4.1944 <-ἡ ἀξιοπιστία τοῦ παρόντος ἐλέγχεται διότι ὑφίστατο τὴ λογοκρισία τοῦ κατακτητῆ>].

Σαράντα ἀπὸ αὐτὲς τὶς «αὐτόβουλες» ἐκτελέσεις ἔγιναν ἀπὸ τὸ Τάγμα Ἀσφαλείας Καλαμῶν-Μελιγαλᾶ τὴν Πρωτομαγιὰ τοῦ 1944 – τριάντα στὴν Καλαμάτα καὶ δέκα στὸ νεκροταφεῖο τοῦ Μελιγαλᾶ. Μεταξὺ τῶν τελευταίων ἦταν καὶ μία 18χρονη ἐπονίτισσα, ἡ Ἀσπασία Ξιάρχου, ἀπὸ τὴ γειτονικὴ Ἀνθοῦσα. Εἶχε συλληφθεῖ ἀπὸ τοὺς ταγματασφαλίτες ἐνῶ ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν Καλαμάτα γιὰ τὸ μνημόσυνο τῆς μητρός της. [Γιάννης Σχινᾶς, -«Ἡ ἐθνικὴ Ἀντίσταση στὴ Μεσσηνία», Ἀθήνα 1984, σ. 98-99 <-ἡ ἀξιοπιστία τοῦ παρόντος ἐλέγχεται διότι δὲν διασταυρώθηκε ἀπὸ ἄλλη πηγὴ>].

Ἀπὸ τὴν ἄνοιξη τοῦ 1944, ὁ Μελιγαλᾶς ἦταν ἕδρα τοῦ 3ου Τάγματος Ἀσφαλείας Καλαμῶν-Μελιγαλᾶ. Ἐντύπωση κάνει ἡ ἀποκαλυπτικὴ μαρτυρία τοῦ ὑποδιοικητῆ τοῦ Τάγματος Ἀσφαλείας Μελιγαλᾶ, ταγματάρχη Καζάκου, ἀναφερόμενος στὴν ἀποχώρηση τῆς Βέρμαχτ, μὴ διστάζοντας νὰ καταγγείλει τοὺς Γερμανοὺς γιὰ προδοτικὴ στάση ἔναντι αὐτῶν, δὴλ τῶν ἴδιων τῶν συνεργατῶν τους, -ταγματασφαλιτῶν. Στὶς 26 Αὐγούστου τοῦ 1944 ἐλήφθη ἡ ἀπόφαση νὰ ἀποχωρήσουν τὰ στρατεύματα τῆς Βέρμαχτ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ μεταβοῦν στὴ Γιουγκοσλαβία. Οἱ Γερμανοὶ ἐγκατέλειψαν τὸν Μελιγαλὰ στὶς 4.9.1944 καὶ τὴν Καλαμάτα τὴν ἑπομένη. Κατὰ τὴν ἀποχώρησή τους ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο, οἱ γερμανικὲς δυνάμεις κατέστρεψαν γέφυρες, σιδηροδρομικὲς γραμμὲς καὶ συγκοινωνιακὲς ὑποδομὲς καὶ ἄφησαν σημαντικὲς ποσότητες πολεμοφοδίων καὶ ἐξοπλισμοῦ σὲ ἀμφότερους τοὺς ἀντιπαρατιθέμενους, δηλ. στοὺς ταγματασφαλίτες καὶ στὸν ΕΑΜ. Ὡς πρὸς τὸ ὅτι οἱ ταγματασφαλίτες ἦταν ἀποδέκτες τῶν παραπάνω, τὸ διατυμπανίζουν ὅλοι οἱ συστημικοὶ ἱστορικοί, ἀπολογητὲς τῆς ἀριστερᾶς, τύπου Γασπαρινάτου, Κωστόπουλου, Λυμπεράτου, Καλύβα, Χονδροῦ, Σφίκα, Μαρανζίδη, Χαριτόπουλου κ.ἄ., ἀποκρύπτοντας ταυτοχρόνως ὅτι μεγαλύτερο μέρος τῶν πολεμοφοδίων καὶ ἐξοπλισμοῦ παρέδωσαν, κατόπιν τοῦ Στρατιωτικοῦ Συμφώνου Γερμανῶν – ΕΛΑΣ «ἐν Λειβάδι», τὴν 1η Σεπτεμβρίου 1944, στὸν ΕΑΜ, μὲ τὴ δέσμευση ὅτι αὐτὸς θὰ ἐξουδετερώσει ὅλες τὶς ἀντιλαϊκὲς (ενν. ἐνάντιες τοῦ ΚΚ), ἀντάρτικες ὁμάδες. Τὸ κείμενο συμφωνίας προσυπέγραψαν ὁ ἀντιπρόσωπος τῆς Ο.Μ.Μ., καπετὰν Κίτσος καὶ γιὰ τὴν Γ.Α.Σ.Δ.Μ.Α ὁ ταγματάρχης Ἔριχ Φένσκε [Γ.Ε.Σ./Δ.Ι.Σ., «Ἀρχεῖα Ἐμφυλίου Πολέμου»,- 16 Τόμοι- Τόμος ΙΑ’, Ἀθήνα, 1991].

Γιὰ τὰ ἀδιάσειστα αὐτὰ ντοκουμέντα, τὸ σύνολο σχεδὸν τῶν ἱστορικῶν δὲν ἀναφέρει οὐδέν, μένοντας μόνο στὴν ἀναφορὰ δράσης τῶν Ταγμάτων ἀσφαλείας, ἀποκρύπτοντας καὶ διαστρεβλώνοντας τὴν ἱστορία, ἐνῶ ὡς καινοφανὲς ρεῦμα, εἰδικὰ ὑπὸ τῶν Γασπαρινάτου καὶ Σφίκα ἐμφανίζεται τὸ ἐξηγητικὸ μοντέλο ποὺ δὲν “ἐπιδέχεται” οὐδεμίας ἀμφισβήτησης καὶ χλευάζει τόσο τὴν κοινὴ διαπίστωση τοῦ δῆθεν ἀντίπαλου ρεύματος “Καλύβα” -περὶ ἀναθεώρησης τῆς ἱστορίας- ὅσο καὶ τοὺς διαπιστωτές της. Ἐπίσης, ἐπικαλοῦνται τὸ ἐπιχείρημα ὅτι ὁ ἀντικομουνισμὸς δὲ συνιστᾶ ἐπιστημονικὴ βάση γιὰ τὴ μελέτη τῆς νεώτερης καὶ σύγχρονης ἱστορίας καὶ ἄρα θὰ πρέπει νὰ ἐμμένουμε στὶς φυλλάδες καὶ τὰ μανιφέστα τῆς ἀριστερᾶς γιὰ νὰ γράψουμε ἱστορία!!! Βεβαίως, ἀμφότερα τὰ ρεύματα – εἴτε Σταλινοκινούμενα τοῦ Σφίκα εἴτε δυτικοσιωνιστικοκινούμενα τοῦ Καλύβα – δὲν εἶχαν τὴν ἐντιμότητα νὰ ψελλίσουν τὴν ἀλήθεια περὶ ὕπαρξης «Συμφώνου Γερμανῶν – ΕΛΑΣ», φτάνοντας μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ σπιλώνουν τὰ θύματα ποὺ κατακρεουργήθηκαν στὸ Μελιγαλὰ ἀπὸ τὸν ΕΛΑΣ, ἀκόμη καὶ τὰ βρέφη καὶ τὰ παιδιά, συνεχίζοντας τὴν κτηνωδία ἀπὸ … ὄψιμα κτήνη ποὺ θέλουν νὰ λέγονται καὶ ἱστορικοὶ. Ἰδοὺ: [Σπύρος Γ. Γασπαρινάτος, -«Ἡ Κατοχή- Γ’: Ἡ κατοχικὴ περίοδος μέχρι τὴν ἀπελευθέρωση», Εκδ. Σιδέρης Αθήνα: 1998, σελ. 321] , [Θανάσης Δ. Σφίκας: -«Μία ἄλλη συζήτηση ποὺ μυρίζει ναφθαλίνη: Ὁ Μελιγαλᾶς, τὸ κονσερβοκούτι καὶ ἡ ἀναθεώρηση τῆς ἱστορίας»].

Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ ΕΛΑΣ δὲν προέβαλλε οὐδεμία ἀντίσταση στὴν ὑλοποίηση τοῦ σχεδίου τῶν Γερμανῶν γιὰ καταστροφὴ τῶν συγκοινωνιακῶν ὑποδομῶν ἐπὶ Ἑλληνικοῦ ἐδάφους ὥστε νὰ παρεμποδίσουν πιθανότητα καταδίωξης αὐτῶν ἀπὸ τὶς συμμαχικὲς δυνάμεις, κατὰ τὴν συντεταγμένη ἀποχώρησή τους πρὸς Γιουγκοσλαβία. Ἀντιθέτως, ὁ ΕΛΑΣ ὑπερέβαλλε ἑαυτὸν κατὰ τὴν ἀντιμετώ-πιση τῶν λογὴς ἀντικομουνιστῶν, τοὺς ὁποίους ἀνήγαγε σὲ βασικοὺς -κατ’ οὐσίαν μοναδικούς- ἐχθρούς του. Κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ἐπέδειξε συμπεριφορὰ ἀποστασίας ἀπὸ τὴν κυβέρνηση «Ἐθνικῆς ἑνότητας» στὴν ὁποία ὑποτίθεται ὅτι εἶχε προσχωρήσει, λειτουργώντας ὡς τὰ μετόπισθεν τῶν ἀποχωρούντων κατακτητῶν τῆς Ἑλλάδος.

Ὁ ΕΛΑΣ μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν ἀπεσταλμένο τοῦ κόμματος ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, Νίκο Μπελογιάννη, εἰσῆλθε στὴ Μεσσηνιακὴ πρωτεύουσα στὶς 9 Σεπτεμβρίου, μετὰ ἀπὸ ὁλοήμερη μάχη μὲ τὸν ἐκεῖ «λόχο ἀσφαλείας» καὶ τὴ Χωροφυλακή. Ἡ ὑπεροχή του σὲ ἔμψυχο ὑλικό, σὲ πυροβολικὸ καὶ σὲ βαρέα ὄπλα, -μεταξὺ αὐτῶν καὶ Γερμανικά-, ἦταν συντριπτικὴ. Μοιραία λοιπόν, μέχρι τὸ βράδυ, τὰ περισσότερα φυλάκια καὶ οἱ συνοικίες τῆς πόλεως ἔπεσαν στὰ χέρια του. Ἕως τὰ μεσάνυκτα, μόνη ἀπόρθητη περιοχὴ ἔμενε τὸ κέντρο τῆς Καλαμάτας, ὅπου εὑρισκόταν ἡ Διοίκηση Χωροφυλακῆς. Ἐκεῖ εἶχαν συγκεντρωθεῖ οἱ ἀρχές, οἱ ἐναπομείναντες τῶν ταγμάτων ἀσφαλείας καὶ πολλοὶ τρομοκρατημένοι πολίτες. Ὁ κλοιὸς ἕσφιγγε συνεχῶς γύρω τους. Μετὰ ἀπὸ σύσκεψη ὑπὸ τοῦ Νομάρχη, Δημητρίου Περρωτῆ, ἀποφασίστηκε ὁμοφώνως ἡ ἔξοδος τῶν δυνάμεων πρὸς τὸν σιδηροδρομικὸ σταθμὸ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἡ ἀναχώρηση πρὸς τὸν Μελιγαλά, ὅπου ἐπρόκειτο νὰ δοθεῖ ἡ κρίσιμη μάχη!
Στὶς 13 Σεπτεμβρίου ἦρθε ἡ σειρὰ τοῦ Μελιγαλᾶ, ὅπου εἶχαν ὀχυρωθεῖ οἱ καταφυγέντες μαζὶ μὲ τοὺς ἐναπομείναντες τοπικοὺς ταγματασφαλίτες. Ἐπικεφαλῆς τῶν ἐθνικῶν δυνάμεων ἐτέθη ὁ ταγματάρχης Δ. Παπαδόπουλος, ὁ ὁποῖος ἀπέρριψε τὸ κάλεσμα τοῦ ΕΑΜ νὰ καταθέσουν τὰ ὄπλα καὶ νὰ τεθοῦν στὴ διάθεση τῆς κυβέρνησης ἐθνικῆς ἑνότητας. Τότε τὸ λόγο εἶχαν τὰ ὄπλα.
Ἡ μάχη τοῦ Μελιγαλᾶ ἔλαβε χώρα ἀπὸ τὶς 13 ἕως καὶ τὶς 15 Σεπτεμβρίου τοῦ 1944, μὲ τὶς γερμανικὲς κατοχικὲς δυνάμεις ἤδη ἔχοντας ἀποχωρήσει ἀπὸ τὶς 4 Σεπτεμβρίου ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο, σὲ πεῖσμα κάποιων ἀριστεροφρονούντων ὅτι δῆθεν συμμετεῖχαν κι αὐτοί. Στὴν πραγματικότητα, συμμετεῖχαν κάποια ὄπλα τους, ἀλλὰ … στὰ χέρια τοῦ ΕΛΑΣ!

Ἀπὸ τὶς 15 Αὐγούστου 1944 τὸ ΕΑΜ εἶχε προσχωρήσει στὴν κυβέρνηση ἐθνικῆς ἑνότητας καὶ ὁ ΕΛΑΣ εἶχε χαρακτηριστεῖ συμμαχικὸ στράτευμα καὶ λειτουργοῦσε πλέον καὶ ἐπίσημα ὑπὸ τὴν κάλυψη τῆς ἐξόριστης κυβέρνησης [Διονύσης Χαριτόπουλος, -«Ἄρης ὁ Ἀρχηγὸς τῶν Ἀτάκτων», Τόμος Β’, Εκδ. Εξάντας, σελ. 361].

Στὴν Πελοπόννησο δροῦσε ἡ ΙΙ Μεραρχία τοῦ ΕΛΑΣ, συνολικῆς δύναμης 6.000 ἀνδρῶν, μὲ ἐπικεφαλῆς, τότε, τὸν Ἄρη Βελουχιώτη.
Ὁ ἀπολογισμὸς τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς μάχης, ἦταν ἀρνητικὸς γιὰ τοὺς Κ/συμμορίτες, καθότι ἐτρά-πησαν σὲ ἄτακτη φυγὴ μετὰ ἀπὸ ἀντεπίθεση τῶν ἐθνικῶν δυνάμεων, ἀφήνοντας στὸ πεδίο καὶ 12 ὁπλοπολυβόλα τους.

Τὴν ἑπομένη, ἀνήμερα τοῦ Σταυροῦ, οἱ συμμορίτες πραγματοποιοῦν νέα ἐπίθεση, ἐνισχυμένοι μὲ βολὲς πυροβολικοῦ καὶ ὅλμους. Ἤδη στὴν ἄμυνα τοῦ Μελιγαλᾶ σημαίνονται σοβαρὲς ἀπώλειες: 9 νεκροὶ καὶ 23 τραυματίες. Τὸ βράδυ τῆς ἰδῖας διαπιστώνεται ὅτι τὰ πυρομαχικὰ ἐξαντλοῦνται. Εἶναι φανερό, πὼς οἱ ἑπόμενες ὦρες ἀναπόφευκτα θὰ εἶναι οἱ τελευταῖες γιὰ τὴν ἄμυνα τῆς κωμοπόλεως. Ὡστόσο, κανεὶς δὲν δειλιάζει καὶ δὲν ἐγκαταλείπει τὴ θέση του. Τηρώντας πιστὰ τὴν πανάρχαια ἑλληνικὴ πολεμικὴ παράδοση, ἀποφασίζουν νὰ πέσουν μέχρις ἑνὸς!

Ἡ ἐπίθεση τῶν συμμοριτῶν ἀρχίζει πρωί-πρωὶ στὶς 15 Σεπτεμβρίου. Παράλληλα, δουλεύει καὶ τὸ χωνί, τὸ ὁποῖο οὐρλιάζει: «παραδοθεῖτε, ὁ ἀγώνας σας εἶναι μάταιος. Ὁ Ἄρης σας δίνει τὸ λόγο τῆς τιμῆς του, δὲν θὰ σᾶς πειράξει κανεὶς». Κανεὶς δὲν ἐπείσθη…

Κατὰ τὸ μεσημέρι, ὁ ἐπικεφαλῆς τῶν ἐθνικῶν δυνάμεων Δ. Παπαδόπουλος, ποὺ τρέχει ἀπὸ φυλάκιο σὲ φυλάκιο γιὰ νὰ ἐμψυχώσει τοὺς ἀμυνομένους, τραυματίζεται βαριὰ στὴν κοιλιακὴ χώρα καὶ ἀποσύρεται ἀπὸ τὴ μάχη. Αὐτὸ σήμανε τὴν ἀρχὴ τοῦ τέλους. Στὶς 12:30, παύουν οἱ ὁμοβροντίες ἀπὸ πλευρᾶς πολιορκημένων. Τὰ πυρομαχικὰ τελείωσαν! Λίγη ὥρα ἀργότερα, οἱ δυνάμεις τοῦ Βελουχιώτη μπαίνουν στὸν Μελιγαλά! Πρῶτος τους στόχος ἦταν τὸ νοσοκομεῖο. Ἐκεῖ κατασφάζουν ὅλους τους τραυματίες, 41 τὸν ἀριθμό. Ἀκολουθοῦν ἐπιλεγμένες σφαγὲς σημαινόντων ἀντικομουνιστῶν παντοῦ, στοὺς δρόμους, στὶς πλατεῖες, στὰ σπίτια κ.τ.λ.
Ἐν συνεχείᾳ, συγκεντρώνουν ὅλους τους κατοίκους καὶ τοὺς μαχητὲς σ’ ἕναν περιφραγμένο χῶρο μὲ ὑψηλὴ μάντρα, στὸ ἐπονομαζόμενο «Μπεζεστένι». Τοὺς ὑποχρεώνουν νὰ βγάλουν τὰ ροῦχα τους (ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἐσώρουχο) καὶ τὰ παπούτσια τους καὶ τοὺς κρατοῦν ἐκεῖ ἡμίγυμνους, ἄρα πλήρως ἐξουδετερωμένους. Ἔξω ἀπὸ τὴν μάντρα μαζεύονται συμμορίτες ποὺ ἔχουν προσέλθει ἀπὸ ἄλλες περιοχὲς καὶ εἰσερχόμενοι ἁρπάζουν ὅποιον “βάζουν στὸ μάτι”. Τὸν βγάζουν ἔξω ἀπὸ τὸ «Μπεζεστένι» καὶ τὸν σφάζουν ἐπὶ τόπου, παρουσία ὅλων, ὑπὸ τὶς σπαρακτικὲς κραυγὲς τῶν πανικοβλημένων γυναικοπαίδων. Ὁ αἱμοχαρὴς «ἀρχικαπετάνιος», παρακολουθεῖ τὶς σκηνὲς ἔφιππος, γελώντας σαδιστικὰ καὶ διασκεδάζοντας μὲ τὸ μαρτύριο τῶν Ἑλλήνων, ἐνῶ παροτρύνει ὅσους “συντρόφους” βλέπει διστακτικούς, «νὰ πάρουν κι αὐτοὶ ἀπὸ ἕναν μεζέ». Ἀνθρώπινο «μεζέ»! Ἡ πλήρης ἀποκτήνωσις!
Τὴν ἴδια ὥρα, ἄλλοι κομμουνιστές, οἱ ἔχοντες τὶς μεγαλύτερες ἱκανότητες κατσαπλιαδισμού, μπαίνουν στὰ ἄδεια σπίτια καὶ ἁρπάζουν ὅ,τι βροῦν. Μόλις τελειώνουν τὸ ἀπίστευτο ὄργιο λεηλασίας, βάζουν καὶ φωτιά! Οἱ ἐντολὲς ποὺ ἔχουν πάρει ἀπὸ τὸν ψυχοπαθῆ ἀρχηγό τους, εἶναι σαφεῖς: Νὰ μὴν μείνει στὸν Μελιγαλὰ λίθος ἐπὶ λίθου! Φωτιὰ καὶ μαχαίρι!

Τὸ σχέδιο ἐξοντώσεως τοῦ πληθυσμοῦ προχωράει ταχύτατα παραπέρα. Μετὰ ἀπὸ μία σύντομη προσωπικὴ ἐπιθεώρηση τῶν χώρων γύρω ἀπὸ τὸν Μελιγαλά, ὁ διεστραμμένος κτηνάνθρωπος Βελουχιώτης ἐντοπίζει τὸ κατάλληλο χῶρο γιὰ τὴν σφαγή. Πρόκειται γιὰ μία δεξαμενὴ βάθους 16m καὶ πλάτους 4, -ἕνα ἡμιτελὲς ἔργο πρὸς ὕδρευση τοῦ Μελιγαλᾶ-, μὲ τὴν ὀνομασία «Πηγάδα», ποὺ εὑρίσκεται στὰ νοτιοδυτικά τῆς κωμοπόλεως. Ἐπιστρέφει στὸ «Μπεζεστένι», μαζεύει τοὺς συμμορί-τες του καὶ θέτει σὲ ἐφαρμογὴ τὸ σχέδιό του. Οἱ κρατούμενοι δένονται τρεῖς-τρεῖς μὲ καλώδια καὶ σύρματα καὶ μόλις φθάσουν τὴν μία ἑκατοντάδα, ὁδηγοῦνται πεζοὶ πρὸς τὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου τους, ὁ ὁποῖος ἀπέχει κοντὰ στὰ 2 χιλιόμετρα. Ὅποιος κοντοστέκεται χτυπιέται ἄγρια ἀπὸ τοὺς συνοδοὺς μὲ βούρδουλες, ἐνῶ ὅποιος πέφτει μαχαιρώνεται ἐπιτόπου, μαζὶ μὲ τοὺς συνδεσμῶτες του.

Στὸ χεῖλος τῆς «Πηγάδας», περιμένουν οἱ δήμιοι. Εἶναι οἱ πιὸ φανατισμένοι, οἱ πιὸ ἄγριοι, οἱ πιὸ ἀξιόπιστοι κομμουνιστές, αὐτοὶ ποὺ δουλεύουν καλὰ τὸ μαχαίρι καὶ τὸ κονσερβοκούτι, οἱ πιὸ πεπειραμένοι χασάπηδες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Μόλις φθάσουν ἐκεῖ, οἱ συνοδοὶ λύνουν τοὺς κρατουμένους, κι ἕνας-ἕνας ὁδηγεῖται στὸ στόμιο τῆς «Πηγάδας». Οἱ σφαγεῖς, μὲ σβέλτες κινήσεις πιάνουν τὰ θύματά τους ἀπὸ τὰ μαλλιὰ καὶ τοὺς χαράζουν βαθιὰ στὸ λαιμό. Μετά, τοὺς πετᾶνε μέσα στὴν Πηγάδα. Οἱ πρῶτοι σφαγιασθέντες πεθαίνουν ἀμέσως λόγω τῆς πτώσεως. Μόλις ὁ πυθμένας γεμίζει μὲ πτώματα, τὰ ὑπόλοιπα θύματα πέφτουν ἡμιθανῆ πάνω τους καὶ ἀργοπε-θαίνουν μὲ φρικτὸ τρόπο. Διαρκῶς, νέα πτώματα προστίθενται στὸν ἀνθρώπινο σωρὸ.

Ἡ μεγάλη ἀνθρωποσφαγὴ διαρκεῖ τρεῖς ὁλόκληρες ἡμέρες. Ὁ ἀπολογισμὸς θλιβερός: 1.000 Ἕλληνες πατριῶτες, ἀθῶοι κάτοικοι τῆς ὑπαίθρου χωρὶς σαφῆ ἰδεολογικὴ συνείδηση πέραν ἀπὸ τὴν ὑπέρτατη ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα καὶ τὸν τόπο τους, ἀνεξαρτήτως φύλου καὶ ἡλικίας, περιλαμβανομένων καὶ μικρῶν παιδιῶν, ρίχτηκαν στὴν «Πηγάδα». Κάποιοι ἐξ’ αὐτῶν βρέθηκαν ἐκεῖ διότι εἶχαν κόντρα μὲ τοὺς καταδότες – πληροφοριοδότες τοῦ ΕΑΜ. Ἂν ὑπολογίσουμε καὶ ἄλλους 500 περίπου, ποὺ δολοφονήθηκαν σὲ ἄλλα σημεῖα, φθάνουμε στὰ 1.500 θύματα, βορὰ στὶς ἐγκληματικὲς ὀρέξεις τῶν προφυλακῶν τοῦ πανσλαβισμοῦ! Στὸ βιβλίο ποὺ διανέμει ὁ «Σύλλογος Θυμάτων», περιέχον-ται 1.144 ὀνόματα πεσόντων στὴν «Πηγάδα».

Ὁ φασισμὸς ὡς σύστημα καὶ ὡς ἰδεολογία εἶναι καταδικαστέος. Τὸ κύριο ὅμως θέμα συνίσταται στὸ νὰ ἀποκαλυφθεῖ ποιὸς τελικῶς εἶναι ὁ φασίστας. Διότι ὑπάρχει καὶ ὁ κόκκινος φασισμὸς ὅπως ἀκρι-βῶς ὑπάρχει καὶ ὁ μαῦρος φασισμὸς. Ἀμφότερα ὁδηγοῦν στὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα.

Τραγικὸ παράδειγμα φασιστικῆς – ἰμπεριαλιστικῆς συμπεριφορᾶς καὶ νοοτροπίας τοῦ διεθνοῦς κομουνισμοῦ ὑπῆρξε ὁ Μελιγαλᾶς, ὅπως καὶ ὁ ἀνταρτοπόλεμος. Παρόμοιο παράδειγμα τέτοιας συμπεριφορᾶς, ἀπὸ τὴν ἄλλη, τῆς μεγάλης (σιωνοκρατούμενης) ὑπερδύναμης τῶν ΗΠΑ, ὑπῆρξε στὴν παγκόσμια ἱστορία τῶν 50 προσφάτων ἐτῶν, στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ’60, ὅταν μετὰ τὴν ἀποτυχημένη ἀπόβαση στὸν Κόλπο τῶν Χοίρων, τὸ ἀμερικανικὸ Πεντάγωνο ἀναζητοῦσε ἕνα πρόσ-χημα γιὰ νὰ εἰσβάλλει καὶ νὰ καταλάβει τὴν Κούβα τοῦ Φιντὲλ Κάστρο. Γιὰ νὰ ξεπεράσει τὶς ἀντι-δράσεις τῆς ἀμερικανικῆς καὶ τῆς διεθνοῦς κοινῆς γνώμης, τὸ Γενικὸ Ἐπιτελεῖο τῶν ἀμερικανικῶν ἐνόπλων δυνάμεων ἐμπνεύστηκε τὴν μυστικὴ ἐπιχείρηση «Νόρθγουντς»: Ἐπρόκειτο γιὰ μία σειρὰ τρομοκρατικῶν ἐπιθέσεων μέσα στὶς ΗΠΑ καθὼς καὶ τὴν κατάρριψη ἑνὸς ἀμερικανικοῦ ἀεροπλάνου ἀπὸ τὴν CIA. Τὰ ἀρχεῖα τῆς ἐπιχείρησης εἶναι πλέον ἀποχαρακτηρισμένα καὶ γνωστὰ στὸ εὐρὺ κοινό. Μεγάλο μέρος αὐτῶν, ὅπως καὶ τὸ σχέδιο τῆς ἐπιχείρησης, ἔγιναν γνωστὰ ἀπὸ τὸν ἀμερικανὸ “μάχιμο” δημοσιογράφο Τζέημς Μπάμφορντ, πολὺ νωρίτερα ἀπὸ τὸν ἀποχαρακτηρισμό τους, ὁ ὁποῖος τὰ ἀνακάλυψε, ἐρευνώντας τὰ ἀρχεῖα τῆς δολοφονίας τοῦ τότε ἀμερικανοῦ προέδρου Τζων Κέννεντι καὶ τῆς τότε διαπλοκῆς.

Ἦταν ὁ Γ. Σιάντος πράκτορας τῶν Ἄγγλων;;

Ὑπάρχουν ἐνδείξεις παρασκηνιακῆς συμβολῆς ἢ συμμετοχῆς ἢ καὶ καθοδήγησης τῶν Βρετανῶν .στὰ Δεκεμβριανά, ἐφαρμόζοντας στὴν πράξη τὸ «διαίρει καὶ βασίλευε». Τὴν ἐκδοχὴ αὐτὴ ἐνισχύει ἐπίσης ἡ ἄποψη τοῦ Γ.Γ. τοῦ ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη (ὁ ὁποῖος τὴν περίοδο τῶν Δεκεμβριανῶν βρισκόταν στὸ Νταχάου), γιὰ τὸν ἀναπληρωτή του, Γ. Σιάντο. Ἔτσι, σὲ ὁμιλία του, ἐνώπιον τῆς 3ης Ὁλομέλειας τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1950, ὁ Ζαχαριάδης εἶπε τὰ ἑξῆς: «Ἂν ἀραδιάσετε τὰ γεγονότα κατὰ ἡμερομηνίες, θὰ εὕρετε ὅτι ὁ Σιάντος ἦτο ἕνας κατάσκοπος τῶν Ἄγγλων, ἕνας ὕποπτος χαρακτήρας, ἕνας χαφιὲς». Ἐπίσης, στὸ βιβλίο του, «Προβλήματα Καθοδήγησης», ὁ Ζαχαριάδης γράφει: «Ἐπιτρέψαμε στὸν Σιάντο, ὁ ὁποῖος ἦταν πράκτωρ τοῦ ἐχθροῦ, νὰ πουλήσει καὶ νὰ καταστρέψει τὴν ἐπανάσταση». Βεβαίως, αὐτὰ δὲν ἀποτελοῦν ἀποδείξεις, ἀλλὰ προσωπικὲς θέσεις καὶ μάλιστα μὲ ἰσχυρὸ στοιχεῖο ἐμπάθειας. Ἄλλωστε, στὸ ΚΚΕ ὅποιος ἀναλάμβανε Γ.Γ., ἦταν σύνηθες νὰ κατηγορεῖ τὸν προκάτοχό του ὡς προδότη! Τὸ ἴδιο ὑπέστη καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ζαχαριάδης, ὅταν ἀντικαταστάθηκε ἀργότερα ἀπὸ τὸν Μ. Βαφειάδη [Γουσίδης Δημήτριος, -«Μάρκος Βαφειάδης –Μαρτυρίες», ἔκδ. 1983].

Τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ὅλοι οἱ ἡγέτες τοῦ ΚΚΕ ἐπιλέγονταν ἀπὸ τὴν Μόσχα. Οὔτε ἐκλέγονταν, οὔτε ἀναδεικνύονταν. Ὅλοι τους, λοιπόν, ἦταν ἁπλὰ ὄργανα τῆς Μόσχας καὶ τίποτα παραπάνω. Σύμφωνα μὲ αὐτό, θὰ ἦταν γιὰ τὴ Μόσχα πολὺ ἀφελὲς νὰ εἶχε ἐπιλέξει ἕναν πράκτορα τῶν Ἄγγλων γιὰ τὴν -προσωρινὴ ἔστω- ἡγεσία τοῦ παραρτήματός της, δηλ. τοῦ ΚΚΕ. Ἀλλά, ἀκόμα κι ἂν δεχθοῦμε πὼς ὁ Σιάντος ἦταν πράκτορας τῶν Ἄγγλων καὶ παράκουσε τὶς ἐντολὲς τοῦ Στάλιν στὰ Δεκεμβριανά, θὰ ἀρκοῦσε ἕνα νεῦμα τοῦ Ποπὼφ γιὰ νὰ ἐκπαραθυρωθεῖ ἀμέσως ἀπὸ τὴν ἀρχηγία τοῦ ΚΚΕ. Κι εἶχε ὄλον τὸν χρόνο ὁ Ποπὼφ πρὶν τὰ Δεκεμβριανά, γιὰ νὰ πράξει κάτι τέτοιο. Μετὰ τὴν ἥττα στὰ πεδία τῶν μαχῶν καὶ τὸ ξεπούλημα ἀπὸ τὸν Στάλιν, ἔπρεπε νὰ βρεθεῖ κάποιος “ἀποδιοπομπαῖος τράγος”, γιὰ νὰ τὰ φορτωθεῖ ὅλα. Ἔτυχε αὐτὸς νὰ εἶναι ὁ Σιάντος. Πέραν ὅμως αὐτοῦ, εἶναι πιθανὸ ὁ Σιάντος νὰ εἶχε λάβει ἀπὸ τὸν Στάλιν ἐντολὴ πρόκλησης ἐμφύλιου πολέμου -γιὰ νὰ τὸν χάσει (!!)-, στὸν ὁποῖο προσέτρεξε ὁ Τίτο νὰ ἐπωφεληθεῖ τοὺς καρποὺς τῆς ἐνσωμάτωσης σημαντικοῦ τμήματος τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικράτειας. Κατὰ συνέπεια, ἀφοῦ ἤξερε τὸ μυστικὸ καὶ ὑπῆρχε ὁ κίνδυνος νὰ τὸ ἀποκαλύψει ἀνὰ πάσα στιγμή, ἐκθέτοντας τὸν Στάλιν ἀνεπανόρθωτα, ἡ ἀποπομπή του καὶ ὁ μετὰ θάνατον διασυρμός του, ἦταν πρὸς τὸ συμφέρον τῆς τριάδας τῶν συνωμοτῶν (Στάλιν, Τίτο, Τσώρτσιλ). Πράγματι, λίγο μετὰ τὰ Δεκεμβριανὰ (τὸν Μάιο τοῦ 1945), κατέφτασε στὴν Ἑλλάδα ὁ Ζαχαριάδης. Ἀμέσως, ὁ Σιάντος παραμερίστηκε καὶ τὸν ἑπόμενο χρόνο πέθανε μυστηριωδῶς στὴν κλινική του κομμουνιστῆ ἰατροῦ Πέτρου Κόκκαλη (πατέρα τοῦ γνωστοῦ σημερινοῦ μεγιστάνα). Ὅμως, ἀκόμα κι ἂν συνέβη συνωμοτικὴ δολοφονία τοῦ Σιάντου, αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ ἀπὸ μόνο του, ὡς ἀπόδειξη τῆς μὴ συμμετοχῆς τῶν Βρετανῶν, ἀλλὰ εἰδικὰ γιὰ τὸ συγκεκριμένο πρόσωπο, εἶναι ἱκανὸ νὰ ἐπιρρίψει τὸ κύριο βάρος στὴν πλευρὰ τῆς ΕΣΣΔ καὶ τῶν παραρτημάτων της.

Ὡς πιθανότερο διαφαίνεται, ὁ Σιάντος νὰ μὴν ἦταν πράκτορας τῶν Ἄγγλων. Σὲ αὐτὸ συνηγορεῖ καὶ ἡ λογικὴ ὑπόθεση ὅτι οἱ Ἄγγλοι δὲν θὰ ἤθελαν νὰ ρισκάρουν πρόκληση ἐμφυλίου πολέμου, ἐφόσον πρωθύστερα δὲν ἐξασφάλιζαν ὅτι θὰ ἐπικρατοῦσαν οἱ φίλιες πρὸς αὐτούς, δυνάμεις. Νὰ ἐπισημάνουμε, ὅτι τὴν ἡμέρα τῶν “Δεκεμβριανών”, ἡ φιλοβρετανικὴ κυβέρνηση Παπανδρέου ἤλεγχε τὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας, τὰ νησιά, τὴν Κρήτη, τὴν Ἤπειρο καὶ τὴν Ἀνατολικὴ Μακεδονία. Κι ἂν δὲν ὑπῆρχε ἡ συγκλονιστικὴ ἀντίσταση τῶν ἀνδρῶν τοῦ Συντάγματος Μακρυγιάννη, ἡ Ἀθήνα θὰ εἶχε πέσει στὰ χέρια τῶν κομμουνιστῶν κι ὅλα θὰ εἶχαν τελειώσει! Νὰ ἐπισημάνουμε ἐπίσης, ὅτι οἱ ἐν Ἀθήναις βρετανικὲς δυνάμεις πρὸ τῶν Δεκεμβριανῶν ἦταν ἀσήμαντες, ἐνῶ οἱ κύριες ἐνισχύσεις ἔφτασαν πολὺ ἀργότερα, στὶς 15 Δεκεμβρίου, προερχόμενες ἀπὸ τὸ μέτωπο τῆς Ἰταλίας, στὸ ὁποῖο οἱ μάχες μαίνονταν καὶ ἡ ἐκεῖ ἔλλειψή τους ἔγινε αἰσθητὴ τὶς ἑπόμενες μέρες. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Τσώρτσιλ, παραβλέποντας τὸν ὑψηλὸ κίνδυνο στὸ ὁποῖο ἐκτείθετο, ἐπεσκέφθη τὴν Ἑλλάδα ἐν μέσῳ τῆς κρίσης, γιὰ νὰ παρέμβει προσωπικὰ καὶ ἐπιτόπου. Ἴσως νὰ ἐπιδίωξε μέσω τῶν μυστικῶν του ὑπηρεσιῶν νὰ στήσει τὴν κομμουνιστικὴ ἀνταρσία γιὰ τὸ ἀμέσως προσεχὲς διάστημα, δήλ. τὴν Ἄνοιξη τοῦ 1945.