Ο ασύρματος του ΓΑ του ΔΣΕ έπιασε ένα ανοιχτό ραδιοτηλεγράφημα τάγματος του ΕΣ προς το Γ’ Σώμα στρατού :

« Ο υπ αριθμ 50 πράχτορας μας πληροφορεί ότι στις 10-11-1949 , τη νύχτα οπωσδήποτε θα ανατιναχτεί η οδική γέφυρα μεταξύ Λύδρας και Προβατώνος. Προς πρόληψη ανατίναξης κι εξόντωση ληστοσυμμοριτών λάβετε τα απαραίτητα μέτρα». ΜΗΤΣΟΣ ΧΙΛΔΗΣ (ΦΛΕΡΗΣ)

Ποιος ήταν όμως αυτός ο πράκτορας Νο 50 που τόσο πολύ συζητήθηκε κυρίως από τους ηττημένους αντάρτες και στο όνομα του οποίου στήριξαν τον αποπροσανατολισμό των απογοητευμένων μαχητών του ΔΣΕ η ηγεσία του ΚΚΕ κυρίως στους πολιτικούς εξόριστους της Βουλγαρίας;

ΤΟ 1946 στην περιοχή Καράντερε έγινε ένας αιφνιδιασμός του ΕΣ προς τμήμα του ΔΣΕ , ο ΔΣΕ σκόρπισε σε τρεις κατευθύνσεις, σε μια από αυτές τις ομάδες που διαλύθηκαν ήταν και Φλέρης, ο οποίος πήγε και κρύφτηκε στην Κορνοφωλιά.

Εκεί ο Φλέρης παραδόθηκε και ανέλαβε να παίξει τον ρόλο του πράκτορα, έτσι μετά τρεις μήνες ξαναεμφανίστηκε στο αντάρτικο, υπόνοιες για τον Φλέρη εξέφρασε ο Γκαγκούλιας στον Λασσάνη που ήταν διοικητής της 7ης Μεραρχίας του ΔΣΕ από το 1947. (VI Μεραρχία δρούσε στην κεντρική Μακεδονία και η VII στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη), το 1949 ο Φλέρη δρούσε για σκοπό του ΔΣΕ σαν πληροφοριοδότης στην Κορνοφωλιά, απ ότι φαίνεται όμως ο άνθρωπος αυτός έπαιζε σε δύο ταμπλό σαν πράκτορας, αλλά κυρίως ήταν πια πράκτορας του ΕΣ.

Το ΓΑ του ΔΣΕ ειδοποίησε την Μεραρχία πως αλωνίζει ο «πράχτορας Νο 50» και να ασχοληθούν σοβαρά. Έτσι κάποια στιγμή συλλαμβάνεται από τον ΔΣΕ, στήθηκε στα γρήγορα ανταρτοδικείο από τον Κρίτωνα (Βαγγέλη Κασάπη), ο Φλέρη δεν ομολόγησε κανένα συνεργάτη του στο βουνό ή στο χωριό (Κορνοφωλιά) και εκδόθηκε η απόφαση «Σκοτώστε τον», τον εκτέλεσε με μια ριπή μια αντάρτισσα η Δέσποινα Χατζοπούλου που ήταν αρραβωνιαστικιά του Μουτιουρούδη που είχε χαθεί με προδοσία του Φλέρη. Ο κύκλος όμως έσπασε με τον θάνατο του Φλέρη.

ΤΟ ΔΡΑΜΑ Της 7ης ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ
H 7η Μεραρχία (ΔΣΕ)είχε πάρει μέρος στην άσκοπη μάχη των Μεταξάδων και υπήρχαν έντονα παράπονα για την άσκοπη αιματοχυσία, η καθοδήγηση έπρεπε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και οι Χείμαρρος, Μαλτέζος και Γεωργαλής κατέληξαν : «Πράχτορες του εχθρού αλωνίζουν στην Μεραρχία μας», έτσι θυμήθηκαν την ιστορία του ραδιοτηλεγραφήματος για τον «πράχτορα Νο 50».
Έτσι οργανώνεται μια λιποταξία με τον μαχητή Γ. Βουδούρη και δύο ασυρματίστριες (η μια αρραβωνιαστικιά του Μίμη Ζαχαριάδη), συλλαμβάνονται ο Βουδούρης και οι δύο κοπέλες και μετά μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο να ανακαλυφθούν πράκτορες στα στελέχη του Έβρου.
Αρχίζουν πιέσεις και βασανιστήρια στις κοπέλες και τον Μίμη Ζαχαριάδη, οι βασανιζόμενοι λένε ονόματα δήθεν συνεργατών τους μετά από υπόδειξη των ανακριτών.
Μετά την ήττα στέλνονται στην Βουλγαρία σαν «ύποπτοι» όλα τα τμήματα της 7ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, στην Μπερκόβιτσα τους περιμένουν οι Κ Σιαπέρας, ο Ν Γεωργαλής και κατώτερα όργανα οι Μαλτέζος, Φίλιππας κα και πόσοι είναι οι «ύποπτοι»; 150 με 200 μαχητές (άντρες και γυναίκες), συνελήφθησαν περίπου 60. Και αρχίζουν ανακρίσεις άγριας μορφής, ήταν τέτοια τα βασανιστήρια που έγιναν για να αποσπαστούν ομολογίες που ξεπερνούν την φαντασία.
Πιο συγκεκριμένα ο Ατσαλένιος «πέθανε» παραμορφωμένος από το ξύλο, τον Ηρακλή τον κρεμούν, ο Τσολιάς δεν μπορεί να αντέξει τα βασανιστήρια των συντρόφων του και αυτοκτονεί (έβαλε χειροβομβίδα στην κοιλιά), ο Ακρίτας λιποταχτεί, οι «ομολογίες» βροχή Χρηστακούδης, Μαυροδήμος, Δημητρούλης «ομολογούν» ότι ενεργούσαν συνδυασμένα και οργανωμένα με επικεφαλής κάποιον με ψευδώνυμο «Μέγας Αλέξανδρος».
Ακολουθούν και άλλες συλλήψεις αυτή του Κρίτωνα, Μορς πολλοί μεταφέρονται μέσα στην Βουλγαρία, μετά τα πρώτα βασανιστήρια επί ελληνικού εδάφους, 25 με 30 αντάρτες (μεταξύ τους και 3-4 γυναίκες) περνούν με καμιόνια στην Βουλγαρία, με επικεφαλής τον Χίνκοφ, ο Βούλγαρος απορημένος με το θέαμα λέει: «Το πήρε ο διάολος που να το πάρει. Τι ανακρίσεις ήταν αυτές ; Αυτοί θα πεθάνουν!» , ο επικεφαλής παρέδωσε τα υλικά της ανάκρισης στον Σιαπέρα στην Σόφια, εκεί θα φτάσει και ο Βλαντάς με τον Γκρόζο οι οποίοι και ζητούν από τον υπουργό Εσωτερικών της Βουλγαρίας Χριστόζοφ κατάλληλο μέρος για να μπορούν να κάνουν τις ανακρίσεις τους, ο Γ.Γ του ΚΚΒ Τσερβένκοφ είπε «Εμείς δεν θέλουμε να σας επιτρέψουμε να χρησιμοποιήσετε βία, αλλά, αφού επιμένετε, κάνετε ότι καταλαβαίνετε! Η ευθύνη θα είναι δική σας» .
Φυσικά οι Βούλγαροι έβγαλαν το δικό τους πόρισμα για την υπόθεση των πρακτόρων, έβαλαν ειδικούς βοηθούς ένας εξ αυτών ο Μάνεφ διαπίστωσε πως δεν υπήρχαν πράκτορες μεταξύ των μαχητών του ΔΣΕ που είχαν συλληφθεί, το μόνο που υπήρχε ήταν μουρμούρα για την ήττα, είπε λοιπόν ο Μάνεφ στον Σιαπέρα «Άκου, Κώστα. Το βλέπεις και εσύ πως δεν υπάρχει δίκτυο, ούτε πράκτορες. Εμείς προτείνουμε να συλληφθούν ο Χείμαρρος, Μαλτέζος και Γεωργαλής και να ανακριθούν από δικά μας άτομα. Αν δεν βγει τίποτα, τότε ή δεν υπάρχει πράκτορας ή αν υπάρχει, πρέπει να βρίσκεται ακόμα πιο ψηλά! Σ αυτή την Μεραρχία δεν υπάρχουν πράκτορες!». Τότε ποιός ήταν ο λόγος που συνεχιζόταν αυτό το γαϊτανάκι καταγγελιών, βασανιστηρίων και στιγματισμών;

ΕΞΙΛΑΣΤΗΡΙΑ ΘΥΜΑΤΑ
Η ήττα πάντα θέλει ενόχους, θέλει εκδίκηση στους προδότες που δεν ανταποκρίθηκαν στις θυσίες, αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η ηγεσία του ΚΚΕ, έχει λοιπόν δύο επιλογές: Να ανακαλύψει τους προδότες με βάση τον κανόνα «Φταίνε τα θύματα που δεν εκτέλεσαν σωστά και καλά τις εντολές του κόμματος» ή να παραδεχτεί η ηγεσία τις δικές της ευθύνες.

Μεταξύ αυτών των δύο επιλογών η ηγεσία του ΚΚΕ επέλεξε την πρώτη φταίει ο Τίτο που μας μαχαίρωσε πισώπλατα, φταίνε οι πράκτορες που ήταν στις τάξεις μας. Με αυτή την λογική δινόταν πίστωση χρόνου, διότι βέβαια η ιστορία και ο χρόνος αποδεικνύει τους πραγματικούς αίτιους κάθε καταστροφής.
Εδώ όμως για όλα φταίνε οι άλλοι, φταίει ο Γιαννούλης (ένας από τους αξιότερους αξιωματικούς του ΔΣΕ), ο Γεωργιάδης γιατί εγκατέλειψαν κάποιο ύψωμα τουφεκίστε τους.
Κανένας δεν θα μάθει γιατί τον κατηγορούν υπέφεραν χωρίς στοιχεία, διαγράφτηκαν από το ΚΚΕ αρκετοί από τους κατηγορούμενους (πράγμα πολύ οδυνηρό για ένα άνθρωπο πού πολέμησε για αυτό το κόμμα).

Η ηγεσία που εγκατέλειψε τον Γράμμο και το Βίτσι υπό την πίεση του ΕΣ δεν φταίνε;
Οι άνδρες και οι γυναίκες της 7ης Μεραρχίας πλήρωσαν με περιφρόνηση και απομόνωση καθ όλη την περίοδο της προσφυγιάς τους, οτιδήποτε συνέβαινε θυμόντουσαν ότι είναι μέλη της 7ης Μεραρχίας και το φάντασμα αυτό τους καταδίωκε διαρκώς.
Το ΚΚΕ με απόφαση της ΚΕ (Φεβρουάριος 1957) ο Βλαντάς είπε : «Κακώς κάναμε όλη αυτή τη δουλεία» για να πάρει την απάντηση από τον Ν Ζαχαριάδη : « Αναλαμβάνω όλη την ευθύνη της 7ης Μεραρχίας».

Ο Τσόρτσιλ είπε: «Ο Κομμουνισμός τρώει τα παιδιά του».

ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ
Οι βασανιστές εφάρμοσαν στους συντρόφους τους ότι είχαν διαβάσει, ότι είχαν ακούσει και ότι μπορούσαν να φανταστούν και ηδονιζόντουσαν να βλέπουν να σπαρταρούν βασανιζόμενοι οι μέχρι πριν από λίγο συμμαχητές τους, οι οποίοι ακόμα φορούσαν αντάρτικες στολές, μερικά από τα βασανιστήρια που έκαναν ήταν :
-Ξυλοδαρμός με παλούκια.
-Καυτό νερό σε παγούρια και μετά τα έβαζαν κάτω από τις αμασχάλες και τα γεννητικά όργανα (ανδρών και γυναικών).
-Ηλεκτροσόκ με μπαταρίες στα γεννητικά όργανα.
-Μαστίγωμα στο στήθος των κοριτσιών και στα γεννητικά όργανα.
-Με αλυσίδες είχαν δεμένες γυμνές νέες κοπέλες μπροστά σε άλλους κρατούμενους.
-Το Ηρακλή τον κρέμασαν γυμνό (Νοέμβρη 1949) σ ένα δένδρο και πέθανε από το κρύο.
-Ο Σ… κινδύνεψε να του κόψουν τα πόδια (έμεινε σε όλη του την ζωή ανάπηρος).
-Μαρτύριο ορθοστασίας.
-Μαρτύριο παγωμένης σταγόνας στο κεφάλι. Κλπ κλπ

Και ποιοί νομίζεις ότι ήταν οι βασανιστές; «Παλικαράδες των μετόπισθεν» πχ έλεγαν: «Εμείς σκοτώσαμε το 1945 τον Άρη και τον Νικηταρά, με πολύ μικρότερα στοιχεία σε βάρος τους. Τώρα γιατί καθυστερούμε; Να τους περάσουμε ανταρτοδικείο και να τους σκοτώσουμε».
……. Ο Μορς ενεκρίθη «δεόντως» από τον Φίλιππα … μετά τις «ομολογίες» του Μορς ο Φίλιππας ανακοίνωσε πως ο Μορς τα ομολόγησε όλα, πως ο Κρίτων είναι ο «Μέγας Αλέξανδρος», ο αρχηγός στο δίκτυο των πρακτόρων…….. μόλις άκουσε ο Λάμπρος, πηγαίνει στο καλύβι που είχαν τον Μορς και τον είδαν ξυλοδαρμένο και ματωμένο στο πρόσωπο κι αλλού. Ο Μορς έκλαιγε. Ο Φίλιππας όμως για να επιβεβαιώσει το αποτέλεσμα των προσπαθειών του λέει στον Μορς, μπροστά στον Λάμπρο:
«Πες το να το ακούσουν και οι σύντροφοι!»
«…Ο Κρίτων!…» απάντησε ο Μορς με την ψυχή στο στόμα, καθώς έγλειφε το αίμα από τα ματωμένα χείλη του. Αργότερα ο Μορς έκλαιγε με λυγμούς για την «ομολογία» του αυτή……..

ΠΗΓΗ:
-Κ Σιαπέρα, ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ του ΔΣΕ.
-Γ. Γκαγκούλιας, Η ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ

Ποιος είναι τώρα ο Κώστας Σιαπέρας;

Ο Κώστας Σιαπέρας γεννήθηκε το 1914 στην Αγόριανη Δομοκού. Τελείωσε τη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών στη Θεσσαλονίκη. Συμμετείχε ενεργά στους κοινωνικούς αγώνες από το 1932 και στην Εθνική Αντίσταση. Μετά τον Εμφύλιο βρέθηκε πολιτικός πρόσφυγας στη Βουλγαρία, όπου τελείωσε την Παιδαγωγική Σχολή στη Σόφια. Δούλεψε στο Ραδιοφωνικό Σταθμό Σόφιας και αργότερα ως εισαγγελέας Εφετών στο δικαστικό κλάδο. Μετά το 1980 έπεσε σε δυσμένεια και το 1983, όταν επαναπατρίστηκε, το Κρατικό Συμβούλιο της Λ.Δ. Βουλγαρίας του αφαίρεσε την ιδιότητα του πολιτικού πρόσφυγα και του έκοψε τη σύνταξη.

Ο Σιαπέρας είχε πάρει μέρος σε βασανιστήρια που διέτασσαν οι Ζαχαριάδης, Βλαντάς κ.ά. Αργότερα όμως αναγνώρισε ότι είχε παρασυρθεί από τις αθλιότητες της ηγεσίας. Στο βιβλίο του «Μυστικοί Δρόμοι του Δημοκρατικού Στρατού» (εκδ. Γλάρος, 1990) δίνει πολλά στοιχεία για τα παρασκήνια της περιόδου.

Ο Σιαπέρας πέρασε στη Βουλγαρία. Παντρεύτηκε Βουλγάρα και έκανε καριέρα ως εισαγγελέας. Όταν πήρε σύνταξη αποτραβήχτηκε σε ένα εξοχικό που είχε και άρχισε να γράφει την αυτοβιογραφία του.
Στα μέσα του ’80 η βουλγαρική αστυνομία έκανε έφοδο στο σπίτι του. «Σύντροφε, τι είναι αυτά που γράφεις;» τον ρώτησαν. «Για προσωπική χρήση» απάντησε ο Σιαπέρας. Σε λίγες ώρες τον μετέφεραν στα σύνορα με την Ελλάδα. Ήρθε στην Αθήνα μόνο με τα ρούχα που φορούσε. Βρήκε τότε με κάποιο γνωστό τον Γ. Γεννηματά και του ζήτησε βοήθεια». (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Τα θύματα της σταλινικής βίας δεν αποκαταστάθηκαν ακόμη…)

………ο Κώστας Σιαπέρας, ο οποίος στον αγώνα του ΔΣΕ παρασυρμένος πήρε μέρος σε βασανισμούς αγωνιστών, διαφωνούντων και «αποδιοπομπαίων τράγων» που κατεδίωκε η ηγεσία. Ομολογώντας την ενοχή του, θα πει:

«Το έκανα με προθυμία και τυφλή υπακοή… Από φόβο ή από πίστη και πειθαρχία, δεν έχει σημασία. Το έκανα! Και ήμουνα έτοιμος να τους τουφεκίσω, αν μου έδινε εντολή το κόμμα… Έτσι μας είχε διαπαιδαγωγήσει το Κόμμα, να σκοτώνει ο σύντροφος τον σύντροφό του». (ΑΥΓΗ: ΣΤΟ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ / Ιστορία του ΚΚΕ, 1918-1957)

Αρκετά είναι τραγικά, όπως η περίπτωση των 36 αγωνιστών που στάλθηκαν στο κάτεργο του Μπέλενε στον Δούναβη, από όπου δεν έβγαινε κανείς ζωντανός. Ο Σιαπέρας ήταν παρών όταν ο Ζαχαριάδης αποφάσιζε την τύχη τους: «Ο Ζαχαριάδης μου είπε να του διαβάζω με τη σειρά και προσεχτικά όλα τα στοιχεία για τον καθένα και όταν τελείωνα μου έλεγε: – Αυτό βάλτο εκεί! Εκείνο βάλτο εδώ! κ.λπ… Μέσα σε λίγη ώρα ο Ζαχαριάδης είχε αποφασίσει την τύχη 36 αγωνιστών!» (σελ. 125).

Μια άλλη τέτοια περίπτωση ήταν τα γεγονότα στην 6η και 7η Μεραρχία του ΔΣΕ τον Σεπτέμβρη του 1949. Αρκετοί αγωνιστές, ανάμεσά τους και ο Βαγγέλης Κασάπης (Κρίτων), από τους διακεκριμένους αξιωματικούς του ΔΣΕ, κατηγορήθηκαν σαν πράκτορες, σε αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων για την ήττα. Κατά την παραλαβή μιας τέτοιας ομάδας:

«Ο Σιαπέρας δεν διστάζει να αναφερθεί και στη δική του συμμετοχή σε βασανισμούς, υπό τις διαταγές του Δ. Βλαντά, εκ των βασικών τότε ηγητόρων του ΚΚΕ. «Το έκανα με προθυμία και τυφλή υπακοή […] Και ήμουν έτοιμος να τους τουφεκίσω, αν μου έδινε εντολή το κόμμα, ο Βλαντάς δηλαδή! […] Έτσι μας είχε διαπαιδαγωγήσει το κόμμα, να σκοτώνει ο σύντροφος το σύντροφό του» (σελ. 155).

Αφηγείται όμως και εύθυμα περιστατικά, όπως εκείνα στο γιουγκοσλαβικό χωριό Νόβι Σίβατς, όπου οι αντάρτες εγκαταστάθηκαν το 1945. Το χωριό κατοικούνταν μόνο από Γερμανίδες, καθώς οι άντρες τους είχαν πάει να πολεμήσουν στο πλευρό του Χίτλερ. Κατά την απουσία τους, οι… Πηνελόπες τους δεν έμεναν άπραγες:

«Όταν… περνούσε κάποιος Έλληνας αγωνιστής μπροστά στις πόρτες, δυο και τρεις μαζί γυναίκες, που παραφύλαγαν με μισάνοιχτη την πόρτα, τον έσπρωχναν μέσα στο σπίτι και αμπάρωναν καλά τις πόρτες… Όπως είχε διαπιστωθεί, κάτι λίγοι «την είχαν πάθει» στ’ αλήθεια έτσι, με τη βία. Αλλοι, όμως, κατεργαραίοι, που είχαν μυριστεί τη δουλειά, πήγαιναν και «ξύνονταν» στις πόρτες και επιδίωκαν μόνοι τους να τους «αρπάξουν», για να δικαιολογούνται ύστερα στις συνελεύσεις» (σελ. 62-63). (ΕΝΕΤ.GR: Τέσσερα τραγικά πρόσωπα του κόμματος)