Η 22χρονη Ελένη Μαρμαρά κατάγονταν από την περιοχή της Ημαθίας αλλά διέμενε μόνιμα με την οικογένειά της στην Θεσσαλονίκη. Τον Ιούλιο του 1943 και ενώ βρίσκονταν εντός οχήματος με την παρέα της (δύο γυναίκες και τρεις άντρες) με οδηγό τον Ευάγγελο Καρνάβα κατευθυνόμενοι από Θεσσαλονίκη προς Βέροια, στην περιοχή της Χαλκηδόνας, τους σταμάτησε μπλόκο ανταρτών του ΕΛΑΣ. Στη συνέχεια αφού τους εξανάγκασαν όλους να βγουν από το όχημα, τους αφαίρεσαν χρήματα και τιμαλφή (ρολόγια-δακτυλίδια-χρυσές αλυσίδες κτλ), καθώς και τα ατομικά τους είδη, και τις τσάντες με ρουχισμό τους.

Ελένη Μαρμαρά

Εν συνεχεία τους υπέβαλαν σε μία άτυπη ανάκριση προκειμένου να διαπιστωθούν τα πολιτικά τους φρονήματα. Ευτυχώς οι νέοι αντιλήφθηκαν άμεσα τους σκοπούς τους και έτσι έδωσαν την εντύπωση στους ΕΛΑΣίτες πως ήταν πολιτικά και ιδεολογικά αδιάφοροι. Στην συνέχεια οι ΕΛΑΣίτες με ριπές κατέστρεψαν το όχημα και ζήτησαν από τους πέντε νέους να τους ακολουθήσουν. Η Ελένη Μαρμαρά έφερε σθεναρή αντίρρηση και απαίτησε ύστερα από όσα υποστήκαν να αφεθούν όλοι ελεύθεροι. Η έντονη αντίδραση της Μαρμαρά εξόργισε έναν εκ των ΕΛΑΣιτών ο οποίος και την χαστούκισε. Ο επικεφαλής των ΕΛΑΣιτών διέταξε τότε να αποχωρήσει η ομάδα και η μόνη εκ των πέντε νέων που θα τους ακολουθούσε τελικά θα ήταν η Μαρμαρά, δίνοντας σαφείς οδηγίες στους υπόλοιπους τέσσερις της παρέας (αφού τους έδεσαν) πως αν τους ακολουθούσαν η τους κατέδιδαν θα τους έβρισκαν όπου και αν βρίσκονταν για να τιμωρηθούν. Μετά την παρέλευση αρκετών ωρών οι τέσσερις νέοι ενημέρωσαν τον Σταθμό Χωροφυλακής Χαλκηδόνας, όπου άμεσα συγκροτήθηκε τμήμα αποτελούμενο από ντόπιους κατοίκους και της Χωροφυλακής για την αναζήτηση των ΕΛΑΣιτών και της Μαρμαρά. Μετά από επτά ώρες περίπου βρέθηκε η Μαρμαρά στην περιοχή της Παραλίμνης πρόχειρα καλυμμένη με χόρτα και ξύλα νεκρή χωρίς ρούχα, καθώς είχε προηγουμένως βιασθεί, και με κομμένη την γλώσσα

Mαρτυρία Αριστείδη Καρνάβα εγγονού του Ευάγγελου Καρνάβα που ήταν ένας εκ της τότε παρέας και οδηγός του οχήματος, και ο οποίος μέχρι το τέλος της ζωής του θρηνούσε για τον χαμό της φίλης του, καθώς ήξερε πως αν δεν αντιδρούσε η ίδια με αποτέλεσμα να στοχοποιηθεί, ίσως να είχαν όλοι το ίδιο τέλος με αυτήν αν τους ακολουθούσαν όπως αρχικά είχαν αποφασίσει οι ΕΛΑΣίτες να γίνει.