(του Δημητρίου Σοπιάδη)
Σχετικὰ μὲ τὰ διαδραματισθέντα γεγονότα τῆς περιόδου 1941-1948, γνωστῆς ὡς «Ἐθνικὴ ἀντίσταση», σχεδὸν ὅλα ὅσα ἀναπαράγονται, ἐπὶ 65 ἔτη ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση, ἀπεικονίζουν τὰ συμβάντα ἀποκλειστικῶς μὲ βάση τὴ διαστρεβλωμένη ἄποψη τῶν κομμουνιστῶν.
Ἡ ὀργανωμένη ἀντίσταση τῆς Πολιτείας κατὰ τοῦ «Ἄξονα» ἔγινε στὰ ἑλληνοαλβανικὰ σύνορα καὶ στὰ ἑλληνοβουλγαρικὰ σύνορα (ΡΟΥΠΕΛ- ὀχυρωματικὴ γραμμή), μὲ τὴν αὐτοθυσία τοῦ ἔνδοξου Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ καὶ σταμάτησε μὲ τὴν εἴσοδο τῶν Ναζὶ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1941, στὴν Ἀθήνα. Μέχρι νὰ λάβει ἡ ἀντίσταση συλλογικὸ κλίμα, αὐτὴ ὑφίσταται ἀτομικά, κατὰ μονὰς.

Ὁ πρῶτος χρονικῶς ἀντιστασιακὸς ποὺ καταγράφεται, ὁ ὁποῖος τυγχάνει νὰ εἶναι καὶ ὁ νεαρότερος, ὑπῆρξε ὁ Κωνσταντίνος Κουκίδης, 17 ἐτῶν Εὔζωνας φρουρὸς στὴν Ἀκρόπολη καὶ μέλος τῆς νεολαίας ΕΠΟΝ τοῦ Ἰω. Μεταξά. Κατὰ τὴν εἴσοδο τῶν Γερμανῶν στὴν Ἀκρόπολη, ἀξίωσαν ἀπὸ τὸν Ἕλληνα φαντάρο νὰ κατεβάσει τὴ Γαλανόλευκη καὶ νὰ ἀναρτήσει τὴ σβάστικα. Αὐτὸς ἀρνήθηκε. Τότε τὴν κατέβασαν οἱ Γερμανοὶ καὶ τοῦ τὴν παρέδωσαν. Ὁ Κουκίδης τὴν τύλιξε πάνω του καὶ ἔπεσε ἀπὸ τὸν βράχο τῆς Ἀκρόπολης, αὐτοκτονώντας, πρὸς ἔνδειξη ἀντίστασης. Οἱ περισσότεροι Ἕλληνες δὲν γνωρίζουν τὸ περιστατικὸ αὐτό. Θὰ τὸ γνώριζαν ἐὰν ὁ νεαρὸς φαντάρος ἦταν κομμουνιστής, καθότι σήμερα θὰ εἶχε φήμη ἀντίστοιχη μέ τοῦ Μανόλη Γλέζου, παρότι κρύβουν οἱ σύντροφοι τοῦ τελευταίου ὅτι καὶ ὁ Γλέζος, ὡς μέλος τῆς ΕΠΟΝ ἔδρασε ὠσαύτως καὶ ὄχι ὡς ἀρνησίπατρης ἀριστερός!!.
Ο ταγματάρχης Κων. Βέρσης, στις 23/4/1941 αυτοκτόνησε όταν υποχρεώθηκε να παραδώσει τα τιμημένα Ελληνικά όπλα στον Γερμανικό στρατό.

Ο υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης έδωσε τέλος κατά τον ίδιο τρόπο, όταν είδε τα γερμανικά στρατεύματα να παρελαύνουν στον Έβρο.

Το ίδιο έπραξε και ο λοχαγός Ευάγγελος Νομικός στο Ρίζο της Μακεδονίας προκειμένου να αποφύγει την αιχμαλωσία από τον κατακτητή. Το ίδιο έπραξε και ο ανθ/γός Νικόλας Πάππης από την Χίο, όταν είδε να πλησιάζουν τα γερμανικά στρατεύματα έξω από το νοσοκομείο των Καμένων Βούρλων.

Η μεγάλη Ελληνίς συγγραφεύς Πηνελόπη Δέλτα, έδωσε τέλος στη ζωή της, με δηλητήριο, όταν άκουσε από το ραδιόφωνο την έπαρση της σβάστικας, αντί του Εθνικού ύμνου.

Ο κύκλος αυτής της ιδιότυπης αντίστασης των αυτοκτονιών θα κλείσει με αυτήν του πρωθυπουργού Αλεξάνδρου Κορυζή, μετά από την επιτίμηση του Βασιλέα Γεωργίου για διαφυγή του ελέγχου των κρίσιμων καταστάσεων.

Τον κύκλο των οργανωμένων περιστατικών αντίστασης κατά των κατακτητών άνοιξε η ανατίναξη της γέφυρας του “Γοργοποτάμου”, η οποία σχεδιάστηκε από κοινού με τους βρετανούς και τον Ναπολέοντα Ζέρβα του «ΕΔΕΣ». Ο Άρης Βελουχιώτης κλήθηκε να συμμετάσχει λόγω της στρατηγικής θέσης που κατείχαν τα στρατεύματα του. Η συμμετοχή του ήταν καθοριστική στην επιτυχία της αντιστασιακής ενέργειας. Όμως το ΚΚΕ είχε σαφή αρνητική στάση, φτάνοντας στο σημείο να καλέσει τον Βελουχιώτη, τον Νοέμβριο του 1942, σε απολογία. Έκτοτε τοποθέτησε δίπλα του τον Σαμαρινιώτη και τον Λευτεριά ως επιβλέποντες των έργων του. Μετέπειτα το ΚΚΕ, κατά την προσφιλή του μέθοδο, οικειοποιήθηκε την πράξη αυτή ως δήθεν δική του, γιορτάζοντας την επέτειό της, ως αποκλειστικώς δική του πράξη ανδρείας, πράγμα ασφαλώς εξοργιστικό για τους πραγματικούς ήρωες.

Η ανατίναξη των γραφείων της «ΕΣΠΟ» (Εθνικοσοσιαλιστική Πολιτική Οργάνωση) στην οδό Πατησιών, από τον υποσμηναγό Περίκο και από άλλους Έλληνες Πατριώτες που ανήκαν στην ΠΕΑΝ, (Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζομένων Νέων), Κώστα Περίκο, Θάνο Σκούρα, Ιωάννη Κατεβάτη και Γιώργο Αλεξιάδη. Ανάμεσά τους και η ηρωίδα εθνομάρτυρας Ιουλία Μπίμπα, η οποία εκτελέστηκε στη Γερμανία «δια πελέκεως».

Στην κηδεία του Κωστή Παλαμά, χιλιάδες πολιτών συγκεντρώθηκαν σε μια βουβή διαμαρτυρία κατά των Γερμανών, με τον επικήδειο λόγο του Άγγελου Σικελιανού να ξεχωρίζει: «… στο φέρετρο αυτό ακουμπάει ολόκληρη η Ελλάδα…».

Η συμβολή της Εκκλησίας:

Κατά την Ιταλική εισβολή το 1940, η Εκκλησία κήρυξε πανστρατιά κατά του εχθρού, όχι μόνο ηθικά αλλά και πρακτικά. Το Πανελλήνιο Ίδρυμα Τήνου εκποίησε όλα τα τιμαλφή από τα τάματα της Μεγαλόχαρης και ενίσχυσε οικονομικώς τον αγώνα με 5εκ δραχμές, ποσό που θεωρείται αστρονομικό για την εποχή.

Η Αρχιεπισκοπή Αθηνών οργάνωσε 173 σημεία υλικής υποστήριξης (παραρτήματα) στην πόλη με 2.500 εθελόντριες που ενίσχυαν οικονομικά τις οικογένειες των στρατευμένων. Τα παραρτήματα αυτά συγκέντρωναν χρήματα, ρουχισμό, τρόφιμα κ.λπ., καλύπτοντας τις ανάγκες για 61.239 οικογένειες. Αντίστοιχες αποστολές υπήρχαν και για τους ένοπλους του μετώπου.

Μητροπολίτες όπως ο Καρυστίας Παντελεήμων, ο Ιωαννίνων και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων Βλάχος, καθώς και πλήθος άλλων επιστρατευθέντων εθελοντών κληρικών, συμμετείχαν ως ένοπλοι στην αντίσταση ενάντια του εχθρού στα παγωμένα βουνά της Αλβανίας. Κατά το πρώτο έτος της κατοχής των Γερμανών, το 1941, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος, αρνήθηκε να ορκίσει την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου. Κατά την επίσκεψη του Γερμανού στρατηγού Φον Στούμε στο γραφείο του, τον δέχθηκε όρθιος χωρίς να του προσφέρει κάθισμα και του διεμήνυσε ότι η Εκκλησία δεν πρόκειται να συνεργασθεί με τους εισβολείς.

Η κυβέρνηση Τσολάκογλου έπαυσε από τα καθήκοντα τον φλογερό Ιεράρχη Χρύσανθο και έχρισε Αρχιεπίσκοπο τον Δαμασκηνό, ελπίζοντας την συνεργασία της Εκκλησίας. Διαψεύσθηκε παταγωδώς. Ο Δαμασκηνός, περισσότερο διπλωμάτης, συνεργάσθηκε με την εξόριστη κυβέρνηση, τους Άγγλους και τις οργανώσεις εθνικής αντίστασης, ΕΔΕΣ του Ζέρβα και ΕΚΚΑ του Ψαρρού. Ενώ ο Χρύσανθος από το σπίτι του πλέον, είχε επικοινωνία με την εξόριστη κυβέρνηση και το Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής μέσω του γνωστού ασυρμάτου «του Δεσπότη».

Ο Μητροπολίτης Καρυστίας Παντελεήμων, ο Κοζάνης Ιωακείμ, ο Ηλείας Αντώνιος, ο Χίου Ιωακείμ, ο Σάμου Ειρηναίος, ο Χαλκίδος Γρηγόριος, ο Αττικής Ιάκωβος και πολλοί άλλοι απλοί κληρικοί, εντάχθηκαν στις αντιστασιακές οργανώσεις. Πολλοί εξ’ αυτών σκοτώθηκαν ή εκτελέσθηκαν ή μεταφέρθηκαν αιχμάλωτοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία, όπως ο Μητρ. Δημητριάδος Δαμασκηνός, ο Λήμνου Διονύσιος, ο Κυθήρων Μελέτιος.

Το 1949 η Ακαδημία Αθηνών απένειμε το «Χρυσούν Μετάλλιον» εις τους εκτελεσθέντες κληρικούς που συνέβαλαν τα μέγιστα κατά της Γερμανικής κατοχής.

Οι Ιερές Μονές συνέβαλαν επίσης καθοριστικά στην Εθνική Αντίσταση, δια της προσφοράς καταφυγής και περίθαλψης πολλών αγωνιστών, όπως επίσης στήνοντας παρονόμως ασυρμάτους, αλλά και βοηθώντας στη φυγάδευση αγωνιστών στην Μέση Ανατολή. Μοναστήρια όπως Κορώνας Καρδίτσας, Μεγάλου Σπηλαίου και Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων, Προυσού Ευρυτανίας και άλλων, γνώρισαν την εκδικητική μανία του κατακτητή.

Κατά την διάρκεια του μεγάλου λιμού στην Αθήνα το 1941, ο Δαμασκηνός οργάνωσε την ΕΟΧΑ (Εθνικός Οργανισμός Χριστιανικής Αλληλεγγύης) με 3.000 παραρτήματα και 5.000 εθελοντές προσφέροντας τροφή στους λιμοκτονούντες Έλληνες. Τα συσσίτια που διοργανώθηκαν με μέριμνα της Εκκλησίας από ενισχύσεις δικές της, των Μονών και από προσφορές του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, υπολογίζεται ότι διατήρησαν στη ζωή πάνω από 70.000 παιδιά και νέους.

Ο Δαμασκηνός παρενέβαινε στο βαθμό που ηδύνατο στη ματαίωση της εκτέλεσης πολλών Ελλήνων με κάθε μέσον. Επίσης οργάνωσε διαδήλωση προκειμένου να αποτραπεί η επιστράτευση Ελλήνων και αποστολή τους στην Γερμανία, ενώ προέβη σε απειλές και νέων διαδηλώσεων προς διασάλευση της τάξης και πρόκληση χάους. Ενέργειες που ανάγκασαν τους Γερμανούς να τον διώξουν και κατόπιν περιπετειώδους σύλληψής του, να τον θέσουν σε κατ’οίκον περιορισμό.
Δυστυχώς όμως ότι επετεύχθη εν μέσω κατοχής πολέμου, χάθηκε στην ειρήνη, με το ξέσπασμα του εμφυλίου. Η Εκκλησία καθαίρεσε τους ελάχιστους ιερείς που συμμετείχαν στις τάξεις του ΕΑΜ. Από την άλλη, υπήρξαν αναρίθμητες ακρότητες της Αριστεράς να δολοφονεί κληρικούς, εξαιτίας και μόνον της ιδιότητάς τους. Τα προαναφερόμενα συνέτειναν στο να χάσει η Εκκλησία τον καθοδηγητικό της ρόλο για την ένωση του λαού, θεωρούμενη ως ενάντια στο προλετάριο.

Μόνο κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών οι αριστεροί εκτέλεσαν 239 ιερείς, αφού πρώτα τους υπέβαλαν σε απάνθρωπα βασανιστήρια!!.

Ως ιδιαίτερου ενδιαφέροντος χρήζει η στάση του ΚΚΕ της εποχής εκείνης:

20/4/1940: Η Κ.Ε. του ΚΚΕ αναφέρει ότι η εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στην Πολωνία και την Φινλανδία αναχαίτισε την εισβολή των Γερμανών στα Βαλκάνια και στις Βαλτικές χώρες αντίστοιχα. Βεβαίως τα γεγονότα διαψεύδουν τις διαπιστώσεις του ΚΚΕ καθότι ο Στάλιν κατέχει και υποτάσσει τις χώρες της Βαλτικής (Λετονία, Λιθουανία και Εσθονία) και τις μετατρέπει σε σοβιετικές επαρχίες. Τον Οκτώβριο του 1940, όταν η Ιταλία κηρύσσει τον πόλεμο στην Ελλάδα, εις τίποτε δεν ένοιαξε τον Στάλιν.

31/10/1940: Ο Ν. Ζαχαριάδης μέσα από τη φυλακή, γράφει επιστολή προς όλους τους Έλληνες συντρόφους να αντισταθούν κατά των εισβολέων, προκαλώντας την επίσημη διάψευση του ΚΚΕ, χαρακτηρίζοντας αυτήν ως πλαστή και προβοκάτσια.

7/12/1940: Το ΚΚΕ καλεί τους πολεμιστές να αρνηθούν να πολεμήσουν πέρα από τα σύνορα της πατρίδας, αναφέροντας χαρακτηριστικώς: «… Τι γυρεύουμε εμείς στη Αλβανία;…» [ΚΚΕ- ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΜΟΣ Ε΄].

15/1/1941: Το ΚΚΕ ανακοινώνει στα μέλη του ότι ο πόλεμος της Ελλάδος στην Αλβανία είναι κατακτητικός.
18/3/1941: Το ΚΚΕ καλεί τον ελληνικό λαό να συμπορευτεί με τον βουλγαρικό αδελφικό λαό για την ειρήνη στα Βαλκάνια. Λίγο αργότερα ο αδελφικός βουλγαρικός λαός εισέβαλε στην Μακεδονία- Θράκη εντασσόμενος στις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ!!!

14/4/1941: Ο Ριζοσπάστης καλεί τον λαό να μην στραφεί εναντίον του κατακτητή, αλλά εναντίον της κυβέρνησης ώστε ο ξεσηκωμός του 1940 να γίνει λαϊκό ξεσήκωμα κατά της δικτατορίας του Μεταξά και παράλληλα με μια συμφωνία με την ΕΣΣΔ να εξασφαλίζαμε την ειρήνη και την ανεξαρτησία μας [φύλλο εφημ. “Ριζοσπάστης” της 14 Απρ. 1941].

3/5/1941: Το ΚΚΕ καταδικάζει την άρνηση των Ελλήνων να υποταχθεί στον άξονα, στάση την οποία επικαλέστηκαν και οι ίδιοι οι Γερμανοί ως πρόκληση για την εισβολή τους στην Ελλάδα. Δηλαδή το ΚΚΕ ήταν πρόθυμο να υποταχθεί στους Ναζί, αμέσως μόλις οι τελευταίοι το απαίτησαν!!

Το σύμφωνο «Ρίμπεντροπ – Μολότωφ» που υπεγράφη στη Μόσχα στις 23 Απριλίου 1939 υπήρξε για το ΚΚΕ δεσμευτικό ώστε ουδεμία αντίσταση δεν προέβαλε στους επίβουλους της πατρίδας μας, έως και την 22η Ιουνίου 1941, όταν η Γερμανία επετέθη κατά της “μητέρας” Ρωσίας. Τότε το ΚΚΕ κάλεσε τον Ελληνικό λαό να υπερασπίσει την … Σοβιετική Ένωση!!. Έως τότε υποστήριζε σιωπηλώς τη γερμανική εισβολή διότι αυτή εξυπηρετούσε τα μακροχρόνια σχέδια περί εδραίωσης της δικτατορίας του προλεταριάτου εντός της Ελλάδος. Συγκεκριμένα, προσέβλεπαν σε δημιουργία βαλκανικής ομοσπονδίας υπό την αιγίδα της ΕΣΣΔ, παρότι αυτό σήμαινε μεγάλες εδαφικές παραχωρήσεις. Το δε προαναφερόμενο σύμφωνο μη επίθεσης περιελάμβανε ιδιαίτερες διατάξεις για τον διαμελισμό της Ευρώπης, προς εξυπηρέτηση τόσο του 3ου Ράιχ όσο και του διεθνούς κομουνισμού, σε αργαστή συνεργασία. Το επίσημο ΚΚΕ ονόμασε το παρόν σύμφωνο ως «όργανο ειρήνης»
22/6/1941: Το προαναφερόμενο «όργανο ειρήνης» δε στάθηκε εφικτό, πέραν ολίγων ημερών, να σταματήσει τον Χίτλερ από το να επιτεθεί στην Σοβιετική Ένωση με τη λεγόμενη «επιχείρηση Μπαρμπαρόσα».

1/8/1941: Το ΚΚΕ καλεί εκ νέου τον ήδη δεινοπαθούντα Ελληνικό λαό να υπερασπισθεί την ΕΣΣΔ!!. Σαν να εγκαταβιώνουν σε άλλον πλανήτη… Άλλωστε ο Διεθνισμός μπαίνει πάνω από πατρίδες, γλώσσα, ιστορία, πολιτισμό και θρησκείες.

18/3/1948: Το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ Κ. Καραγιώργης σε επιστολή του στον Ζαχαριάδη, μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «… η γενική μας τακτική είναι η υποχώρηση και ας εγκαταλείπουμε εδάφη. Κύριος στόχος μας είναι η διατήρηση δυνάμεων για τους μελλοντικούς σκοπούς μας».

Οι πολεμικές επιχειρήσεις γίνονταν από μικρές ομάδες, με δολοφονίες γερμανών στρατιωτών, σε παγίδες, ενέδρες, εναντίον περιπόλων, σαμποτάζ κ.α. Πράξεις που προκαλούσαν τα άγρια αντίποινα των Γερμανών επί του άμαχου πληθυσμού, χωρίς καμμία αντίδραση του οργανωμένου στρατού του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ο οποίος ωσαύτως επεδείκνυε συμπεριφορά θρασύδειλου, ανεύθυνου και ανώριμου νεανίσκου.
Σε όλη αυτή τη μακρά διαδικασία το δυστυχέστερο υπήρξε η «νομιμότητα» επί των εκτέλεσεων. Οι γερμανικές αρχές είχαν διακηρύξει πως για κάθε σκοτωμένο Γερμανό θα εκτελούνταν 40 άμαχοι Έλληνες. Ας το σκεφθούμε αυτό: 40 Έλληνες έναντι ενός Γερμανού! Έτσι μας κοστολόγισαν κι έτσι μας κοστολογούν. Ένας Έλληνας είναι υποπολλαπλάσιο του Γερμανού. Αυτό εκφράζει όχι απλώς τη ναζιστική θηριωδία αλλά τη γενικώτερη ευρωπαϊκή νοοτροπία. Διότι, όπως πολύ σοφά έλεγε ο Ντισραέλι, «μπορεί μια αποικία ν’ απέκτησε ανεξαρτησία, αλλά δεν παύει γι’ αυτό το λόγο να είναι αποικία». Όπως επίσης, εκφράζει την απόλυτη αδιαφορία του ΕΑΜ για τις συνέπειες των πράξεών του, επί του λαού στον οποίο αναφέρεται και για τον οποίο “επρόκειτο” να δώσει τον αγώνα “ανεξαρτησίας”.
Να θυμίσουμε την ομολογία, μετά από πολλά έτη, ενός αντιστασιακού και μετέπειτα επιφανούς στελέχους του ΚΚΕ. Η ομολογία είναι πασίγνωστη: «Εμείς δεν είχαμε θύματα, τον ηρωισμό μας το πλήρωναν άλλοι, εμείς χτυπάγαμε και πηγαίναμε στα βουνά».

Σκοπός του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην ιδρυτική του διακηρύξη, τον Σεπτέμβριο 1941, ήταν η απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές. Πλην όμως, οι πολεμικές επιχειρήσεις δεν ήταν ανοιχτής σύγκρουσης ενός στρατού εναντίον του άλλου. Οι κατακτητές ήξεραν και τον χώρο δράσης τους, όπως και τις δυνάμεις τους, αλλά και τους επικεφαλής αυτών. Παρόλα αυτά, τους άφηναν ανενόχλητους, γνωρίζοντας ότι το μόνο που μπορούσαν να καταφέρουν ήταν μεμονωμένα πλήγματα, τα περισσότερα άνευ ουσίας, οπότε περιορίσθηκαν στην τακτική των άγριων αντιποίνων. Τα τελευταία, έτσι, εύρισκαν κέλυφος ηθικής νομιμότητας την οποία παρείχε η δράση του ΕΑΜ και είχαν άμεση επίδραση στην ψυχοσύνθεση του υπόδουλου άμαχου ελληνικού πληθυσμού.

Ως προς την πραγματική δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, χαρακτηριστικές είναι οι μαρτυρίες των ιδίων, “κατόπιν εορτής”, κατά τη διαδικασία της δήθεν μεταμέλειας ενώπιον των εγκλημάτων τους: «Σκότωναν φτωχές γυναικούλες γιατί έπλεναν ρούχα Ιταλών ή Γερμανών στρατιωτών. Θανάσιμο έγκλημα, επαίσχυντη αντιπατριωτική πράξη. Από πόσο πατριωτικό πάθος θα φλέγονταν αυτός ο λεβέντης για να σκοτώσει μια μάνα που έπλενε ρούχα για ένα κομμάτι ψωμί για τα παιδιά της. Σκότωσαν εργάτες γιατί δούλευαν σε γερμανικές επιχειρήσεις. Στους ομαδικούς τάφους που άνοιξαν στο Περιστέρι, μπροστά στην αντιπροσωπεία των αγγλικών εργατικών συνδικάτων όλα τα πτώματα φορούσαν μπαλωμένα κουρέλια και τα χέρια τους ήταν χέρια εργατών… Σκότωσαν γυναίκες γιατί από την πείνα ή για να σώσουν τα παιδιά τους δόθηκαν για μια πανιότα ή για μια κονσέρβα σε Ιταλούς ή Γερμανούς στρατιώτες… Χιλιάδες αθώοι ανύποπτοι άνθρωποι σφαγιάσθηκαν δίχως να ξέρουν γιατί, ούτε αυτοί ούτε εκείνοι που εν ψυχρώ τους εκτελούσαν. Ολόκληρες οικογένειες έχουν ξεκληριστεί με το πρόσχημα της συνεργασίας με τον εχθρό, ενώ στην πραγματικότητα κρύβονταν πίσω απ’ αυτά οικογενειακά ή προσωπικά μίση… Δρούσε ακόμα στις πόλεις για λογαριασμό του ΕΑΜ και η ΟΠΛΑ. Πρόκειται για τους φονιάδες που χρησιμοποιούσε το ΚΚΕ στην Κατοχή… Αυτήν την ηρωική πλευρά του “Εθνικού Έπους”, ίσως από μετριοφροσύνη δεν την αναφέρουν στους πανηγυρισμούς της Εθνικής Αντίστασης!» [Άγις Στίνας, (παλαιό στέλεχος και βουλευτής του ΚΚΕ): «Αναμνήσεις», -Εκδόσεις Ύψιλον, 1977].

Την 16η Νοεμβρίου 1955, η εφημερίδα «ΣΗΜΑΙΑ» της Καλαμάτας, δημοσίευσε έναν φρικιαστικό διάλογο με τίτλο «ΜΗ ΜΕ ΛΕΡΩΣΕΙΣ». Η εφημερίδα ανέφερε ότι ο διάλογος είχε γίνει στο χώρο της εκτέλεσης, στη Βέργα, μεταξύ του μελλοθάνατου γιατρού Αντώνη Πυλιώτη και του εκτελεστού του από τους Γαργαλιάνους. Ήταν αυτός που τον είχε συλλάβει στους Γαργαλιάνους, και του είχε πάρει αμέσως τα παπούτσια του. Ο γιατρός υπενθύμισε στον εκτελεστή του τις υπηρεσίες που είχε επανειλημμένα προσφέρει στην οικογένειά του αφιλοκερδώς, και του ζήτησε να του χαρίσει τη ζωή. Σε απάντηση, εκείνος τον ειρωνεύτηκε, λέγοντας ότι θα του κάνει τη χάρη να τον σφάξει τελευταίο. Τότε, ο μελλοθάνατος του ζήτησε τουλάχιστον να μην χρησιμοποιήσει το μαχαίρι, αλλά να τον πυροβολήσει. Σ’ αυτή την παράκληση του μελλοθάνατου γιατρού, ο εκτελεστής τον διαβεβαίωσε ότι δεν θα υπέφερε, διότι το μαχαίρι του ήταν… γλυκό σαν μέλι. Όταν δε, ήρθε η ώρα της σφαγής του, τον διέταξε να αλλάξει τη θέση του σώματος του για να «μην τον λερώσει» με το αίμα του!. Αυτή είναι μια από τις εκατοντάδες χιλιάδες προσωπικές ιστορίες πίσω από ισάριθμα θύματα της δολοφονικής επέλασης των συμμοριτών [Ιωάννης Μπουγάς, -«Ματωμένες μνήμες 1940-45», Εκδ. Πελασγός, 2009].

Η αληθινή αντίσταση γινόταν στις πόλεις και όχι στα βουνά. Ομάδες οργανωμένες από Έλληνες και Άγγλους αξιωματικούς έκαναν δολιοφθορές, κατασκοπεία, εγκατάσταση ασυρμάτων, συλλογή και αποστολή πληροφοριών στην εξόριστη κυβέρνηση στη Μέση Ανατολή.

Άλλη μορφή αντίστασης ήταν οι σαλταδόροι, των οποίων η δράση δεν χρεώνεται στην αριστερά αλλά στον ελληνικό λαό.

Για λογαριασμό του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, στις πόλεις δραστηριοποιούνταν η οργάνωση ΟΠΛΑ, που δολοφονούσε εν ψυχρώ διαφωνούντες του κόμματος, εργάτες που δούλευαν σε γερμανικά εργοστάσια (ομαδικός τάφος εργατών στο Περιστέρι), γυναίκες που έπλεναν τα άπλυτα των Γερμανών για ένα κομμάτι ψωμί και άλλες που ενέδιδαν στις ορέξεις τους για μια κονσέρβα για τα παιδιά τους. Πολλές από τις τελευταίες υπηρέτησαν την αντίσταση υποκλέπτοντας πληροφορίες για τον Εθνικό Αγώνα, το δε “αρχαίο επάγγελμα” το ασκούσαν ως προκάλυψη. Αυτή αποτελούσε ύψιστη πράξη θυσίας και ηρωισμού για την Αντίσταση. Πολλές από αυτές τις εξετέλεσε η οργάνωση ΟΠΛΑ. Τραγικό παράδειγμα υπήρξε η ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη που δολοφονήθηκε και θάφτηκε. Κατηγορήθηκε αδίκως ότι ήταν ερωμένη του κατοχικού Πρωθυπουργού Ι. Ράλλη. Βρέθηκε μετά από τρεις μέρες κοντά στην Κόρινθο.
Όσον αφορά τα συσσίτια που οργάνωνε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αποτελεί άλλον έναν μύθο. Ήταν αδύνατη η παραγωγή τροφίμων, ρούχων και φαρμάκων στα βουνά όπου υπήρξε το καταφύγιο και το ορμητήριο του ΕΑΜ. Μετά την πείνα του χειμώνα 1941-42 επετράπη από τις Γερμανικές κατοχικές αρχές να γίνονται συσσίτια με τρόφιμα που έρχονταν από την Τουρκία.

Ιούνιος 1942: Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός μεσολάβησε για τον εφοδιασμό της Ελλάδας. Ο Καναδάς απέστελλε 15.000 τόνους τρόφιμα μηνιαίως. Οι ΗΠΑ 5.000 τόνους όσπρια, γάλα και φάρμακα μηνιαίως, καθώς και την ανάληψη όλων των εξόδων της διεθνούς αποστολής. Συνολικά μετεφέρθησαν 670.000 τόνοι τρόφιμα, φάρμακα και ρούχα. Το ΕΑΜ κατάφερε να παρεισφρήσει στα συσσίτια βάζοντας δικούς του μαγείρους και διανομείς, εξασφαλίζοντας ο καθένας από αυτούς μεγάλο μέρος των διανεμηθέντων αγαθών πρώτης ανάγκης, για ενίσχυση των συντρόφων στο βουνό, αλλά κυρίως ως αντικείμενο άσκησης παρεμπορίου (μαύρη αγορά). Μια τραγική και αβάστακτη αλήθεια είναι ότι για τον υποσιτισμό του πληθυσμού κατά την κατοχή, κύριος υπεύθυνος υπήρξε ο ΕΛΑΣ, ο οποίος έδρασε ως άρπαγας και όχι οι κατακτητές, οι οποίοι ουδέποτε εμπόδισαν την άσκηση του επισιτισμού και τις αποστολές του εξωτερικού. Το ανέκδοτο που κυκλοφορούσε στην κατοχή ήταν: «βλέπεις χοντρό, είναι του ΕΛΑΣ!». Η γεωργική συγκομιδή της χρονιάς μάλιστα, πήγε ανέλπιστα πολύ καλύτερα από το σύνηθες, με αποτέλεσμα η ύπαιθρος να μην αντιμετωπίζει φάσμα λιμού, απεναντίας να ανθεί η προσπάθεια της αισχροκέρδιας υπό των Ελλαδιτών παραγωγών, οι οποίοι προτίμησαν να διαθέσουν περισσότερα προϊόντα στον κατακτητή από τα επιβαλλόμενα διότι υπήρχε αμοιβή, ενώ μεγάλη ποσότητα αποφάσισαν να προωθήσουν στο παρεμπόριο που ασκούσαν οι μαυραγορίτες, έχοντας ήσυχη ή αποκοιμίζοντας τη συνείδησή τους για τους δυστυχείς των μεγάλων αστικών κέντρων. Να θυμίσουμε εδώ το τραγικό και συνάμα εξοργιστικό: ότι υπολείμματα του δωσιλογισμού που «κοπροκρατούν» (το ρήμα του Ελύτη) πολιτικά και οικονομικά τη δόλια πατρίδα μας, είναι οι πλείστοι σημερινοί μεγαλοδημοσιο-γράφοι και τα παρασαρκώματα που τους περιστοιχίζουν, οι οποίοι, χωρίς να φορούν την στολή της «Βέρμαχτ», συνεχίζουν με άλλα μέσα το έργο τους και το έργο των πατέρων τους. Αυτοί κάποια στιγμή θα πρέπει να λογοδοτήσουν στον Ελληνικό λαό.

Υπήρξαν πλείστες περιπτώσεις αντιστασιακών οργανώσεων – όπως η ΠΑΟ ή η ΕΟΕΑ– οι οποίες αφοπλίστηκαν με τη βία από τον ΕΛΑΣ σχεδόν αμέσως μόλις άρχισαν να σχηματίζονται.

Οι Βρετανικές εκθέσεις για την περίοδο 1943-1944 είναι ιδιαίτερα σημαντικές για την κατανόηση των γεγονότων, με αντικειμενικό τρόπο, καθότι τα μέλη της Βρετανικής Συμμαχικής Αποστολής, στρατιώτες όντας, ενδιαφέροντο για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των δυνάμεων του Άξονα. Οι πολιτικές διαφορές των οργανώσεων δεν αφορούσαν τη ΒΣΑ, καθώς αυτό ήταν έργο του Φόρειν Όφις και των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών του Λονδίνου και του Καϊρου. Οι εκθέσεις αυτές αποτελούν ντοκουμέντα προς έρευνα, επί της εξαγωγής των αληθών γεγονότων. Οι μαρτυρίες του Γουντχάουζ, του Μάγιερς, του Θέμη Μαρίνου, του Χάμμοντ, του Μπάρνς, του Τζών Στήββενς, του Τζόρνταν, του Ντέιβιντ Ουάλλας αποτελούν πρωτογενείς πηγές απαραίτητες για την κατανόηση των γεγονότων στην Ελλάδα της κατοχής και της αντίστασης.

Χαρακτηριστικῶς, ὁ Ἔντυ Μάγιερς, πρῶτος ἀρχηγὸς τῆς ΒΣΑ (Βρετανικῆς Συμμαχικῆς Ἀποστο-λῆς), ἀναφέρει: «… ἡ κατὰ τῶν ΕΟΕΑ ἐπιθετικὴ ἐνέργεια τοῦ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ἀπεφασίσθη ὑπὸ τοῦ Διεθνοῦς Κομμουνισμοῦ ἐν τῇ ἐφαρμογῇ εὐρυτέρου σχεδίου κομμουνιστικῆς ἐπικρατήσεως ἐν τῇ Βαλκανικῇ.

Κατὰ τὴν «διάσκεψιν τῆς Τεχεράνης» μεταξὺ τῶν Τριῶν Μεγάλων, ἤτις εἶχεν ὁρισθῆ διὰ τὴν 23ην Νοεμβρίου 1943, ὡς καὶ κατὰ τὴν προκαταρτικὴν διάσκεψιν τῶν τριῶν Ὑπουργῶν τῶν Ἐξωτερικῶν της 19ηςΟκτωβρίου 1943, θὰ ἐλαμβάνοντο ἀποφάσεις περὶ τῆς περαιτέρω ἐνισχύσεως ἐκ μέρους τῶν Συμμάχων τῶν κινημάτων ἀντιστάσεως εἰς τὴν Γιουγκοσλαβίαν καὶ Ἑλλάδα, μὲ βάσιν τὴν τεθεῖσαν προηγουμένως ὑπὸ τῶν Συμμάχων ἀρχήν, ὅτι θὰ ἀνεγνωρίζοντο ὡς σύμμαχα τὰ ὑφιστάμενα καὶ δρώντα τότε κατὰ τῶν Γερμανῶν μὴ λαμβανομένου δὲ ὑπ’ ὄψιν οἱουδήποτε πολιτικοῦ κριτηρίου. Κατόπιν τούτου ἐδόθη ἐντολὴ ὅπως μέχρι τέλους Νοεμβρίου 1943, αἳ ἀνταρτικαὶ ὁμάδες τοῦ Τίτο καὶ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ἐπιδιώξωσι τὴν μονοπώλησιν τοῦ ἀγῶνος Ἀντιστάσεως εἰς Γιουγκοσλαβίαν καὶ Ἑλλάδα. Συμφώνως πρὸς τᾶς ὁδηγίας ταύτας, τὴν 21ην Σεπτεμβρίου 1943 κ Κεντρικὴ Διοικοῦσα Ἐπιτροπὴ τοῦ ΚΚΕ, παριστάμενων τῶν ἐ.α. Συνταγματάρχου Μπακιρτζὴ καὶ τοῦ πολιτικοῦ ὑπευθύνου του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Σαμαρινιώτη, ἐλθόντων εἰδικῶν τοῦ πρώτου ἐκ Καḯρου καὶ τοῦ δευτέρου ἐκ Γιουγκοσλαβίας, ἔλαβε τὴν ἀπόφασιν τῆς γενικῆς ἐπιθέσεως τοῦ ΕΛΑΣ κατὰ τῶν ΕΟΕΑ. (…) Ἀφ΄ἑτέρου ὁ τότε παρὰ τὴ VIII Μεραρχία τοῦ ΕΛΑΣ Σύνδεσμος Νεοζηλανδὸς Ταγματάρχης W. JORDAN (Τζόρνταν) ἀναφέρει σχετικῶς τὰ ἑξῆς εἰς τὸ βιβλίον του: «… Οὕτω οἱ μόνοι Ἕλληνες ποὺ ὑπέγραψαν ποτὲ σύμφωνον στρατιωτικῆς συμπράξεως μὲ τοὺς Γερμανοὺς εἶναι οἱ κομμουνισταὶ τοῦ Ἄρη Βελουχιώτη.» [ΓΕΣ-ΔΙΣ, Φακ.954/Γ/4].

Όταν οι Γερμανοί αποχωρούσαν, ενεργοποιήθηκε από το ΕΑΜ σχέδιο τελικού ξεκαθαρίσματος όλων των άλλων αντιστασιακών οργανώσεων. Ταυτόχρονα προσέτρεξε σε συμφωνία αναστολής εχθροπραξιών και παραλαβής του οπλισμού του υποχωρούντος κατακτητή, κατ’ αποκλειστικότητα, δηλαδή μόνον αυτή. Αυτόν θα χρησιμοποιούσε στον επικείμενο εμφύλιο, μαζί με κάποια Έινφιλντ που μυστικώς τους προμήθευσαν οι Άγγλοι με μυστικές αποστολές αεροπλάνων – ρίψεις οπλισμού στα βουνά. Από τότε φάνηκε τι επρόκειτο να ακολουθήσει στην Ελλάδα. Ήταν προδιαγεγραμμένη η διεξαγωγή “εμφυλίου” πολέμου την ίδια στιγμή που οι “Μεγάλες δυνάμεις Αγγλία-ΗΠΑ-ΕΣΣΔ” όρισαν γεωπολιτικώς ότι η Ελληνική επικράτεια ανήκει τελεσίδικα στη Δύση.

Σχετικῶς μὲ τὰ σύμφωνα συνεργασίας ποὺ ὑπέγραψε ἢ ὑποτίθεται ὅτι ὑπέγραψε τὸ ΚΚΕ μὲ τὶς δυνάμεις κατοχῆς, ἀληθῶς οἱ ἀπόψεις διίστανται. Τὸ σημαντικὸ ὅμως εἶναι ὅτι, πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ σύμφωνα, ὑπογεγραμμένα ἢ μή, οὐσιαστικὰ ἐφαρμόστηκαν κατὰ γράμμα ἀπὸ τὸ ΚΚΕ μετὰ τὸ 1946, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου ποὺ διευθύνονταν ἀπὸ Γιουγκοσλάβους καὶ ὄχι μόνο παρτιζάνους. Ὅπως καὶ νὰ ἔχει, τὰ ἀρχεῖα ὑπάρχουν καὶ ἐκθέτουν ὅσους ἐπιμένουν γιὰ τὸ ἀντίθετο.

Τὸ πρωτότυπο τοῦ ὡς ἄνω συμφώνου παρέδωσε ὁ Πρόεδρος τῶν Ἐθνικοφρόνων Ἐλασιτῶν, στὸν Σύνδεσμο τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως μὲ τὴν Ἐπιτροπὴ Ἐρεύνης τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ, πρέσβη Ἀλέξη Κύρου, τὸν Μάρτιο τοῦ 1947, παρόντων τῶν μετέπειτα πρεσβευτῶν κκ. Ἰωάννη Κολιακόπουλου καὶ Βύρωνα Θεοδωρόπουλου. Μὲ ἐνέργεια τοῦ Ἕλληνα πρέσβυ Ἀλέξη Κύρου, τὸ σύμφωνο αὐτὸ ἔφθασε νὰ συζητηθεῖ στὸ «Συμβούλιο Ἀασφαλείας τοῦ ΟΗΕ», ὅπου τὸ ὑπερασπίστηκε ὁ ὑφυπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν της Σοβιετικῆς Ἕνωσης Βισίνσκυ, ποὺ ἔσωσε τὸν ΕΛΑΣ ἀπὸ μία διεθνῆ καταδίκη, μὲ τὴν ἑξῆς δικολαβικὴ δικαιολογία:

«Ἀφοῦ σκοπὸς τοῦ ΕΛΑΣ ἦταν νὰ διώξει τοὺς Γερμανοὺς ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, καλὰ ἔκανε ποὺ δὲν τοὺς ἐμπόδισε, ὥστε νὰ φύγουν μία ὥρα γρηγορότερα», ξεχνώντας τὸ τί εἶχαν κάνει οἱ Γερμανοὶ στὸν Ἑλληνικὸ λαό. Αὐτὰ τὰ συνταρακτικὰ ἀναφέρει καὶ ὁ ἀνήκων στὴν Ἀριστερά, Κ. Ἰωάννου.

Ὁ Κώστας Ἰωάννου στὸ βιβλίο του «Ἄγνωστα γεγονότα τῆς Ἐθνικῆς Ἀντίστασης (έκδ 2004, Ἑταιρεία Μελέτης Ἑλληνικῆς Ἱστορίας)» σελίδες 118-120, ἀναφέρει: « … Και πώς να μην τους αφήσουν ανενόχλητους (σσ οἱ Ἐλασίτες τοὺς Γερμανοὺς), αφού στο Λειβάδι Χαλκιδικής είχε υπογράψει το σύμφωνο Κίτσου – Φένσκε ( Ομάδα Μεραρχιών ΕΛΑΣ και Γερμανικής Στρατιάς Αιγαίου) την 1η Σεπτεμβρίου 1944 με το οποίο οι Γερμανοί παρέδιδον αμαχητί την Θεσσαλονίκη και τον βαρύ οπλισμό τους στον ΕΛΑΣ, προκειμένου να διαφύγουν ανεμπόδιστοι προς τα σύνορα».

Σεπτέμβριος 1950: Τὸ ἔντυπο τοῦ ΚΚΕ «ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» [τεῦχος 90] γράφει γιὰ τὴ συμφωνία τῶν Γερμανῶν μὲ τὸ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ποὺ ἐπετεύχθη τὴν 1η Σεπτεμβρίου 1944 «ἐν Λειβάδι», ὑπὸ τὸν τίτλο «Στρατιωτικὸ Σύμφωνο Γερμανῶν – ΕΛΑΣ». Ἐπιγραφικῶς:
«… Ο ΕΛΑΣ ἀναλαμβάνει τὴν ὑποχρέωση νὰ μὴν ἐμποδίσει τὴν ὑποχώρηση καὶ τοῦ τελευταίου γερμανοῦ στρατιώτη καὶ δὲν ἀναλαμβάνει καμμία εὐθύνη γιὰ τὴν δράση “ἀντιλαϊκών” προδοτικῶν ὁμάδων, (ἐνν. ὅπως ὀνομάζει τὶς Ἑλληνικὲς ἀντιστασιακὲς ὁμάδες ἢ ὅτι ἀπέμεινε ἀπὸ αὐτὲς). Ἐπίσης, ἐξασφαλίζει τὴν παράδοση τῶν “ταγματασφαλιτών”, στὸν ΕΛΑΣ (ἐνν. γιὰ νὰ τοὺς σφάξει σὲ λαϊκὰ δικαστήρια τοῦ βουνοῦ, χωρὶς δίκη). Ἐξασφαλίζει ὁ γερμανικὸς στρατὸς νὰ παραχωρήσει βαρὺ ὁπλισμὸ καὶ πολεμικὸ ὑλικὸ στὸν ΕΛΑΣ. Δεσμεύεται (ἔναντι ποῖου δὲν μᾶς λέει) ο ΕΛΑΣ, μαζί με τα βουλγαρικά και αλβανικά τμήματα (ενν. τα ομοειδούς ιδεολογίας) θα εξουδετερώσει τις αντιλαϊκές (ενν. ενάντιες του ΚΚ) αντάρτικες ομάδες». Το κείμενο συμφωνίας προσυπέγραψαν ο αντιπρόσωπος της Ο.Μ.Μ. καπετάν Κίτσος και για την Γ.Α.Σ.Δ.Μ.Α ο ταγματάρχης Έριχ Φένσκε [Γ.Ε.Σ./Δ.Ι.Σ., «Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου»,- 16 Τόμοι- Τόμος ΙΑ’, Ἀθήνα, 1991] , [Ν.Ι.Μέρτζος, -«Σβαρνούτ, το προδομένο αντάρτικο»- Κεφ. “Ο πόλεμος έχει χαθεί στρατηγικά για το ΚΚΕ πριν ακόμη εξαπολυθεί”, Θεσσαλονίκη, 2003].

Ὁ Βρετανὸς ταγματάρχης Κρις Γουντχάουζ, ἀναφέρει στὸ βιβλίο του «Τὸ μῆλο τῆς ἔριδος», ὅτι ὅταν ἐστάλησαν οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ ἀπὸ τοὺς Γερμανούς, γιὰ ἐπίτευξη ἀνακωχῆς, ἀπὸ τὸν ΕΔΕΣ τοῦ Ζέρβα ἦρθε ἀρνητικὴ ἀπάντηση καὶ ἀπὸ τὸν ΕΛΑΣ θετικὴ.

Ο Χέρμπερτ Σβέρμπελ, Γερμανός διευθυντής του γραφείου τύπου, δηλαδή εκπρόσωπος του Γκαίμπελς, αναφέρει: «Ευτυχώς το κίνημα αντίστασης εκπροσωπούνταν στα βουνά κυρίως από κομμουνιστές, οι έχοντες άλλους σκοπούς, σκοπούς εναντίον της Ελλάδος και για το λόγο αυτό διατήρησαν τις δυνάμεις τους. Αυτό μας ευνόησε δεόντως».

Παρακάτω δίδεται επισκοπικώς και χρονολογημένη, η λογοκριμμένη – κομμένη ιστορική επισκόπιση του Υπτ.γου Νικολάου Σπηλιώτη για τα αρχεία του Εμφυλίου Πολέμου, προς αποκατάσταση της ιστορίας. Τα γεγονότα από τον Οκτώβριο του 1943 μέχρι το Μάιο του 1944 με πρωταγωνιστές τις αντίπαλες ένοπλες αντάρτικες ομάδες ΕΑΜ και ΕΔΕΣ, αποτέλεσαν αντικείμενο εξέτασης με την ευκαιρία της έκδοσης των Αρχείων της Εθνικής Αντίστασης:

Ήδη από το τέλος Φθινοπώρου του 1943, διαμορφώθηκε κλίμα αύξησης των ζωνών επιρροής μεταξύ των οργανωμένων αντιστασιακών, από το επερχόμενο κενό εξουσίας με τη διαφαινόμενη ήττα και απόσυρση του Άξονα. Οι διάφορες αντάρτικες οργανώσεις προσεταιρίστηκαν στις δύο προαναφερόμενες αντίπαλες παρατάξεις ΕΑΜ και ΕΔΕΣ. Αμφότερες, παράλληλα με τον αντιστασιακό αγώνα προς τον κατακτητή, επιδίωκαν την εξόντωση της άλλης, προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία αμέσως μετά την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από τη χώρα. Το ίδιο διχαστικό κλίμα μεταφέρθηκε και στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις που βρίσκονταν στην Αίγυπτο.

Το «Σύμφωνο Καζέρτας»: Ύστερα από συνεννόηση με τους Συμμάχους ενόψει της απελευθέ-ρωσης της Ελλάδας, η έδρα της Ελληνικής Κυβέρνησης από τις 7 Σεπτεμβρίου 1944 από το Κάιρο μετεφέρθηκε στη μικρή πόλη “Κάβα ντέι Τιρέννι”, κοντά στη Νεάπολη Ιταλίας. Εκεί κλήθηκαν σε σύσκεψη οι αρχηγοί των αντάρτικων δυνάμεων Ζέρβας του ΕΔΕΣ και Σαράφης του ΕΛΑΣ, η οποία έγινε στο Στρατηγείο του Ανώτατου Διοικητή των Συμμαχικών Δυνάμεων Μεσογείου, Στρατηγού Μ. Ουΐλσων, στην Καζέρτα της Ιταλίας, με την παρουσία και του Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Με βάση τα κυρωθέντα πρακτικά της σύσκεψης αποφασίστηκε, όλες οι αντάρτικες δυνάμεις που δρούσαν στην Ελλάδα να τεθούν υπό τις διαταγές της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, η οποία θα τις υποδιέθετε στο Στρατηγό Σκόμπυ που είχε ορισθεί Αρχηγός των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ελλάδα. Οι αρχηγοί ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ υποσχέθηκαν να απαγορεύσουν κάθε απόπειρα στις δυνάμεις τους να καταλάβουν την αρχή. Τα Τάγματα Ασφαλείας που είχαν συγκροτηθεί κατά την τελευταία Κατοχική Κυβέρνηση Ι. Ράλλη, θα χαρακτηρίζονταν ως εχθρικές Μονάδες, και θα παραδίδονταν, σύμφωνα με τις διαταγές του Στρατηγού Σκόμπυ. Επίσης, καθορίζονταν οι τομείς δράσεως των αντάρτικων δυνάμεων και ο τρόπος συνεργασίας τους κατά τις επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών. Ειδικότερα για την Αττική, θα διοικούσε όλα τα στρατεύματα ο Στρατηγός Σπηλιωτόπουλος, που είχε διορισθεί από την Κυβέρνηση ως Διοικητής της Στρατιωτικής Διοίκησης Αθηνών.

Στις 28 Σεπτεμβρίου 1944, ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας, απηύθυνε διάγγελμα από το ραδιόφωνο προς τον ελληνικό λαό, με το οποίο γνωστοποιούσε τη συμφωνία μεταξύ Κυβερνήσεως και αντάρτικων δυνάμεων και τον καλούσε σε ενότητα για τον κοινό αγώνα κατά την τελευταία φάση εναντίον των κατακτητών. Εξάλλου, στις 8 Οκτωβρίου 1944, ζήτησε την άμεση επέμβαση των Συμμάχων εναντίον των Βουλγάρων, οι οποίοι δεν δέχονταν να εγκαταλείψουν τα ελληνικά εδάφη της Μακεδονίας και Θράκης.

Ήδη από τις αρχές Οκτωβρίου 1944, άρχισε η αποχώρηση των Γερμανικών δυνάμεων προς Βορρά. Τη νύκτα 11/12 Οκτωβρίου άρχισε η αποχώρησή τους από την Αθήνα και ταυτόχρονα η είσοδος των πρώτων Βρετανικών στρατευμάτων. Μέχρι το τέλος Οκτωβρίου, οι Γερμανικές δυνάμεις είχαν εγκαταλείψει το Ελληνικό έδαφος. Κατά την τμηματική τους αποχώρηση, κατέστρεψαν γέφυρες, σιδηροδρομικές σήραγγες και ανατίναξαν λιμενικές εγκαταστάσεις, χωρίς δυστυχώς, να εμποδιστούν κατ’ ελάχιστον, από τα αντάρτικα σώματα, καθώς αυτά ήταν στραμμένα στις πολιτικές επιδιώξεις τους, περί της “επόμενης ημέρας”. Ετοιμάζονταν δηλαδή για επικείμενο εμφύλιο. Στις 18 Οκτωβρίου 1944, ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως ύψωσε την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη και στη συνέχεια μίλησε στο λαό, μέσα σε συγκινητική ατμόσφαιρα από ανάμικτα συναισθήματα. Ο Ελληνικός λαός πανηγύριζε την πολυπόθητη ελευθερία, ενώ θυμόταν με λύπη τα όσα είχε υποστεί κατά τη διάρκεια της κατοχής, αλλά και με έκδηλη αγωνία για τα όσα επρόκειτο να επακολουθήσουν.


Το ΜΕΡΟΣ Β’,https://appelaios.com/2022/08/02/%cf%84%e1%bd%b0-%ce%b3%ce%b5%ce%b3%ce%bf%ce%bd%cf%8c%cf%84%ce%b1-%cf%84%e1%bf%86%cf%82-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%cf%8c%ce%b4%ce%bf%cf%85-1941-1948-%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%bf%cf%83-%ce%b2/