Πότε πληροφορηθήκατε τις απειλητικές κινήσεις της Τουρκίας;

Ήταν 16 Ιουλίου του 1974 όταν άκουσα από το Ραδιοφωνικό Σταθμό της Κύπρου να λέγεται ότι στην περιοχή της Κυρήνειας πλέουν τουρκικά πλοία.

Στις 20 Ιουλίου πού βρισκόσασταν;

Στις 20 Ιουλίου εγκατέλειψα το ξυλουργείο μου και την γυναίκα μου. Στις πεντέμισι το πρωί είδα τα πρώτα τουρκικά αεροπλάνα να πετούν πάνω από την Κύπρο.

Μόνος σας παρουσιαστήκατε στο Στρατό;

Πήγα και παρουσιάστηκα στο τάγμα μου, δίπλα στο αεροδρόμιο. Στο δρόμο έβλεπα ότι χτυπήθηκε η Ελληνική Δύναμη. Έδωσα το βιβλιάριο, πήρα το οπλοπυλοβόλο και 3.500 σφαίρες. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι μπορεί και να μην ξαναγύριζα. Τα αεροπλάνα της Τουρκίας είχαν αρχίσει ήδη να βομβαρδίζουν…

Μόνο στις από αέρος επιθέσεις αρκέστηκαν οι Τούρκοι;

Ήταν Δευτέρα 22 Ιουλίου, 9 η ώρα το πρωί. Οι Τούρκοι χτυπούσαν πάντοτε από ψηλά. Τη Δευτέρα, ωστόσο, πλησίαζαν περισσότερο τη γη και τότε άκουγα τους ανωτέρους μου να λένε ότι οι πιλότοι των βομβαρδιστικών πιθανότατα είναι Άγγλοι ή Αμερικάνοι. Οι Τούρκοι ακόμη δεν είχαν βγάλει άρματα στην Κύπρο. Οι κάτοικοι των χωριών πώς αντιδρούσαν; Προχωρήσαμε στο χωριό Άγιος Γεώργιος και στρατοπεδεύσαμε στην πηγή που λεγόταν,«Το πικρό νερό». Λέγαμε στους κατοίκους να φύγουν και εκείνοι απαντούσαν με ένα γιατί… Δεν πίστευαν ότι οι Τούρκοι θα καταλάβουν τον τόπο τους. Η Κερύνεια εκείνη την εποχή ήταν ένας παράδεισος. Σ΄ αυτόν τον παράδεισο δώσαμε τη μάχη με τους Τούρκους.

Πώς ήταν οι Τούρκοι; Το ρωτώ γιατί έχω διαβάσει περιγραφές στις οποίες γινόταν λόγος για σωματικά προσόντα εντυπωσιακά…

Πίστευαν ότι θα κάνουν περίπατο και προχωρούσαν με τα χέρια στις τσέπες. Ήταν όλοι τους, όντως, πολλοί σωματώδεις, με ξυρισμένο το κεφάλι. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι ήταν Τούρκοι Κουρδικής καταγωγής, τους έβαλαν μπροστά για να τους εξολοθρεύσουν.

Πότε συλληφθήκατε;

Ήταν Δευτέρα 22 Ιουλίου στις πέντε το απόγευμα, όταν μας συνέλαβαν αιχμαλώτους και ο Τούρκος λοχαγός άνοιξε έναν χάρτη και μας τον έδειχνε ρωτώντας να μάθει πού βρίσκονται. Ήθελε να μάθει σε ποιο σημείο έγινε η εισβολή. Από τα λόγια του κατάλαβα ότι έκαναν λάθος στο μέρος της απόβασης. Πιστεύετε δηλαδή ότι δεν ήταν καλά προετοιμασμένοι;
Οι Τούρκοι ήταν τόσο απροετοίμαστοι που αν δεν γινόταν η προδοσία και εφοδιαζόμασταν με στρατιωτικό υλικό, θα μπορούσαμε να τους απωθήσουμε. Θα πάθαινε η Τουρκία τη μεγαλύτερη πλάκα της ζωής της.

Θυμάστε κάποιον σύντροφο εκείνων των ημερών;

Νωρίτερα, πριν τη σύλληψη, είχα χάσει τον γεμιστή του οπλοπολυβόλου μου…Ο Αντρέας είχε δεχτεί μια σφαίρα στο λαιμό. Ήξερα μόνο το όνομά του… Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.

Τι κάνατε πριν συλληφθείτε;

Προλάβαμε και βγάλαμε τα διακριτικά της στολής και πετάξαμε την ταυτότητά μας μόνο. Είχαμε σκεφτεί οι περισσότεροι να φύγουμε από τη θάλασσα κολυμπώντας, όμως, τα 32 άτομα από την ομάδα μας, δεν ήξεραν κολύμπι κι έτσι παραδοθήκαμε.

Πώς σας συμπεριφέρθηκαν οι Τούρκοι;

Από εκείνο το σημείο και μετά άρχισαν τα βάσανα μας. Μου έδωσαν μια με το όπλο και έσπασαν τα δόντια μου. Τώρα σκέφτομαι πως αν μπορέσω ποτέ να πάω στην Κερύνεια, θα ξέρω που έχουν πέσει τα δόντιά μου, καθώς το θυμάμαι εκείνο το σημείο και θα το θυμάμαι μέχρι να πεθάνω. Μας πήραν τα προσωπικά μας αντικείμενα, μου έβγαλαν ακόμη και τα παπούτσια. Από τις 22 Ιουλίου έως τις 28 Οκτωβρίου ήμουν αιχμάλωτος των Τούρκων.

Βιοπράγησαν εναντίον σας;

Ήταν Τρίτη 23 Ιουλίου, βράδυ, σε ένα δωμάτιο 2Χ3 μας στοίβαξαν 150 άτομα. Την επομένη μας έδεσαν τα μάτια και κάθε δύο λεπτά όποιος περνούσε μας χτυπούσε, μας έβριζε. Αργότερα με τα φορτηγά μας μετέφεραν σαν τσουβάλια στο Μπογάζι της Κερύνειας. Μας ξεφόρτωσαν στο Αστυνομικό Τμήμα, μας άνοιξαν τα μάτια και τα πόδια για να μπορέσουμε να περπατούμε για να μας μεταφέρουν σε μια μάντρα ζώων. Εκεί μας έριξαν στα κόπρανα των ζώων. Στα χέρια μου από το δεμένο σύρμα άρχισαν να δημιουργούνται πληγές.

Στα Άδανα πώς βρεθήκατε;

Ήταν 29 Αυγούστου όταν μας μετέφεραν με πλοία από τις εννέα το πρωί στη Μερσίνα κι από εκεί στα Άδανα. Ο Ήλιος μας είχε κάψει τόσο που το δέρμα έβγαινε μόνο του. Από τους Τουρκοκύπριους μαθαίναμε τα νέα από το νησί. Οι στρατιώτες ήταν βάρβαροι, χτυπούσαν χωρίς λόγο, πετούσαν πέτρες, έβριζαν, κλωτσούσαν, σκότωναν. Ήταν ζήτημα του καθενός Τούρκου να κάνει το κέφι του με όποιον από εμάς ήθελε, σκότωναν χωρίς λόγο . Ένας ιερέας μου ψιθύρισε θυμάμαι πάνω στο επιβατηγό πλοίο ότι αρκετούς Κύπριους τους πετούσαν στη θάλασσα και όταν έκανα πιο εκεί για να δω ένας Τούρκος στρατιώτης με χτύπησε με την κάνη σπάζοντας το σπόνδυλο του σβέρκου μου.

Πόσο καιρό καθίσατε στα Άδανα;

Στις 24 Οκτωβρίου το 1974, μετά από ένα μήνα στα Άδανα και δύο μήνες στην Αμάσεια άρχισε η ανταλλαγή μέσω ΟΗΕ. Μπήκαμε στα αυτοκίνητα με μεγάλη χαρά, αλλά και μεγάλη λύπη. Ξέραμε ότι εμείς ήμασταν οι τυχεροί και πίσω αφήναμε δικούς μας ανθρώπους. Στρατιώτες, φίλοι, συναγωνιστές. Το δικό μου λεωφορείο ήταν το τελευταίο της σειράς των ανταλλαγών …

Πώς το ξέρατε αυτό;

Ήταν 28 Οκτωβρίου 1974, πλήθος κόσμου περίμενε στο σημείο της στάσης των Λεωφορείων. Κατέβαινα τα σκαλιά και άκουγα τις φωνές και τα κλάματα. Ξεχώρισα μια φωνή: «Κοιτάξτε αυτό είναι το τελευταίο λεωφορείο. Κι αυτός που κατεβαίνει τώρα ο τελευταίος αιχμάλωτος» είπε ένας στρατιώτης του Ο.Η.Ε.. Ήμουν ο τελευταίος αιχμάλωτος που άφησαν οι Τούρκοι ελεύθερο. Γιαυτούς δεν υπήρχαν άλλοι, εγώ όμως ξέρω ότι άφησα πίσω μου κι άλλους… Δεν ξέρω αν μετά από τόσα χρόνια είναι ζωντανοί, αλλά εγώ τους άφησα πίσω ζωντανούς.