Σταυριανάκος, Ελευθερόπουλος Σιμήτας, Μιχαηλίδης, Φυσεντζίδης, Περσέχ ….. εκατοντάδες ονόματα ηρώων, εκατοντάδες οι ιστορίες δόξας και ηρωισμού που κρύβονται πίσω από τα ονόματα στους τάφους του Τύμβου Μακεδονίτισσας.

Το στρατιωτικό Κοιμητήριο «Τύμβος Μακεδονίτισσας» ανεγέρθηκε στο χώρο όπου κατέπεσε το στρατιωτικό αεροσκάφος NORD ATLAS της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, της επιχείρησης «ΝΙΚΗ»  τη νύκτα της 21^ης προς 22^α Ιουλίου 1974, το οποίο μετέφερε τους άνδρες της Α’ Μοίρας Καταδρομών των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Κύπρο, με σκοπό την υποστήριξη των Δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς στις προσπάθειες για απόκρουση της Τουρκικής Εισβολής. Ο «Τύμβος Μακεδονίτισσας» αποτελεί μαζί με τα «Φυλακισμένα Μνήματα» τα δύο πιο σημαντικά προσκυνήματα Τιμής για τον Ελληνισμό της Κύπρου, το Άγιο Δισκάριο και το Άγιο Ποτήριο του Κυπριακού Ελληνισμού. Στο χώρο αυτό βρίσκονται οι τάφοι και τα κενοτάφια 449 Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων υπερασπιστών της Κύπρου στους αγώνες κατά των Τούρκων τόσο του 1964 όσο και του 1974.  Ο κάθε Έλληνας που επισκέπτεται το χώρο αναβαπτίζεται Εθνικά και δίνει όρκο αγώνα για δικαίωση της Θυσίας των Ηρωικών Νεκρών που βρίσκονται αναπαύονται εκεί αναμένοντας τη Μεγάλη Ημέρα της Απελευθέρωσης.

Στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας θα κάνει και εφέτος (ως είθισται) επίσκεψη για να αποτίσει τον «οφειλόμενο φόρο τιμής» η πολιτική, στρατιωτική και θρησκευτική ηγεσία του τόπου. Θα έχουν στηθεί στέγαστρα, διότι ο ήλιος θα καίει και θα υπάρχουν ψυγεία με παγωμένα ποτά και νερά, διότι η δίψα θα είναι μεγάλη. Θα είναι και η Φιλαρμονική της Εθνικής Φρουράς που θα παιανίζει πένθιμα. Θα υπάρχει και ασθενοφόρο για προληπτικούς λόγους. Θα ειπωθούν βαρύγδουπα λόγια και θα κατατεθούν δάφνινα στεφάνια και τριαντάφυλλα (ανάγκη αυτό μόνο και ναι!! τίποτε άλλο), ενώ θα αποθανατίζονται δηλώσεις και ατάκες επωνύμων. Κάπου εκεί θα είναι και ο Θανάσης, ο μόνος επιζών από την Διμοιρία του Τσαμκιράνη, καθώς και οι μανάδες των αγνοουμένων, Ελλαδιτών και Κυπρίων, που θα ακούσουν και πάλι τα ίδια χιλιοειπωμένα «θα».

Θα κάνω και εφέτος την κάθε χρονική μου επίσκεψη στον Τύμβο, μαζί με τη κορούλα μου, ασκεπής όπως σε κάθε μου επίσκεψη στον Τύμβο και ας καίει ό ήλιος, χωρίς νερό, για να νοιώσω κάτω από συνθήκες “ειρήνης και ασφάλειας” λίγη από την ζέστη και τη δίψα που ένοιωσαν οι αγωνιστές, κάτω από συνθήκες πολέμου. Θα περιέλθω ένα – ένα, όλους, χωρίς εξαίρεση, τους τάφους, θα διαβάσω τα ονόματα των νεκρών, θα φέρω στην μνήμη που τα ηρωικά τους κατορθώματα  (για όσους τουλάχιστον έχω διαβάσει) και θα κλαίω με την ψυχή μου, διότι δεν μπόρεσα να φανώ «πολλώ κάρρονες τούτων». Τα μάτια της κορούλας μου θα είναι κόκκινα όπως και πέρσι και προ πέρσι, όπως κάθε χρόνο. Μόνο έτσι μπορώ να αποτίσω τον ελάχιστο οφειλόμενο φόρο τιμής προς τους ηρωικούς μας νεκρούς, διότι η αντίσταση αυτών στις ορδές του Αττίλα μου δίνει την ελευθερία να κάνω σήμερα αυτή την κατάθεση σκέψεων.

Κλεάνθης Α. Νικολαΐδη