Εάλω η ματιά η φλογερή,ύδωρ την κάπνισε εις τους αιώνες. Σώπασε η ευωδιά της φύσης,ηλεκτρισμός μύρισε...νέκρα. Κλάμμα απάνω στα κλαδιά ξεκίνησαν τα πτηνά μαδώντας τις φτερούγες τους.Να μην ξαναπετάξω ποτέ,δεν αντέχω αλυσίδα. Κι ύστερα σιωπή. Ψυχές ανέβαιναν μουρμουρίζοντας...άσπρισε η νύκτα. Εάλω κι η ψυχή μου. Ξέφτισαν όλα,τα ξεφλούδισε η Ιστορία.Μαδημένα λόγια, διάσπαρτα ηχούν.Ντροπή! Πύλες γκρεμίζονται …
